Nee @ben en katinka: we zijn niet opgevreten😂hebben inderdaad de laatste dagen geen internet gehad. Dat is ook de reden dat het verslag deze keer wat later is maar ook heel lang. Dus zoals altijd geldt; als je er geen zin in hebt hoef je het niet te lezen!

Op onze laatste ochtendronde door het Kruger hebben we nog verwoede pogingen gedaan om de hele big 5 ( olifant, neushoorn, buffel, leeuw en luipaard) te kunnen afstrepen maar dat is niet gelukt. Dat is toch het streven als je op Safari gaat. Arno ging dit jaar ook voor de wilde hond maar ook die hebben we tot nu toe niet gezien. Meestal is het luipaard van de big 5 het moeilijkste te spotten maar deze keer zagen we er 1 - heel typerend- in een dikke boom liggen. Weliswaar op enige afstand maar toch! De neushoorn hebben we niet kunnen vinden en dat terwijl er best veel zijn. Maar dat is dan ook weer het leuke van wild spotten. Je weet het nooit. Regel nummer 1 is in ieder geval dat je altijd moet stoppen als er ergens een auto stilstaat. Bij 1 auto kan er nog sprake zijn van  enthousiaste beginneling die van elke impala een foto wil maken. Wij hadden een auto voor ons rijden die 3x achter elkaar voor een vogel stopte, een echte Vogelaar dus. 😂
Als er 2 of 3 auto’s stil staan is er meestal wel sprake van een serieus beest en als er een hele file staat gaat het bijna altijd om een leeuw, luipaard of cheeta’s . Op een gegeven moment stonden we helemaal ingebouwd in een file van auto’s. Er was door iemand kennelijk in een struikje een baby luipaard gezien. Er werd via de openstaande  ramen fanatiek gecommuniceerd. Aanwijzingen als 3eboom vanaf de weg en dan dat middelste takje en dan daar tussendoor de 2e struik🤔😧. We hebben daar zeker wel een kwartier gestaan en geen luipaard gezien en het merendeel van de mensen niet denk ik.
Het allerleukste is natuurlijk om een bijzonder dier zelf te spotten en dat is dus ook de sport. Zo zag Arno de hyena met jong en zagen we ook 2 prachtige dassen oversteken ( niet op de foto; ging te snel).

Omdat we niet van te voren konden inschatten hoe lang we de laatste dag nog in het Kruger zouden zijn en we ook nog boodschappen moesten doen besloten we om die dag niet meteen door de rijden naar eSwatini (Swaziland). Je weet namelijk ook nooit hoe lang de grensprocedure duurt. We hebben daarom nog een nachtje net buiten het Kruger geslapen in het Bush park waar we ook 2 keer met de kinderen zijn geweest. Dit keer dus niet in een huis maar op een kleine camping met 6 plekken met allemaal eigen sanitair, een paar huisjes en een lekker zwembadje.
We hadden al direct een zwijnenfamilie, een impala familie en een apen familie op bezoek op ons plekje. Die apen zijn echt erg brutaal. Ik had een banaan neergelegd op het krukje omdat Arno die wilde pellen voor de nachtdiertjes maar voor ik er erg in had was er al een aap mee vandoor. Als je niet uitkijkt komen die beesten gewoon de camper in dus je moet de deur dicht houden. Een beetje “kstkst” roepen helpt ook niet want dan blazen ze gewoon terug. Het beste is om een stok of bezem in de buurt te houden want daar hebben ze wel ontzag voor.

De volgende dag zijn we naar eSwatini gereden. De grensovergang  ging soepel en we waren al rond het middaguur in Hlane national park. Een leuk niet al te groot park waar we nooit eerder waren geweest. Knusse camping zonder enige stroom dus ‘s avonds olielampen aan in de douchegebouwen. Ze vertelden ons direct dat we helaas niet zelf door het park konden rijden omdat de wegen door de extreme regen te slecht waren. We hebben toen maar meteen  voor de volgende ochtend een Safari geboekt.
Er was wel een restaurantje met een groot grasveld ervoor en vanaf die plek had je zicht op een grote waterplaats waar we al direct een neushoorn aan zagen komen wandelen en later nog 2 hippo’s.

De volgende ochtend om 05.00 uur op voor de Safari. Toch altijd weer leuk en ook voor Arno prettig om eens niet te hoeven rijden. Er was nog even wat gedoe want er meldde zich een grote groep Zuid- Koreaanse studenten die kennelijk een verkeerde datum hadden gereserveerd. Er was helemaal geen ruimte genoeg dus er werd hevig heen en weer gebeld maar uiteindelijk stapten er een paar bij ons in de wagen. Hilarisch want bij elk hert werd er luidkeels oh en ah geroepen en werkelijk alles werd gefilmd.
Halverwege begon het stevig te regenen maar ondanks dat hebben we toch wat mannetjes leeuwen en neushoorns gezien en wat ander wild.

Omdat we zelf verder niets konden doen in dit park zijn we na de Safari door gereden om weer de grens over te gaan naar Zuid-Afrika. Op zich ging het wel weer soepel alleen werkte het behoorlijk  op onze lachspieren allemaal  en als je iets niet moet doen is het lachen want het is een serieuze aangelegenheid.😉
Allereerst kwamen we bij de Eswatini kant waar ons paspoort uitgebreid werd bekeken en gestempeld. Vervolgens stond er een jongen te zwaaien waar we heen moesten ( was erg duidelijk, kon niet missen). Toen kwamen we langs een wat corpulente dame die in een stoel zat en daar duidelijk niet uit wilde. We kregen van haar een wit briefje waar ons kenteken op stond en dat we met 2 personen waren. Hierna moesten we naar een kantoortje aan de Z-A kant. Daar werd weer ons paspoort bekeken en gestempeld en werd er ook een stempel op dat witte papiertje gezet.  Vervolgens wees het meisje naar de dame naast haar die uitgebreid aan het bellen was. Terwijl ze zat te bellen bekeek ze onze  autopapieren en zette toen nog een stempel op dat papiertje. Waarom dit niet gewoon in 1 X door hetzelfde meisje gedaan werd is ons een raadsel.
Hierna stond er buiten weer iemand halfslachtig te zwaaien en reden we langs een jongen waar we dat witte papiertje weer bij in moesten leveren.
Geen idee wat er aan het einde van de dag met al die papiertjes gebeurt maar het houdt de mensen bezig en is goed voor de werkgelegenheid.
En zo waren we weer in Z-A.

En toen ervaarden we dat het niet altijd goed uitpakt om terug te gaan naar een plek waar je mooie herinneringen aan hebt, we gingen namelijk naar Mhkuze, een klein wildpark niet ver over de grens waar we in 2001 ook met de kinderen zijn geweest. In onze herinneringen een prachtig park met een gezellige camping en prachtige schuilhutjes.
Om te beginnen was de weg er naartoe al een drama (hadden we geen aktieve herinnering aan😂🫣). De schuilhutten waren nog steeds prachtig ( wel weinig dieren gezien) maar de camping was denk ik ruim 20 jaar niks aan gedaan. Vreselijk vervallen en armoedig en we stonden er alleen en eerlijk gezegd is het heel leuk om ergens in de natuur een prachtig plekje te zoeken om in ons eentje te gaan staan maar alleen op een vervallen camping  voelt toch wat creepy. In het zwembad zat wel water maar geen pomp en het zag er niet naar uit dat het vaak schoon gemaakt werd dus we hebben maar geen risico genomen.
We zijn een ronde door het  park gaan rijden en op een gegeven moment kwamen we bij een ondergelopen brug waar Arno toch even overwoog om door het water te rijden maar wat ik echt niet aandurfde.  Toen stelde hij nog voor om even uit te stappen en te checken hoe diep het was maar toen kreeg ik een visioen van een krokodil die hem aan zijn enkels het water in sleurde dus uiteindelijk zijn we helemaal terug gegaan.
Toen we terug kwamen op de camping zagen we dat er een Nederlands echtpaar was gekomen die we al eerder waren tegengekomen dus dat voelde meteen beter. Mensen van eind 50 die allebei hun baan hebben opgezegd, een 4x4 met tent op het dak naar eigen inzicht hebben laten bouwen en nu 2jaar aan het rondreizen zijn. Ze zijn via de westkust gekomen en inmiddels een jaar op pad. In Nigeria zijn ze beroofd en daarbij is die man in zijn hand en arm gestoken dus zijn ze het afgelopen jaar wel 2x terug naar Nederland gevlogen voor operatie en revalidatie. Ze hebben nu besloten om niet via de oostkust terug te gaan want onder meer in Soedan is het ook niet veilig. Ze willen de auto in Kenia laten verschepen naar Dubai of Oman maar dan moeten ze daarna via Iran en dat is ook niet echt betrouwbaar. Spannend hoor zo’n onderneming.

Na 1 dagje in Mhkuzi hadden we het wel gezien en zijn we naar de kust gegaan bij de grens met Mozambique. We hadden gelezen dat je daar vanaf de camping kon snorkelen en dat er duiktrips en boottrips werden georganiseerd. We kregen een mooi plekje aangewezen en toen ging het mis en zat het even niet mee. Er stonden namelijk wat bomen op onze plek en Arno schatte de hoogte  van de camper en de bomen niet helemaal goed in en botste frontaal tegen een forse tak met gevolg een gat in het dak. Niet goed voor de camper, zijn humeur en zijn ego🤬. Zoals het een goede echtgenote betaamt heb ik maar wijselijk mijn mond gehouden want de stemming was toen al tot het 0-punt gezakt.
Het regende inmiddels dat het goot maar gelukkig had de techneut van de camping wat siliconenkit en heeft Arno het provisorisch kunnen maken.
Vervolgens kregen we te horen dat er helemaal geen duiktrips werden georganiseerd. Daarvoor moesten we naar Mozambique en daar mogen we met onze camper niet heen. Was dus ook een tegenvaller. De rest van de dag en de volgende ochtend bleef het waaien en regenen waardoor ook ander excursies niet doorgingen. Beetje jammer maar uiteindelijk hebben we toen maar besloten om terug te rijden naar een baai waarvan we zeker wisten dat je er kon duiken.
In Sodwana Bay is Arno alsnog gaan duiken. De bedoeling was om 2 duiken te maken maar tijdens de 1e duik was de deining onder water zo hevig dat hij zeeziek werd en zelfs onder water zijn ademapparaat uit zijn mond moest halen omdat hij moest spugen. Gelukkig was het wel een mooie duik maar hij heeft het bij 1 duik gehouden.

Hierna nog 2 dagen naar Hluhlu national park gegaan. De 1e dag zagen we niet heel veel dieren totdat we aan het einde van de middag vlakbij de uitgang waren. Daar stonden 2 olifanten op de weg rustig te eten. We konden er niet zonder risico langs. Na een minuut of 10 stonden er nog 4 auto’s achter ons en maakten de olifanten geen enkele aanstalte om in beweging te komen. Ik had ondertussen een alternatieve route gevonden dus Arno heeft de camper achteruit langs die auto’s gemanoeuvreerd en toen zijn we een zandpad opgegaan. Daar troffen we het want zagen we in de struik  een groep van 6 neushoorns.
Na wat gehobbel over zandpaden en enkele bochten bleken we verkeerd te zijn gerede  en kwamen we weer op de weg waar de olifanten hadden gestaan. Inmiddels waren we 40 minuten verder  dus we hadden goede hoop dat die beesten weg waren maar helaas😖 ze stonden er nog steeds. Dat was reden voor wat gevloek en gemopper naast me ( ik dacht relax, wat maakt het uit maar zei dat natuurlijk niet). Vervolgens weer terug naar het zandpad en toen maakten de neushoorns het helemaal goed want die waren heel dichtbij gekomen. En om met Cruijf te spreken; zo heeft elk nadeel z’n voordeel. Omdat dit mogelijk het laatste wildpark is waar we zijn, zijn we de volgende morgen nog een keer om 05.00 uur opgestaan. Of het daardoor komt of doordat het wat minder warm was weet ik niet maar die dag hebben we op 1 dag de big 5 gezien. Althans dat vinden wij😅. Geen luipaard maar wel 3 cheeta’s vrij dichtbij en actief dus dat staat  voor ons wel gelijk aan een luipaard.

Nu zijn we weer aan de kust bij St. Lucia. Dit stadje staat bekend om de hippo’s die ‘s avonds gewoon door de stad wandelen. Er loopt dan ook bewaking en je mag niet overal komen. We hebben nog gekeken of we in de zee konden snorkelen maar dit is echt niet het goede seizoen. Teveel wind en ook troebel door de harde wind. Gelukkig zijn we daar niet speciaal voor gekomen.
Hiervandaan gaan we naar Lesotho. Nooit geweest dus we zijn benieuwd.

Jullie gaan het horen, groetjes van ons

Verstuurd vanaf mijn iPad

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek