NU MET FOTOS

Het is alweer onze laatste avond in het Krugerpark. Het park waar, 24 jaar geleden, onze liefde voor Zuid-Afrika is begonnen. En dan niet omdat het Kruger het allermooiste park is maar vooral door de herinneringen die we daar gemaakt hebben want dat is waar een plek bijzonder door wordt.
Herinneringen aan die 1e reis met de kinderen naar Afrika en Bente al vanaf de luchthaven vroeg waar nou toch de dieren waren, aan de enorme giraf die, toen we amper 100meter het Kruger in waren gereden, opeens voor ons overstak, aan de kinderen die ‘s avonds met zaklampen langs het hek gingen zoeken naar hyena’s die op de lucht van de bbq afkwamen en aan de keer dat we met het hele gezin met aanhang terug waren in het Kruger en dat de kinderen toen allemaal  uit het raam van de auto gingen hangen met een selfiestick omdat ze op de foto wilden met leeuwen op de achtergrond ( en Arno die daar heel knorrig van werd).
En nu waren we er samen om nieuwe herinneringen te maken.

Maar onze reis begon uiteraard niet in het Kruger maar vorige week donderdag met een vlucht van Amsterdam naar Istanbul en door naar Johannesburg. Deze vlucht had ik vorig jaar maart al geboekt en ik had meteen voor Arno voor de lange etappe een stoel bij de nooduitgang gereserveerd ( en €100 voor betaald). Voor mezelf had ik geen stoel gereserveerd want het maakt mij niet veel uit waar ik zit. We konden niet al thuis inchecken dus zijn op tijd naar Schiphol gegaan. Daar vertelde een heel aardig meisje bij de incheckbalie dat ze ons naast elkaar kon zetten. Toen ik vroeg of dit dan wel bij de nooduitgang was want dat we daar een plek hadden gereserveerd en betaald beaamde ze dit. Nou dat leek me prima maar jullie voelen het vast al aankomen; toen we in Istanbul weer het vliegtuig instapten bleek dat onze plekken in de verste verte niet bij de nooduitgang te zijn maar gewoon ergens in het midden en dan ook nog de middelste stoelen. Uiteraard heb ik hier meteen wat van gezegd . We hebben dit ooit eerder gehad bij Lufthansa en daar nam het personeel het toen heel nonchalant op maar hier namen ze het wel serieus en werd er naar een oplossing gezocht maar ja, die stoelen  bij de nooduitgang waren al bezet. Ik denk eigenlijk dat ze dubbel geboekt waren maar dat het meisje bij de balie geen zin had in een confrontatie. Uiteindelijk werd als oplossing aangedragen dat we met 2 personen op een rij met 3 stoelen konden gaan zitten waardoor Arno wat meer ruimte had voor zijn benen. Niet ideaal om11 uur scheef te zitten maar er zat niks anders op.
Verder een prima vlucht gehad. Op de luchthaven werden we keurig opgehaald door iemand van het camperbedrijf. Wel luxe zo’n man met een bordje met onze naam erop😂. Snel nog even telefoonkaarten halen en toen naar het camperbedrijf.

De afgifte van de camper ging vrij snel want Arno had niet veel uitleg nodig. Het is een mooie, vrij nieuwe camper compleet met magnetron en airco.
Daarna snel boodschappen gedaan ( een mens heeft heel wat nodig als alle kastjes leeg zijn) en toen op pad naar de 1e camping ongeveer een uurtje rijden.
Voor die camping moesten we op een gegeven moment een zandpad op en na ongeveer 1,5 km kwamen we bij een gesloten hek die open ging met een code die we natuurlijk niet hadden. Er stond een telefoonnummer bij maar toen bleek dat we een verkeerde telefoonkaart hadden gekocht in de snelheid ( en de vermoeidheid). We hadden alleen internet en geen beltegoed. Dus daar stonden we dan; in the middle of nowhere😨.
Ik had net daarvoor wel 2 meiden zien lopen richting de doorgaande weg dus toen zijn we maar weer terug gereden om te kijken of zij ons konden helpen. Een van die meiden stond nog bij de weg op een lift te wachten maar helaas had ook zij de code niet en ook geen beltegoed dus dat werd hem ook niet. Onderwijl had Arno zitten googelen en hij dacht een andere ingang gevonden te hebben van de camping maar daarvoor moesten we 14 km omrijden naar de andere kant van het gebied. We moesten wat dus dat maar geprobeerd. Nou dat was helemaal geen succes want ook hier moesten we een zandpad op alleen werd dat op een gegeven moment een rotsachtig pad waar we echt niet met de camper konden rijden. We konden ook niet keren dus Arno moest een heel eind achteruit rijden waar hij niet echt heel blij van werd.
De situatie werd wel een beetje penibel want we zijn wel avontuurlijk maar je moet wel weten wat je doet en dat is in ieder geval NIET wildkamperen en ook niet rijden in het donker in deze omgeving( toch meer criminaliteit dan in het zuiden en hele slechte wegen waar je echt niet in het donker overheen wilt rijden).
De dichtstbijzijnde camping die ik vond was een half uur verderop. We konden niet bellen of er plek was dus op hoop van zegen er naartoe gereden en dat was gelukkig een schot in de roos. Leuke niet al te grote camping, mooi gelegen en elke plek z’n eigen sanitair gebouwtje.
We zijn daar 2 nachten gebleven om even te acclimatiseren. Dat is voor ons dan ook wel weer genoeg hoor. Camper goed indelen, boekje lezen, spelletje doen, stukje wandelen en dan zijn we wel weer toe aan aktie.

En toen diende de 2e uitdaging zich aan. Arno zakte door de campingstoel. Zou bij ons in Nederland niet zo’n probleem zijn maar is hier niet zo simpel als je niet in de stad bent. We hebben uiteindelijk onderweg 3 outdoorshops bezocht maar die bleken van het soort “ kleding, waterflessen en zakmessen “ te zijn en niet van de stoelen 😡.
Omdat het niet relaxed is om 4 weken op het instapkrukje te zitten hebben we uiteindelijk een stoel gekocht in het Kruger. Iets duurder en luxer dan normaal in de camper zit maar hoe dat geregeld gaat worden zien we dan wel weer. Het probleem is in ieder geval weer opgelost.

Vervolgens dus in 2 dagen naar het Krugerpark gereden en onderweg wat mooie stops gemaakt bij Blyde River Canyon.
We hebben 3 nachten in het Kruger geslapen op 3 verschillende campings. Het is zomer hier en dat houdt in dat het smoorheet is. Dat merk je ook met dieren spotten. Midden op de dag zie je nauwelijks iets dus vanmorgen zijn we al om 05.30 uur opgestaan. Met resultaat want we hadden direct 2 leeuwen naast de auto, heel gaaf. Het is sowieso best lastig in deze tijd van het jaar want het is erg groen en begroeid waardoor je de dieren moeilijker ziet en er valt vooral in de nacht veel regen dus er zijn veel plekken waar de dieren kunnen drinken. Ze hoeven dus niet naar de waterplaatsen te gaan. Ondanks dat hebben we best veel gezien. Dit is onze laatste nacht, morgen nog een keer heel vroeg op en dan weer verder.

Groetjes uit Zuid-Afrika

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek