Een half uurtje nadat ik het vorige verslag stuurde besloten we nog even een zonsondergang rondje te gaan maken in het park. Veel dieren komen in deze warme tijd rond zonsopgang en zonsondergang naar de waterplaatsen. De hekken zijn dan open tot zonsondergang, op dit moment tot 18.50 uur. Geen idee hoe streng ze daarmee zijn in Etosha maar ik weet wel dat je in het krugerpark een fikse boete krijgt als je te laat teug bij het hek bent. We waren pas een paar minuten van het kamp verwijderd toen we een enorme opstopping zagen. Meestal betekent dat goed nieuws. Het is nu eenmaal zo dat er geen opstopping ontstaat als een paar zebra’s oversteken, hoe leuk die ook zijn maar daar struikel je onderhand over.

Een opstopping betekent dus meestal :
1. Olifanten vlak naast of op de weg ( gevaarlijk dus uitkijken)
2. Een neushoorn ( nog steeds bedreigd en er zijn er niet heel veel van)
3. Een katachtige; die zijn gewoon het moeilijkst te spotten. Een leeuw is nog het simpelst aangezien leeuwen erg lui zijn en vaak de hele dag op 1 plek liggen. Toch kan het dan ook lang duren want toen wij voor het eerst in het Krugerpark waren duurde het 11 dagen voor we onze 1e leeuw zagen.

We sloten dus aan bij al die auto’s en kregen al snel te horen dat er ergens een luipaard zou zitten. Ik zag allemaal mensen met verrekijkers en telelenzen maar kennelijk had niemand het beest echt in beeld. Toen we daarna van een ranger hoorden dat er verderop bij de waterplaats leeuwen lagen besloten we verder te rijden. Dat bleek een goeie zet want er lagen daar inderdaad gewoon 6 leeuwen! Een prachtig gezicht en ook boeiend om te zien hoe alle dieren op elkaar reageren. Er kwam bijvoorbeeld een hyena aanlopen maar die maakte een enorme omtrekkende beweging en toen hij al die leeuwen zag was hij snel weer verdwenen.

Na een tijdje daar te hebben gestaan reden we terug en toen zagen we nog maar 2 auto’s staan bij de luipaardplek. Toen we stopten wees het stel in de andere auto enthousiast naar de bosjes en ja hoor daar zagen we een luipaard liggen die bezig was een prooi te verorberen. Hij lag achter de struiken en we zagen zo nu en dan zijn kop omhoog komen en hoorden de botten van zijn prooi (bleek een bok te zijn) breken. We hoopten natuurlijk dat hij wat beter in beeld zou komen dus we bleven even staan. Plotseling ontstond er voor onze ogen een soort scène uit een natuurfilm. Er kwam een hyena aansluipen die probeerde de prooi van het luipaard af te pakken. Vervolgens zagen we recht voor ons dat luipaard opspringen en met een noodgang de boom inklimmen met die bok in zijn bek.de hyena erachteraan en onder aan de boom kon de hyena nog net bij de poten van die bok waardoor hij die bok te pakken kreeg. Toen kwam er nog een luipaard aan en allebei de luipaarden renden achter die hyena aan de struiken in.
Echt waanzinnig. Dat zijn van die dingen die je in films ziet en altijd hoopt zelf ook eens mee te maken. In de 8 X dat we nu in Afrika zijn geweest hebben we echt nog nooit zoiets meegemaakt. Inmiddels hadden we nog 8 minuten om terug op de camping te komen net als de andere mensen die er inmiddels stonden dus helaas moesten we gaan maar dit was echt fantastisch en een mooie afsluiting van ons bezoek aan Etosha.

Onze volgende bestemming was een excursie van 2 nachten bij de bushmen. Dat is een van de vele traditionele stammen die hier nog leven. Inmiddels zijn ze er hier net als gelukkig in meerdere landen op de wereld wel van doordrongen dat het belangrijk is om deze traditionele culturen te koesteren. De kinderen zijn inmiddels wel verplicht om naar school te gaan en leren daar ook Engels maar in de dorpen leven ze nog behoorlijk traditioneel. We hebben nergens snelle scooters of schotels op de daken gezien.
Zo’n excursie kan wel een beetje ongemakkelijk zijn, soort aapjes kijken dus ik was wat sceptisch. Dat bleek niet nodig te zijn. We kwamen in een mooi tentenkamp terecht waar we zo’n aangeklede tent met bedden en badkamer kregen. We doorliepen hetzelfde programma als een ander Nederlands echtpaar, Ruud en Astrid, een supergezellig stel. De 1e avond werd er een welkomstdans opgevoerd ( ben ik niet echt fan van maar ja) . De volgende ochtend gingen we op een bushwandeling met de locals. Die mensen spreken de taal “ clic “, een hele vreemde taal waarbij bijna in elk woord een klikgeluid wordt gemaakt met de mond. Degene die ons meenam de Bush in was min of meer de dorpsoudste die alleen clic sprak. Er was uiteraard ook een jonge jongen bij die alles vertaalde maar dat was bijna niet nodig want die oude man was een ware entertainer. Met veel geluiden en gebaren maakte hij duidelijk wat ze met een bepaalde bes of plant deden. Echt hilarisch.
Na anderhalf uur in de bloedhete Bush waren Astrid en ik er wel klaar mee.gelukkig konden we door een van de meisjes worden terug gebracht. De mannen hielden het nog iets langer vol.
Aan het eind van de middag werden we weer opgehaald. Deze keer voor een soort workshop. We leerden vuur maken, pijl en boog maken en sieraden. Allemaal dingen die zij nog steeds doen. Uiteindelijk was het toch echt wel een interessant verblijf en hebben we het ook heel gezellig gehad daar.

Hierna nog 2 nachten kamperen. De 1e nacht in Waterberg, een erg mooi nationaal park. Eigenlijk de 1e plek waar het vrij groen was. We hebben daar een mooie wandeling gemaakt om 07.00 uur’s morgens en zijn toch ook maar weer een keer meegegaan met een rhinodrive. De witte neushoorn leeft daar en wordt ook 24 uur door rangers beschermd . Die lopen daar constant in het gebied rond en wonen er in hutjes. De witte neushoorn is lang niet zo agressief als de zwarte neushoorn. Doordat ze goed beschermd worden tegen stropers zien ze de mens ook niet als bedreiging. Hierdoor kun je er dus behoorlijk dichtbij komen. Toen de ranger ze had gelokaliseerd gingen we te voet verder en konden we ze tot op een meter of 10 naderen. ‘s Avonds bij onze tent hadden we de hele tijd bezoek van een genet die uit was op ons vlees. Ook een gaaf beest die we nooit eerder hadden gezien.

Onze een na laatste nacht was er op mijn eigen verzoek een campingplek geboekt in Okonjima. Dat is een bekend natuurreservaat van 20.000 ha waar een groot aantal luipaarden leven die daar ook worden bestudeerd. Er hangen op diverse plekken wildcamera’s in zgn. luipaardbomen en sommige luipaarden zijn voorzien van een band. De dieren leven wel gewoon in het wild want ze worden niet gevoerd of iets dergelijks. De hekken zijn er alleen om de dieren te beschermen want zodra ze zich op het land van boeren begeven worden ze vaak neergeschoten. Er is wel een klein gedeelte waar gewonde luipaarden worden verzorgd en worden voorbereid op terugkeer in het wild maar daar zijn we verder niet geweest.

De lodge op dat terrein is ongelooflijk mooi en luxe. Een prachtige receptie met groot restaurant en terras aan een waterplaats. De hele dag kon je daar koffie en thee pakken en je kon er heerlijk eten. De campingplek was iets verderop. Enorm groot en van alle gemakken voorzien met een prachtig zwembad alleen voor de 4 campingplaatsen. Ondanks dat we al een ultiem luipaardavontuur hadden meegemaakt besloten we toch om voor de laatste keer mee te gaan op een tour. We hadden dit park toch ook niet voor niks uitgekozen.
Nou die tour ging wel even anders dan we gewend zijn. Normaal gesproken moet je verzamelen op een parking, stap je in een safariwagen en dan is het gaan.
Nu moesten we verzamelen in het restaurant waar een soort kleine high tea klaar stond. Alle rangers hadden de namen van hun gasten en zochten ons persoonlijk op om even kennis te maken. Daarna volgde een uitleg en toen gingen we op pad. De ranger had een soort antenne bij zich die hij zo nu en dan heen en weer zwaaide. Er kwam allemaal geruis uit maar zodra die antenne een luipaard met een band om signaleerde ging hij piepen. Hoe harder de piep, hoe dichterbij het luipaard. Dat klinkt simpel maar op een terrein van 20.000 ha is dat nog niet zo makkelijk. Na ruim een uur kwamen we kennelijk in de buurt van een luipaard en toen moesten we goed zoeken in bosjes en bomen. Plotseling zagen we dat beest een meter of 5 van de auto vandaan liggen met een gigantische dode baviaan. Toen hij ons zag stond hij even op. Hij was echt wel2x zo groot als dat luipaard wat we de boom in hadden zien gaan. We bleven op die korte afstand staan kijken naar hoe hij die baviaan aan stukken scheurde. Ik zat aan de buitenkant van de auto en vond het eigenlijk best een beetje eng. Elke keer als iemand geluid maakte keek dat beest woest op en ik realiseerde me wel dat hij in 1 sprong bij me kon zijn. Toen hij eenmaal aan de darmen van de baviaan toe was begon het ook vreselijk te stinken. Al met al was het natuurlijk wel weer een unieke ervaring.
Terug bij het resort zijn we heerlijk op het terras gaan dineren. ( in dit geval echt een kwestie van dineren hoor en niet gewoon eten). Een culinair 3 gangen diner voor de, voor namibische begrippen extreem hoge prijs, van €30 pp.

En toen was gisteren onze laatste dag aangebroken. Op de camping hebben we alvast eea opgeruimd en weggedaan want we hadden het zgn Afrikaanse toetje geboekt. Een laatste nacht in een comfortabel resort met diner en ontbijt erbij. Nou dat was even een tegenvaller. Toen we eindelijk bij het voor ons geboekte huis waren kregen we eerst al te horen dat ons chalet 3 km verderop lag. Normaal niet erg maar de weg er naartoe was natuurlijk weer dramatisch slecht en Arno had ook weleens zin om zo vanuit een kamer of huisje naar de bar en het zwembad te kunnen lopen. We zijn uiteraard bij het chalet gaan kijken en dat bleek een basic hutje te zijn,bloedheet en geen fan. Een zeer primitieve badkamer,een gammel tafeltje met gaspit erop en wat thee en koffiezakjes. Geen luie stoelen ofzo op het terras en ook geen koelkast dus voor elk koud drankje of sprong in het zwembad moesten we 3 km heen en weer 3 km terug. Nu zijn wij echt niet veeleisend maar dit voldeed totaal niet aan de beschrijving van het Afrikaanse toetje wat ook nog eens behoorlijk veel geld kostte. We baalden echt enorm en zijn eerst gaan vragen of er geen plek was in de buurt van de receptie maar dat was niet het geval. Omdat we onze laatste dag en nacht niet wilden laten bederven zijn we opgestapt en op de gok naar Daan Viljoen gereden, het resort waar we de 1e nacht hadden gekampeerd. Daar was plek genoeg en kregen we een prachtig huisje. Op dit moment liggen we nog even lekker aan het zwembad met uitzicht op gnoe’s . Zo nog even lunchen en dan naar het vliegveld.
Ook daar weer even in discussie want bij het inchecken zag ik dat we 2 stoelen in het midden hadden terwijl we voor stoelen bij de nooduitgang hebben betaald.

Maar……..uiteindelijk hebben we een geweldige reis gemaakt en wie weet komen we hier nog eens terug want er zijn nog wel delen van dit land waar we niet geweest zijn en die een bezoekje waard zijn.

Tot de volgende reis allemaal!

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek