Vorige week donderdag zijn we weer vertrokken uit Cotopaxi. Helaas hebben we de vulkaan niet in volle glorie gezien doordat het toch wat minder weer was maar zo nu en dan kwam hij tevoorschijn. We klagen overigens niet want het is tot nu toe veel beter weer dan we hadden verwacht en was voorspeld toen we nog thuis waren.
Vanuit Cotopaxi gingen we richting het westen naar de omgeving van het Quilotoa kratermeer. Ik had dat in diverse reizen voorbij zien komen maar er niet aan gedacht dat wij natuurlijk niet de beschikking hebben over een privé chauffeur of een reisgezelschap. Het bleek weer een mijl op 7 te zijn om er te komen dus toch maar weer een taxi geregeld. Op zich is dit voor ons wel prima manier van reizen. We zitten niet de hele reis met een vaste chauffeur/gids opgescheept maar regelen gewoon transport als dat nodig is. Het was weer een prachtige maar pittige rit. Zo nu en dan waanden we ons in het programma “ de gevaarlijkste wegen” pfff.
De lodge die we daar geboekt hadden was echt weer totaal anders dan het hostel in Cotopaxi. Daar waren veel jonge mensen, het was er druk en kleurrijk. We zaten daar ‘s avonds wel met zo’n 70 man aan tafel.
Het Llullulama resort was meer zen. Prachtig uitzicht, compleet ander soort mensen (ouder ook),rustig, gratis yoga lessen en gebruik van bubbelbad, sauna en Turks stoombad. Ook weer een bijzondere plek waar we ook bijzondere mensen hebben leren kennen. Dat gebeurt ook door de zogenaamde huiskamer setting. Dat houdt in dat er op een vaste tijd een vast menu voor iedereen wordt geserveerd en zo zit je dus altijd met alle gasten aan tafel en krijg je leuke en mooie gesprekken.
Zo ontmoetten we daar een Belgische jongen die de hele wereld rond fietst. Hij was al naar China geweest en fietst nu van Colombia naar het uiterste puntje van Zuid-Amerika waar hij 1,5 jaar over doet. Daarna is hij van plan om een boeddhistisch klooster in te gaan.
We hadden een arrangement geboekt wat inhield dat we op vrijdag door chauffeur Diego naar het kratermeer werden gebracht. Veel mensen doen daar een meerdaagse wandeltocht waarbij je dan ook om het meer wandelt. De ronde om het meer is ook in 1 dag te doen maar dan moet je fors doorlopen.
Gelukkig was er ook een mogelijkheid om naar beneden te wandelen. Geen hele lange wandeling (1.7 km) maar wel vrij pittig want je ging 280 meter naar beneden over zand, gravel en rotsen. Nu is 280 meter weer omhoog echt niet haalbaar voor mij maar kennelijk voor meerdere mensen niet want daar was een oplossing voor bedacht. Er stonden beneden ezels waarmee je voor $10 naar boven kon. Heel fijn want daardoor konden we samen deze mooie wandeling maken.
Het uitzicht en de wandeling waren prachtig. Beneden hebben we gepicknickt ( lunchboxen besteld bij de lodge) en daarna ging Arno vast naar boven zodat hij halverwege op mij kon wachten om mijn actie op de ezel vast te kunnen leggen.
Het ging echter nog bijna fout want toen ik bij de ezels aankwam stond er nog maar 1 mannetje met 2 ezels. Die man was erg knorrig en schudde meteen zijn hoofd toen ik eraan kwam en het enige wat hij zei was “ no dos personas”. Ik was natuurlijk alleen en net op dat moment zag ik ook in de verste verte niemand aankomen die mogelijk op een ezel zou willen. De man liep bozig weg en ik probeerde hem een beetje theatraal duidelijk te maken dat ik echt niet omhoog kon lopen. Dat was ook echt geen optie voor me. Uiteindelijk ben ik maar gewoon blijven staan en op een gegeven moment haalde hij bakzeil en zette me op een ezel en ging zelf op de andere ezel zitten en ging er meteen vandoor zonder naar me om te kijken. Ik begreep het toen wel van die 2 personen want ezels zijn natuurlijk kudde dieren en lopen niet alleen. Ik stond doodsangsten uit want die man keek niet meer achterom en mijn ezel deed maar wat🫢🫣. Ik had het geluk dat er na een paar honderd meter een uitgeputte vrouw op een rots zat die dolblij was dat er een ezel aankwam. Hierdoor kon zij op de ezel van die man en liep hij met 2 brave ezels verder maar ik moet zeggen ; ik ben echt niet dol op ezels😂.

Toen we allebei boven waren stond Diego op ons te wachten en bracht hij ons weer terug naar de lodge. Dat was nog wel een uurtje rijden en onderweg kwamen we onze Belgische fietsvriend tegen die net uit stond te puffen van een klimmetje van 20%.
Geheel volgens de boeddhistische filosofie hebben we hem onze overgebleven sandwiches en banaan gegeven waar hij heel blij mee was.

Terug in de lodge zijn we mee gaan doen met de yoga klas. Dat hadden we nooit eerder gedaan en wilden we weleens ervaren. Arno vond al dat rekken en strekken wel prettig maar ik vond het wat saai. Vooral de zalvende stem van de leraar die dingen zei als “ alles is goed, je bent goed zoals je bent, keer in jezelf” werkte op mijn zenuwen. Dat is echt niks voor mij maar daar hebben jullie ook vast wel beeld bij😉. Na yoga hebben we genoten van de Spa.

Die yogaleraar, Jason, was ook zo’n bijzonder type. Doordat je elke keer weer met nieuwe gasten aan tafel zit hebben we zijn levensverhaal 3x aangehoord😞 want met de standaard vragen als; “ waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, wat brengt jullie hier” beginnen hier de gesprekken. Jadson was gescheiden en op zoek naar zichzelf en het doel van het leven. Hij liep constant op blote voeten ( aan wie doet dat ons denken😂) om contact met de aarde te hebben. Volgens hem zijn we dat allemaal kwijt geraakt door op rubber zolen te lopen 🤨De aarde geeft ons energie en door op blote voeten te lopen krijgen we die energie van de aarde weer terug. Ja, het is maar dat je het weet.
Echt mijn type die man haha.

Zaterdagochtend stond er een paardrijtocht op het programma. Na mijn ezelavontuur zag ik daar wel een beetje tegenop. Een van de laatste keren dat ik op een paard zat was ook geen groot succes. Dat is inmiddels 20 jaar geleden toen we met het hele gezin in Costa Rica gingen paardrijden. Arno en Bente stapten soepel op dat paard maar Mats en ik zaten er als een zoutzak op en toen dat beest over het strand ging galopperen waren we doodsbang en de volgende dag konden we bijna niet meer lopen van de spierpijn.
Nu begon de tocht ook behoorlijk spannend want we gingen via hele kleine paadjes steil naar boven en beneden maar de natuur was prachtig en langzamerhand voelde ik me wel op mijn gemak. En voor mensen die geen lange wandelingen kunnen maken is dit wel de ultieme manier om de omgeving te zien en te beleven dus ik sluit niet uit dat ik dit vaker ga doen want de tocht zelf was fantastisch en ik heb het overleefd ( wel de volgende dagen het gevoel dat al mijn ribben waren gekneusd en dat komt ongetwijfeld door de elegante manier waarop ik op paard zit🫣).
Na deze tocht zijn we door Diego naar het stadje Banos gebracht, zo’n 3 uur verderop. Met OV was ook dit weer lastig zeker omdat er op zaterdagmiddag niet veel bussen rijden ( het is net Austerlitz).
Banos is een toeristisch stadje in een dal en wordt omgeven door bergen en watervallen,erg mooi. Je kunt er tal van adrenaline achtige dingen doen zoals, ziplinen, bungeejumpen, raften, canyoning etc. maar ook gewoon genieten van de natuur. Het stadje is niet zo groot als Quito, alles is te lopen.
Het was erg leuk om na al die dagen in de middle of nowhere te zijn geweest, weer eens in een stadje te zijn. Doordat het weekend was, was het ook erg druk en bedrijvig op straat en in de parkjes.
Volgens mij waren wij wel zo’n beetje de enige Europese toeristen want we hadden veel bekijks en mensen wilden regelmatig met ons- vooral met Arno- op de foto, erg grappig.
We zijn 2,5 dag in Banos geweest en hebben 2 routes gereden met de Chiva. Dat is een open toeristenbusje die een vaste route rijdt en stopt bij bepaalde plekken. Soort van hop on, hop of.
De 1e dag hebben we de watervallen route genomen. Dat was op zondag en het busje zat vol met luidruchtige Ecuadoraanse gezinnen. In de bus hing een grote geluidsbox en de muziek ging meteen op standje gehoorbeschadiging 🫣. De chauffeur ging een soort van plankgas langs een paar watervallen waar we niet stopten maar waar hij wel in rap Spaans een verhaal over vertelde wat we uiteraard niet konden volgen. De 1e stop was bij de zipline en nog wat van die gekke dingen. Best leuk maar erg druk dus we hebben het bij kijken gelaten. De laatste stop was bij een grote bekende waterval en die was echt heel mooi. Net voor we daar aankwamen begon het enorm te regenen maar daar zijn wij als ervaren reizigers - en rasechte Hollanders- natuurlijk op voorbereid want de regenpakken zaten in de rugzak. Er was een wandeling via trappen en hangbruggen helemaal naar beneden. Omdat we weer op een bepaalde tijd terug bij de Chiva moesten zijn ben ik halverwege op een hangbrug blijven staan maar daar had ik ook een prachtig uitzicht. Mooi weer is natuurlijk altijd fijn maar een waterval in de regen heeft ook wel iets.

Op maandag hebben we Chiva langs de uitzichtpunten genomen. Dat was echt hilarisch. We zaten wederom met een aantal Ecuadoraanse gezinnen in de bus en de chauffeur ging echt plankgas via allemaal haarspeldbochten omhoog. Iedereen zat te gillen alsof ze in de Python bij de Efteling zaten. Van de uitzichtpunten hebben ze hier ook een soort pretpark gemaakt. Gekke beelden en attributen waar je dan op of in kon staan of zitten met het uitzicht op de stad dan op de achtergrond. Zo kon je op de foto met Godzilla, Joda (StarWars) in een luchtballon, een zon of een maan en je kon ook op een schommel die dan in het luchtledige schommelt. Wat dat betreft werkt een brein heel vreemd want ik ga zonder pardon paragliden of parachute springen maar ga voor geen goud op zo’n schommel. Arno ging er wel op maar voelde zich ook wel wat benauwd😕😨.

Dinsdagochtend waren we nog van plan te gaan ziplinen maar toen regende het fors dus toen zijn we maar met de Uber ( die ons probeerde op te lichten door opeens cash en meer geld te vragen maar dan heb je aan mij de verkeerde😉)naar het stadje Guamote gegaan. Dat is een stadje op een hoogte van ongeveer 3000 meter en dat merk je meteen. We sliepen daar in een Guesthouse wat hoort bij stichting Inti Sisa welke ruim 20 jaar geleden hier is opgestart door wat Belgen. Er is inmiddels een kleuterschool, er wordt computerles en Engels gegeven, huiswerkbegeleiding, economische en financiële lessen ( vooral aan meisjes) en in de guesthouse kunnen mensen werkervaring opdoen. Er is ook een handarbeid- en Kunsthal bij. Altijd mooi om te zien dat je ook echt iets kunt betekenen voor mensen want meer dan 20% van de mensen hier is analfabeet en er wordt nauwelijks Engels gesproken. Om door te kunnen leren moet je Engels kunnen. Het meisje wat ons ontving en de dag erna onze gids was, is zelf op haar 12e hier terecht gekomen en heeft uiteindelijk de universiteit gedaan en werkt nou in de stichting.
Tijdens onze wandeling door het stadje zagen we echt geen enkel restaurantje of winkeltje wat toegespitst was op toeristen. Uiteindelijk hebben we maar bij een kraampje op de markt iets gegeten wat iedereen had: bord met nasi, daarop patat 😃en daarbij een gefrituurde vis of stuk kip. Het smaakte onverwacht heerlijk en we betaalden hiervoor het immense bedrag van $3,50 totaal en daarvoor mochten we ook nog drinken pakken uit de kan op tafel. Dat durfden we echter niet aan want volgens mij was het ijsthee en ik zag nergens flessen water waarmee het gemaakt zou kunnen zijn. We zijn wel wat gewend maar met water kun je toch niet voorzichtig genoeg zijn.

In het guesthouse was maar 1 ander echtpaar. Echt sneu voor de mensen hier hoor maar na Corona is het toerisme nog steeds niet helemaal op gang gekomen en de onlusten van afgelopen januari hebben ook voor veel annuleringen gezorgd.
Dat andere echtpaar kwam overigens uit Baarn en daar hadden we een hele gezellige avond mee want uiteraard aten we in de guesthouse ( ook niet echt andere opties)

Woensdag met een gids een dag op pad. Eerst hier de kleuterschool en de handarbeid werkplaats bezocht en daarna de binnenlanden in. Prachtige rit en vervolgens op bijna 4000 meter hoogte een wandeling gemaakt bij een meer. Ze nam speciaal voor mij de vlakke route maar door de forse hoogte we het toch wel zwaar. Na afloop een homemade lunch in een huisje wat wij nog niet eens als schuur zouden gebruiken maar zo leeft men hier. ‘S avonds weer gezellig met onze Baarnse “vrienden” gegeten.

Ik had er met de planning rekening mee gehouden dat we op een donderdag in Guamote zouden zijn want dan is hier de wekelijkse markt waar de hele regio op af komt. Het was een enorme belevenis. De hele stad vol kraampjes, het leek wel Koningsdag in Amsterdam. Een veld waar je ezels en paarden kon kopen, een plein waar cavia’s, konijnen, kippen etc. werden verkocht en er was kennelijk ook nog een plein met varkens, geiten en lama’s maar dat was buiten het dorp dus daar zijn we niet naartoe gelopen. Verder kon je het zo gek niet bedenken of het was te koop.
Chaos, kleuren, geuren en heel veel mooie mensen. Dit hadden we absoluut niet willen missen.
Daarna de bus gepakt naar Cuenca, 250 km verderop. Een taxi was heel duur ( die moet natuurlijk leeg terug want niemand gaat naar Guamote) dus deze keer de bus. Wel even een taxi naar de snelweg genomen want daar moesten we de bus pakken maar niemand kon ons precies uitleggen waar. Dat gaat hier ook bijzonder want als er een bus aan komt rijden hangt de kaartverkoper uit het raam de bestemming te roepen en dan moet je snel reageren want anders scheurt de bus gewoon door. Het was een rit van 5 uur en nu zijn we dus in Cuenca, volgens de meeste mensen de mooiste stad van Ecuador en in ieder geval, de een na grootste. We hebben een ontzettend leuk hotel in een gezellige oude wijk. Morgen gaan we de boel maar eens verkennen.
Tot de volgende keer!

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek