En zo is het opeens alweer dinsdag 20 juni en staan we in de haven van Dublin te wachten op de boot die ons naar Holyhead in Engeland brengt. Niet helemaal het plan maar eerlijk gezegd hadden we ook niet echt een concreet plan. We hadden onze terugreis expres niet van te voren geregeld want we wilden dat laten afhangen van het weer ( bij heel slecht weer snel terug naar het vasteland ) en van de route die we uiteindelijk zouden rijden. Toen we een dag of 10 geleden besloten om in Ierland te blijven ( ja want prachtig weer, pas sinds vorige week woensdag iets wisselvalliger wat vooral neerkomt op gewoon 20 graden maar wat meer bewolking en zo nu en dan een klein buitje en dan vooral ‘s nachts) en we dezelfde route terug wilden regelen als heen bleek de boot naar Cherbourg gewoon al dagen volgeboekt te zijn. Toen maar als alternatief de boot naar Engeland geboekt. Eigenlijk ook wel leuk. Als we vanavond aankomen moeten we nog 565 km rijden naar Harwich en daar hebben we dan ruim 2 dagen voor dus we kunnen onderweg nog iets bekijken of doen en van Harwich gaan we rechtstreeks naar Nederland. Best fijn om dan al bijna thuis te zijn.

Na ons vertrek vanaf de camping waar we stonden toen ik het vorige verslag schreef zijn we de zuidkant van de ring of Kerry gaan rijden. Leuke route met onderweg een chocoladefabriek ( lekker🤪) mooie ruïnes, hoge kliffen en leuke plaatsjes. In een druk gezellig dorpje zijn we even gestopt voor een broodje. Omdat we verderop uit 2 routes konden kiezen besloot ik even het info centrum in te lopen om te vragen welke we het beste konden nemen. De ring of Kerry of de route via, zoals op de kaart staat aangegeven, Molly’s Gap. Toen ik er binnen kwam moest ik eigenlijk al een beetje lachten want er zat een werkelijk zeer hoog bejaarde dame achter de balie compleet met breiwerkje en zonder bovengebit in. Ik stelde haar mijn vraag en kreeg antwoord gepaard met nogal wat vochtdruppels🫣. Het verschil was volgens haar dat de ene route via de Gap ging en de ander niet. Toen ik zei dat ik niet begreep wat daar het verschil in was zuchtte ze diep. Kennelijk was dat een erg domme vraag. Ze begon vervolgens een omstandig ( en vochtig) verhaal op te hangen met haar Ierse accent waar ik niet veel van kon maken. Ik ben dan wel weer te beleefd om zomaar weg te lopen. Gelukkig kwam Arno op een gegeven moment polshoogte nemen. Die dame klaarde daar ook helemaal van op want dacht een nieuwe klant te krijgen en was wel een beetje teleurgesteld toen bleek dat hij bij mij hoorde. Uiteindelijk heb ik in de camper even gecheckt wat Gap betekent en dat blijkt dus een kloof te zijn. Weer wat geleerd. We besloten toen toch maar gewoon de toeristische route te rijden tot aan Killarney. Daar hebben we een wandeling gemaakt dooreen mooie tuin bij Muckross house.

Het was de bedoeling om in Killarney te overnachten en daar de volgende dag de Gap of Dunloe te gaan fietsen. Over die kloof hadden we al veel gehoord. Je kunt hem kennelijk ook met auto cq camper doen maar dat wordt niet echt aangeraden. Het is een zeer smalle weg met haarspeldbochten en hij wordt grotendeels gebruikt door wandelaars, fietsers en van die paardenkoetsjes met toeristen. De koetsiers zijn het er schijnbaar niet mee eens dat er ook auto’s mogen komen dus gaan gewoon niet aan de kant en als er een tegenligger is heb je ook een probleem.

Toen ik informeerde vanaf welke kant we die Gap het beste konden gaan fietsen werd ik gewezen op de combi met de boot. Dan ga je in de ochtend met de boot over de 3 meren ( fiets mee) en wordt je bij de zuidkant afgezet en fiets je door de Gap weer terug naar het dorp. Arno zei wel dat zo’n boot natuurlijk niet omhoog vaart dus dat we waarschijnlijk ook dan wel omhoog zouden moeten fietsen en daar zit wat in.
Toen nog maar even gegoogeld en een aantal reiservaringen gevonden. Het komt er op neer dat je vanaf de noordkant een kilometer of 7 gestaag klimt en dan gaat dalen en vanaf de zuidkant ( boot optie) ongeveer 3 km fors klimt. Ik las ook dat er mensen waren die zelfs de laatste kilometer maar met de fiets aan de hand zijn gaan lopen omdat het te zwaar was. Het leek me dus uiteindelijk toch niet zo’n geschikte route voor mij. Arno werd een beetje kriebelig toen ik dat zei. Volgens hem moest ik al die verhalen niet vergelijken met hoe het voor ons was. Het zouden ook best mensen kunnen zijn zonder conditie ( net als ik) en met een slechte fiets😏. Tja eerlijk gezegd vond ik het wel erg plausibel en wilde dus echt liever niet het risico nemen want eenmaal onderweg kun je eigenlijker meer terug ( boot terug met fiets kan bijvoorbeeld al niet). Het was op dat moment al 17.30 uur en we hadden ook nog geen overnachtingsplek gevonden want de 2 campings die we gezien hadden waren vreselijk.
Na wat gekissebis besloten we het anders op te lossen. We zijn de route die avond nog gaan rijden. Dat durfde Arno wel aan want we verwachtten geen koetsjes met toeristen en veel tegenliggers meer. Mocht het dan geschikt blijken om te fietsen dan zouden we de optie boot-fiets de volgende dag doen omdat ons dat wel erg leuk leek.
Nou al vrij snel bleek dat fietsen voor mij inderdaad absoluut geen goed idee was. De route was prachtig maar heel smal, wemelde van de haarspeldbochten en ging behoorlijk omhoog. Gelukkig reden we er alleen. We zijn op die 12 km maar 2 tegenliggers tegen gekomen en ook nog op plekken waar Arno uit kon wijken.
Aan de zuidkant hebben we een mooi plekje in de natuur opgezocht waar we zijn blijven slapen en de volgende dag zijn we voor het ontbijt de lange smalle weg richting de doorgaande route terug gaan rijden. In Killarney hebben we de camper neergezet, ontbeten en zijn toen gewoon door het natuurgebied gaan fietsen. Ook erg mooi, onderweg nog wat herten gezien

De 2 weken daarna hebben we vooral veel mooie routes gereden, op prachtige plekjes gestaan en gewandeld en gefietst. Niet heel spannend maar wel heerlijk relaxed.
Vorige week woensdag kwamen we aan bij de kliffen van Moher. Die zijn wereldberoemd. We hadden een leuke campjng bij de pier waar vandaan je een boottocht onderlangs de kliffen kon maken. Aangezien we al heel wat kliffen van bovenaf hadden gezien leek ons dat wel mooi. Na een ontbijtje in de zon kwam er echter plotseling een forse zeemist opzetten waardoor er geen klif meer te zien was en de boottochten ook niet doorgingen. Toen maar een andere activiteit bedacht en naar een grot gegaan waar de grootste stalagtiet van Europa te zien zou zijn. We hadden er niet zulke hoge verwachtingen van maar het bleek onverwacht boeiend en mooi te zijn. Niet zo’n gepimpte grot met muziek en een lichtshow maar behoorlijk basic.ook een prettige gids die een interessant verhaal had.
Aan het einde van de dag was de mist wat opgetrokken en startten de boottours weer. Nou eerlijk gezegd hadden ze dat beter niet kunnen doen😡het zicht was nog steeds niet erg goed. We,mystiek hoor maar je zag niet heel veel. Daarbij ging die boot echt als een gek richting de kliffen, vaarde daar kort onderlangs en toen weer als een gek terug. Onderwijl werd er iets doorde luidspreker verteld wat compleet onverstaanbaar was. Het was echt zo’n excursie waarvan je achteraf denkt; tja dat was het, wat hebben we nu eigenlijk, gezien🫤beetje jammer.
We merken wel vaker dat de bekende toeristische trekpleisters minder interessant zijn dan sommige plekjes waar je dan gewoon langskomt. Gelukkig hebben we dus genoeg van die mooie plekjes gezien, ervan genoten en er gewandeld of overnacht.
We zijn wel nog in dat dorpje naar de pub geweest. Lekker gegeten en van de Ierse muziek genoten.

De eetcultuur is ook echt anders dan bij ons. We zijn een aantal keer wezen lunchen en dat kan een hele uitdaging zijn vooral voor mij. Arno houdt van vis en een goede chowder of fish&chips staat altijd wel op de kaart maar gewoon een broodje, soep of salade kan lastig zijn, zeker in de minder toeristische plaatsjes. Bij de locale tentjes staan er lunchgerechten op de kaart die ik zelf niet als lunch gerecht zou betitelen. Stoofpotje, vlees met bonen en aardappelen en dat soort dingen. Ik heb laatst maar lasagne besteld. Is natuurlijk lekker maar ik kreeg een bak lasagne met sla, kmoflookbrood en patat. Echt wel heftig voor een lunch 😜.

Gisteren hebben we Dublin bekeken. Zoals bekend zijn wij niet van die stadsmensen (zeker niet samen😉) maar we vonden dat we Dublin niet over konden slaan. We hadden een prima camperplekje aan het water in een voorstadje van Dublin. Heel handig vlakbij een treinstation. We zijn met de trein de stad in gegaan maar na een klein uurtje waren we alweer overprikkeld van alle mensen, gebouwen, verkeer pff. We vonden de stad ook niet heel boeiend. We zijn toen eerst maar naar het museum of national history gegaan, meer iets voor ons. Daarna de beroemdste pub van Ierland opgezocht en daar was het een gezellige boel. Gewoon stampdruk op de maandagmiddag en super leuke live muziek. Dat is dan toch meer ons ding. We zijn er een poosje gebleven en daarna nog in een echt Iers restaurant gaan eten en om 21.30 uur waren we weer terug in de camper.

Nu dus nog 2 dagen Engeland en dan zit het er weer op. We hebben alleen de zuidkant van Ierland nu bezocht en gaan absoluut nog een keer terug om de noordkant te bekijken want het is ons erg goed bevallen hier. ( ook natuurlijk door het mooie weer☀️)

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek