Afgelopen week in 3 dagen tijd een deel van de Kystriksveien, oftewel de FV17 kustroute, gereden. Prachtige route en gelukkig heel mooi weer. Soms wat fris maar zonnig en droog. Op de route wel veel pontjes dus dat kost tijd maar dat hebben we dus geen probleem. Onderweg wat mooie korte wandelingen gemaakt want we moeten natuurlijk rekening houden met de conditie van de dames in de groep😜. En dan vooral van onze oude dame Indy. We moeten haar echt tegen haarzelf in bescherming nemen want ze wil graag en is enthousiast maar als we wat te lang wandelen dan kan ze bijna niet meer op haar bankje komen. Met mijn conditie gaat het trouwens behoorlijk goed. Ik loop nog geen marathon maar het gaat veel beter dan voor de vakantie. 2 dagen voor we weg gingen was ik bij de cardioloog en heb ik aangegeven dat ik wel heel erg snel moe was ( bij de balk in het bos al een soort van uitgeput). Hierop besloot ze om mijn ICD hoger in te stellen. In plaats van 50 als ondergrens is hij op 60 gezet en ik kan jullie zeggen dat dit een wereld van verschil maakt. Zonder problemen klim ik een vuurtoren op en ook een wat heuvelachtige wandeling gaat me goed af . Best scarry eigenlijk dat ze dat zo van buitenaf kunnen manipuleren maar ik ben er blij mee. Ik ben zelfs naar de Torghatten geklommen, een enorm groot gat in een rots waarvoor ik 140 meter omhoog moest. ( als je inzoomt op die foto met al die rotsblokken zie je me rechts ergens klauteren). Daar hadden we Indy trouwens niet meegenomen hoor, veel te pittig voor haar.
Onderweg kom je ook onverwachtse dingen tegen. Zo stopten we op een gegeven moment op een mooie parking om met Indy te lopen en een bakkie te zetten. Bleken we bij een soort oorlogsmuseum te staan. We hebben het verder niet bezocht maar het terrein er omheen was vrij toegankelijk en daar waren nog allemaal bunkers die open waren en waar je in kon. Ingericht en bedoeld als wapenopslag of veldhospitaal etc.erg interessant.

Omdat we pas 2 elanden hadden gezien waren we daar ook naarstig naar op zoek. Een van de eilandjes, Alsta, staat bekend als elandeneiland dus daar moesten we natuurlijk een nachtje slapen. In onze nieuwe app een parkeerplaats gevonden waarbij stond dat mensen er vaak elanden zagen lopen. We hebben de hele avond tijdens het scrabbelen met de verrekijker naar buiten zitten kijken maar helaas geen elanden. Wel reeën , ook leuk, maar toch😗.
De volgende dag waren we nog geen 3 km verder en zagen we 2 elanden op een weilandje lopen. Zo zie je maar; het is niet te voorspellen maar inmiddels staat de teller op 4 en we zijn nog niet thuis. Verder vooral ook elandenpoep dus ze zijn er wel maar waar🤔

Na 4 dagen mooi weer werden we zaterdag wakker met regen. Jammer want we waren van plan om een fietstocht over een klein eiland te gaan maken. Dat was al een uitdaging gezien de tijden van de pontjes ( we moesten er 2 en weer terug) maar die stromende regen was ook niet echt bevorderlijk voor de spirit.
Plan dus maar aangepast en weer eens een mooie route uitgezocht om te gaan rijden. Deze keer een stuk door het binnenland waarbij we ook 4 watervallen (fossen zoals ze hier genoemd worden) tegen zouden komen. Daar zijn we dol op. Ze zijn allemaal anders, groot, klein, breed, hoog maar allemaal indrukwekkend.
Maar het zit niet altijd mee. Lang verhaal kort; foss 1 stond op de kaart maar verder nergens aangegeven en ook de navigatie kende hem niet dus niet gevonden, foss 2 zag er vanaf de weg indrukwekkend uit maar parkeerterrein en bezoekerscentrum waren hermetisch afgesloten, foss 3 niet gevonden. Gelukkig was foss 4 erg mooi en de rest van de route ook de moeite waard en kwam zelfs de zon er nog bij zoals jullie kunnen zien aan de regenboog. Aan het eind van de dag gestopt bijeen leuk klein meertje waar nog 5 campers stonden en waar keurig toiletten, prullenbakken en een vuurstokplaats waren aangelegd. Dat is toch wel tof hier in Noorwegen . Het allemansrecht. Dat houdt in dat het land in principe voor iedereen is en dat je dus overal mag overnachten in een camper, caravan of tent op een enkele uitzondering na zoals binnen 100 meter van een woning. We maken daar veelvuldig gebruik van. Eigenlijk niet eens omdat het uiteraard gratis is maar vooral omdat je op van die prachtige plekjes kan gaan staan. Gewoon in de bergen, bij de sneeuw of aan het strand. Onze buurman bij het meertje vertelde ons dat hij eerst gestopt was op de hoogvlakte. Wij waren daar ook langs gekomenen en was idd erg mooi. Hij wilde daar overnachten maar zag toen opeens berensporen en toen is hij snel weer vertrokken.
Ik vond dat in Canada en Amerika ook altijd wel wat spannend. Overal waarschuwingsborden en foto’s van auto’s die door beren zijn vernield en open gebroken omdat er bijvoorbeeld een banaan of een zak chips in lag. En daar sta je dan wel met een camper vol boodschappen. Ik snap dus wel dat die man is doorgereden.

Vanaf dat meertje was het nog maar 30 km rijden naar Zweden en dan naar een stuk waar we op de heenweg naartoe wilden maar wat toen door de sneeuw nog afgesloten was. Omdat in het binnenland beter weer werd voorspeld dan aan de kust hebben we besloten een deel van die route te gaan rijden.
Eerlijk gezegd viel het een beetje tegen. Vrij eentonig behalve het Stekenjokkplateua waar we in de sneeuw terecht kwamen en ook een nachtje zijn blijven staan. Bizar hoor om ‘s morgens in de zon aan een meertje te ontbijten en ‘s middags in de sneeuw te zitten.

Inmiddels zijn we weer terug in Noorwegen, het was maar een kort rondje. Navigeren is hier trouwens geen enkel probleem. Er zijn zo weinig wegen dat het geen relatie stress oplevert. Dat is weleens anders. De combinatie van Arno’s gebrek aan geduld en mijn droevige oriëntatie vermogen en inzicht zijn prima ingrediënten voor een ongezellige sfeer in de camper 🥵🤣.
Nu op weg naar Trondheim, nog een kleine 2000 km van huis!

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek