Ik weet nu weer waarom we ooit het besluit hadden genomen NOOIT meer met een nachtbus te gaan. Pff wat een ellende. 10 uur lang opgepropt ( vooral Arno kon geen kant op) over een weg vol kuilen, bulten en talloze bochten. Maar goed; een mens moet er iets voor over hebben.
Na 10 uur hobbelen bereikten we dan eindelijk de Cuayabeno brug, een soort van pleisterplaats bij de ingang van Cuayabeno National Park, onderdeel van het Amazone regenwoud. Daar werden we verdeeld over een aantal kano’s en naar de diverse resorts gebracht. Ons resort lag het verste weg, nog 34 km de Amazone in. Onderweg zagen we al allerlei dieren zoals aapjes ( hele andere soorten dan in Azië en Afrika) , mooie vogels en we hadden het geluk om 3 roze rivierdolfijnen te zien. Dit zijn hele bijzondere dolfijnen, ze worden bedreigd en zijn vrij zeldzaam dus we hebben echt mazzel gehad om die te zien. Ze worden in Ecuador beschermd maar in sommige andere landen helaas niet. Ze zien er ook heel anders uit dan gewone dolfijnen en springen niet echt omhoog.
Het was heel bijzonder om 4 dagen lang zo ver van de bewoonde wereld te zijn. Het enige geluid wat we hoorden waren de junglegeluiden en een paar uurtjes per dag de generator ( de overige uren was er ook geen stroom).
We hebben met onze gids een paar wandelingen gemaakt en wat tochten over de rivier. Onderweg spotten we vaak wel dieren maar het lukt niet om die goed op de foto te krijgen. Daar zitten ze te hoog voor of in de te dichte struiken. Maar het gaat natuurlijk om de beleving en het is echt geweldig om groene en geel-blauwe papegaaien hoog in de bomen te zien of tamarinde aapjes. Verder hebben we ook nog luiaards, kaaimannen, slangen, spinnen en tijdens een avondwandeling zelfs een armadillo ( gordeldier) gezien. Ook rondom je huisje moet je goed opletten want bij een van de gasten zat er een enorme tarantula spin op zijn laars die buiten het huisje stond.

De 2e dag gingen we met de kano naar een van de originele stammen die hier nog wonen. Ik was even bang voor eenexcursie met dansje en verkooppraatje maar dat was helemaal niet het geval.
In Ecuador zag de regering al langere tijd geleden het belang in van het regenwoud en de bescherming daarvan. Maar ook had en heeft men oog voor het belang van de 5 inheemse stammen die hier nog leven. Die leefden destijds nog grotendeels van het regenwoud dus ze leefden van de jacht en de stroperij en verkochten dit ook omdat ze geld nodig hadden voor bijvoorbeeld scholing van hun kinderen.
De regering heeft een regeling getroffen met deze inheemse groepen. Zij mogen in het gebied blijven wonen maar alleen beperkt jagen en stropen voornamelijk voor eigen gebruik. Ze krijgen echter betaald voor het schoon houden van de jungle om hen heen en bewaken ook de jungle. Er hangen her en der camera’s om te controleren of er gejaagd of gestroopt wordt en dit wordt door de bewoners gecheckt.
Ook zijn de toeristenbureau’s die de trips naar de jungle organiseren verplicht een bijdrage te geven aan de community en dit wordt eerlijk onder de diverse stammen verdeeld.
Op de meeste resorts werken ook alleen mensen uit de community en voor een bezoek zoals wij hebben gedaan betaal je nog $5 maar daar krijg je dan ook een authentieke lunch voor die je deels zelf maakt. Zo’n bezoek is echt interessant. We werden ontvangen door een dame en bovenstaand verhaal werd ons door de gids daar verteld. De overige dorpsbewoners waren gewoon aan het werk. Met die dame gingen we cassave zoeken, schoonmaken, raspen, uitlekken en stampen waardoor het een soort meel werd en daar hebben we tortilla’s van gebakken. Een hele procedure. We kregen daar gebakken piranha, kip en salade en fruit bij. Ook kregen we gegrilde larven als snack. Die beesten gaan levend aan een stokje boven het vuur. Nu ging een cavia me al te ver maar dit vond ik echt ranzig dus ik heb mijn beurt voorbij laten gaan maar uiteraard was arno wel weer zo dapper om het te proberen.

Met de kano zijn we ook nog 2x via de rivier naar een lagune gevaren. Die staat in de droge tijd dus helemaal leeg en er groeien ook bomen en struiken. Nu stond de lagune onder water en was er dus een soort bos in het water ontstaan, heel mooi. De 1e keer zei onze gids dat we daar lekker konden zwemmen want dat de kaaimannen en piranha’s daar niet kwamen🤨. Vond ik toch niet zo betrouwbaar en dat vonden de meeste mensen niet want toen gingen er niet veel mensen zwemmen ( Arno uiteraard wel). De 2e keer hadden ze ook sups meegenomen en uiteindelijk gingen steeds meer mensen het water in want het was bloedheet. Toen een Zwitserse vrouw van mijn leeftijd gewoon in haar ondergoed het water in sprong ( had geen zwemkleding mee net als ik)heb ik alle gedachten aan giant meervallen, piranha’s en kaaimannen geblokt en bedacht ik me dat ik al die mensen nooit meer zou zien en ben ik gewoon in string en bh op de sup gaan zitten. Nu weten de meeste van jullie wel dat ik niet zo lenig ben en ook wat klunzig en dat bleek al snel weer want ik lag bij mijn 2e poging om te gaan staan al in het water. Het was lekker verfrissend maar ik ben er toch maar niet al te lang in gebleven, ik was blij dat er niet aan mijn tenen geknabbeld was😜.

Maandagochtend na het ontbijt zijn we terug gevaren naar de brug en zijn we weer met de bus terug naar Quito gegaan. Dit keer grotendeels bij daglicht en dat vond ik wel een stuk leuker want het uitzicht was prachtig. Eigenlijk rijd je grotendeels door een oerwoud. Ik kon toen ook zien waardoor de route zo hobbelig was; veel stukken van de rijbaan waren gewoon weggeslagen en daar moest de bus door gaten en over rotsen. Om 21.30 uur waren we bij het hostel en daar hebben we geslapen want de volgende ochtend zijn we meteen doorgereisd naar het Cotopaxi National Park. Cotopaxi is de hoogste - niet actieve- vulkaan van Ecuador.
We hebben hier een geweldig hostel. Erg sfeervol met allemaal leuke zitjes, hangmatten en een open haard. Je mag de hele dag koffie, thee en bananenbrood pakken en er worden allemaal activiteiten die georganiseerd.
Voor mij te zwaar maar dat wist ik van te voren.
Er is geen internet en dat is eigenlijk heel gezellig want hierdoor gaan mensen spelletjes doen, gitaar spelen en met elkaar kletsen.
Terwijl ik dit stukje schrijf zit ik heerlijk van het uitzicht te genieten en is Arno een hike aan het maken naar basecamp van Cotopaxi ( bijna 5000 meter) en is het de bedoeling dat hij dan terug gaat op de mountainbike, ik ben benieuwd.
Er zijn hier allerlei verschillende soorten kamers waarin je kunt overnachten; hobbithuisjes, boomhutten, gewoon een slaapzaal en berghuisjes. De hobbithuisjes en boomhutten hebben geen eigen douche en wc en met de frequentie waarin wij ‘s nacht naar de wc moeten is dat niet handig. Wij hebben voor een berghuisje gekozen. Echt erg leuk, er zit ook een ligbad en een houtkachel in die elke avond terwijl we zelf aan het dinner zitten voor ons wordt aangestoken en vanuit ons bed hebben we zicht op de Cotopaxi ( als het helder is).

Inmiddels is Arno ook weer terug. Hij is inderdaad naar basecamp gelopen op ongeveer 4850 meter en daarna door naar de gletsjer op 4980 meter. Je kunt ook naar de top maar dan moet je overnachten in basecamp. Hij had geluk want het weer was hier niet al te goed. Gisteren regende het de hele dag en konden we door de bewolking nauwelijks de bergen zien maar toen hij boven stond brak de zon door en was er zelfs even een stukje blauwe lucht te zien. Het fietsen naar beneden vond hij ook heel gaaf. Onderweg kwam hij nog een Andes wolf tegen!
Nu relaxen en morgen weer verder.
Adios en zoek de groene papegaai 😜

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek