Eindelijk zijn we dan in Etosha, toch wel een van de highlights van de vakantie. We zijn vorige week dinsdag vanuit Swakopmund vertrokken nadat we eerst nog even goed veel eten hebben ingeslagen. Op de route naar Etosha zijn namelijk nauwelijks dorpjes en ook in het park zelf is weinig te koop hadden we gehoord ( klopt, weten we nu). We zijn inmiddels zeer ervaren voor wat betreft het meenemen en maken van eten. Met wat basisingredienten komen we al een heel eind. We hebben al een paar keer heerlijk ontbeten met rijstepap of pancake’s en een omelet tussen de middag gaat er ook altijd in.

De route naar Etosha is lang en de wegen zijn slecht daarom waren er voor ons nog 2 stops geregeld. De 1e was op een geweldige plek. In een rotsachtig gebied was een camping op en tegen rotsen aangebouwd. Een zwembad rond een rots en een afgezaagde volkswagenbus tegen de rotsen aan fungeerde als bar. De camping plekken waren een paar honderd meter hiervandaan ook allemaal tegen rotsen gebouwd. We stonden dus weer min of meer alleen en hadden een grote stenen vuurplaats. Daaraan vast zaten leidingen die naar een tank gingen. Er naast was een trapje naar een buitendouche en toilet. Zodra je een kampvuur maakte werd het water voor de douche warm, geweldig. We werden daar op onze 38 ste trouwdag ‘s morgens wakker. Ik weet wel zeker dat ik op die dag nooit op een plek ben geweest die zo bijzonder is.

Vervolgens 2 nachten op een camping bij een mooi resort. Altijd fijn want daar zijn meestal goede voorzieningen zoals zwembad, restaurant etc. Er was daar een rhinotracking voorinschrijving geregeld. We wisten niet exact wat het inhield.we moesten ‘s morgens om 6 uur met een gids mee. Eerst reden we ruim een uur tot we in een vrij onherbergzaam gebied waren. Daar was een klein dorp waar nog een spoorzoeker instapte. Die vertelde dat er in dat gebied ongeveer 100 bedreigde zwarte neushoorns leven en dat ze daar beter zijn beschermd dan in Etosha. De ranger in Etosha zijn kennelijk nogal eens corrupt en werken soms samen met de stropers. Dit dorp heeft zich aangesloten bij de stichting “ save the rhino”. Het gebied is eigenlijk alleen bereikbaar viahet dorp dus iedereen die het dorp in of uitgaat wordt gecontroleerd en de spoorzoekers patrouilleren ook dagelijks in dat gebied en wonen daar om de beurt een paar weken in een hut.
Onze spoorzoeker ging op zoek naar sporen van recente activiteit zoals sporen van pootjes, afgebroken takjes en verse poep. Toen hij wat zag ging hij aan de wandel en even later mochten wij volgen.
Ik denk de laatste tijd dag mijn conditie weer helemaal top is maar in zulke situaties merk ik dat dit toch niet het geval is. Mede door de hitte en heg mulle zand en de rotsen kon ik het niet goed bijhouden maar uiteindelijk heb ik de rhino ook gezien.
Al met al waren we pas weer om 14.00 uur terug op de camping. Een interessante dag.

En toen vrijdag eindelijk naar Etosha. Halverwege de rit over een verschrikkelijk slechte weg ( wasbord effect) ontdekte Arno dat we een lekke band hadden.( en niet zomaaf lek maar compleet aan flarden Natuurlijk op een heel vervelend stuk. Geen enkele schaduw en scherpe stenen. De spullen om de band te verwisselen lagen onder de achterbank dus we moesten eerst alle zooi ( slaapzakken , kussens, rugzakken etc) naar voren leggen en toen bleek het ook nog eens een krik van niks te zijn. Ik kon natuurlijk niet veel doen dan vooral mijn mond houden wat ik dan ook maar gedaan heb terwijl we de hele tijd werden gadegeslagen door 2 Himba meisjes die aan de kant van de weg zaten. Met veel pijn en moeite had Arno eindelijk de band verwisseld maar toen moest die oude nog op de achterkant bevestigd worden. Dat ding was loeizwaaf en bloedheet dus ook dat lukte niet echt. Inmiddels was ik min of meer door de hitte bevangen en lag ik amechtig over de spullen op de voorbank heen. Onderwijl werd Arno gelukkig plotseling geholpen door die 2 meisjes die we marmer wat appels en een grote container water bedankt hebben.
Een paar kilometer verderop bereikten we het laatste dorpje voor Etosha. Terwijl we langzaam reden, op zoek naar een of andere bandenshop, werd er verwoed naar onze andere achterband gewezen. We werden meteen naar een oude houten overkapping gestuurd, dit bleek de banden repairshop te zijn. Kennelijk ook een meeting point voor alle mannelijke inwoners want die hingen er allemaal rond en wilden allemaal helpen. Er lagen overal banden maar tegen alle verwachtingen in werden we zeer snel geholpen. Nieuwe band erom, reservewiel weer terug achterop en in de andere achterband bleken inderdaad 2 spijkers te zitten dus die werd geplakt. Binnen een kwartier was het allemaal geregeld en konden we verder. Na nog even een koud drankje te hebben gehaald in de supermarkt ( vreemde gewaarwording dat al die Himba dames daar met ontbloot bovenlijf in de winkelrondlopen) .

Volgens de routebeschrijving van de organisatie en de app die we hadden gekregen moesten we na een kwartiertje rechtsaf een onverhard pad in en dat 26.4 km volgen en dan rechtsaf. Dat leek wel vreemd want we reden op dat moment op een mooie verharde weg maar aangezien er ook nergens borden naar Etosha stonden zijn we toch die route maar gaan volgen. Tja….helaas; na 26 km stond er een hek ……En er was geen zijweg te bekennen. Ik ben dan laconiek want het is niet anders maar Arno kan daar wat minder tegen😉
Gelukkig verliep de reis daarna voorspoedig en rond 15.00 uur waren we eindelijk in Etosha.
Al na 5 minuten zagen we een 🦒en een half uur later olifanten, kudu’s, zebra’s, gnoe’s en een witte neushoorn! Toen we bij de 2e waterplaats kwamen en daar 4 leeuwen zagen waar we gewoon vlak langs reden kon de dag niet meer stuk.

Inmiddels zijn we hier 4 dagen en hebben we echt duizenden dieren gezien. Handig in deze tijd van het jaar is het dat de dieren veel bij de waterplaatsen zijn en dat is makkelijk spotten. Dat blijft een leuke hobby. We hebben ook weer zo’n boekje gekocht en strepen - net kleine kinderen- heel fanatiek elk dier af wat we zien. Je ziet hier vaak heel veel verschillende diersoorten hij elkaar en het is de sport om te zoeken naar een dier wat we nog niet eerder hebben gezien.

Helaas hadden we eergisteren even een forse domper ( althans Arno) : we hadden weer een lekke band. Gelukkig op een picknick plaats alhoewel die hier ook niet echt veilig zijn ( hekken kunnen niet eens dicht). Aangezien het niet heel relaxed is om in een wildpark je band te moeten verwisselen lag Arno enigszins gestresst onder de auto. Gelukkig ging het wat sneller dan de 1e keer alleen is zijn telefoon waarschijnlijk uit zijn zak gevallen toen hij onder die auto lag. Hij miste hem een half uur later dus we zijn nog terug gereden maar helaas🥵. We hebben het nummer gebeld, geappt en een sms gestuurd en ook bij de recepties van de campings gevraagd maar hij is en blijft weg. Goed balen, vooral van alle leuke foto’s die Arno erop had staan. Jullie moeten het dus doen met mijn foto’s .

Nu onze laatste dag hier.zo nog even een rondje rijden en morgenochtend verder richting de bosjesmannen. Ook een activiteit die bij de reis zat inbegrepen dus we gaan ons laten verrassen.





Verstuurd vanaf mijn iPad

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek