Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we weer op “bekend” terrein alhoewel dat natuurlijk een relatief begrip is. We zijn hier ooit geweest en dat is wel erg lang geleden maar toch…….de natuur verandert niet.

Vorige week donderdag waren we nog op die leuke camping in Aus. We zijn die dag lekker gaan touren. ‘S Morgens hadden we een rondleiding in Kolmanskop oftewel Ghosttown. Kolmanskop is begin 1900 gebouwd door de Duitsers omdat er een diamantmijn was gevonden. Later werden er betere diamantmijnen gevonden maar tot 1958 was Kolmanskop bewoond. Het was een welvarend stadje waar 350 Duitsers en 600 locale werklui woonden. Het was heel bizar om te zien. Allereerst de luxe die de mensen al in 1912 hadden ( electra, telefoon, een bowlingbaan, bibliotheek en chique restaurant) maar ook hoe het er nu uitziet. Sommige huizen waren nog in hele goede staat en daar stonden zelfs nog de originele meubels in en sommige huizen werden alleen door de elementen van de natuur overeind gehouden ( oftewel zand). Echt een bizar dorp.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Dias Point. Een vuurtoren aan de kust waar woestijn en zee samen komen. Het schijnt een gevaarlijk punt voor schepen te zijn omdat er altijd een zeemist hangt. De route er naartoe was al een beetje buitenaards. Ik had het idee dat Obi wan Kenobi zo de weg op zou komen lopen. ( voor de niet kenner; dat is een van de hoofdpersonen uit Starwars 😉) onderweg zagen we opeens een grote groep flamingo’s, die verwacht je ook niet op zo’n plek. Aan de kust was een uitkijkpunt op een rots waar vanaf je de pinguïns en zeerobben op een klein eilandje net voor de kust kon zien. Er was ook een leuk koffietentje waar we gingen eten. Dat ging op z’n Afrikaans😂. Arno bestelde hake; hadden ze niet, calamari; hadden ze niet, tuna; hadden ze niet. In Nederland zouden ze dit meteen zeggen bij het geven van de menukaart en zich verontschuldigen maar hier is dat heel normaal. Ze hebben van alles op de kaart staan en soms hebben ze het een en dan weer het ander. Uiteindelijk hadden ze vooral eieren en ook nog wel spek, kaas, uien en tomaten dus het werd een gevulde omelet. Ach smaakte prima.

Vrijdag zijn we naar Sossuvlei gereden. Dat is het bekende gebied ( op alle foto’s van Namibië te zien) met de rode duinen en een mooie kloof waar je zelf in kunt wandelen.
Het was een route van bijna 5 uur en we hebben onderweg denk ik 7 auto’s gezien en 3 mensen. Ook geen dorpjes, benzinepompen of wat dan ook. Wel werden we in het begin nog staande gehouden door de politie. Althans, er stonden pionnen op de weg en een stopbord en we zagen een paar meter verderop 2 agenten staan. Arno stopte bij die mannen en werd meteen gesommeerd 3 meter (!) naar achteren te gaan omdat hij dan bij het stopbord stond. Een van de agenten zei meteen dat Arno in overtreding was omdat hij te ver was doorgereden😨. Na een collegiaal gesprekje 😉mochten we uiteindelijk toch gewoon doorrijden dus dat scheelde weer.

Het valt me wel op dat we tijdens zo’n vakantie - nog meer dan thuis- vervallen in een zeer traditioneel rollenpatroon. Arno rijdt, zet de tent op ( handig dat hij zo lang is) , maakt het kampvuur en regelt de braai. Ik doe de boodschappen, plan de maaltijden en bereid ze voor en probeer vooral ook orde in de chaos te scheppen die snel ontstaat als je vooral uit je auto leeft. En met een man als Arno trouwens 🤣Ik ben inmiddels gewend aan de opmerkingen/ vragen van “waar is mijn bril, zonnebril, hoofdlamp, telefoon” etc. en zeg meestal wijselijk niks , ook niet als hij me aankijkt met een blik alsof hij mij ervan verdenkt het voorwerp te hebben verstopt. Maar vorige week spande hij wel de kroon hoor. We zaten al kant en klaar in de auto om weer op pad te gaan toen hij opeens zijn autosleutels miste. Plotseling realiseerde hij zich dat de sleutels in de tent lagen die inmiddels ingeklapt en ingepakt was😱🤬. Dat is lastig maar eerlijk is eerlijk; hij heeft de tent nog nooit zo snel uit- en weer ingeklapt.

In Sossusvlei zijn we 2 dagen geweest en die hebben we ten volle benut. De 1e middag hebben we de kloof gelopen. De 2e dag waren we al om 06.00 uur op. Het voordeel van een camping in het park is dat je een uur eerder dan de massa door de gate mag. Vanaf daar is het “ echte” mooie gedeelte nog 60 km rijden en het is mooi om er bij het 1e ochtendlicht te zijn. Tot 4 km voor het einde kun je gewoon met een normale auto rijden maar voor de laatste 4 km heb je een 4wd nodig. 19 jaar geleden stonden we hier vast in het zand en werden we uitgegraven door wat hulpvaardige locals. Inmiddels is Arno een ervaren chauffeur en kan hij volgens mij zo meedoen aan Parijs- Dakar. Hij had er echter niet zo’n zin in. Je moet dan toch de banden leeg laten lopen en er waren ook shuttle landrovers. Een keer zelf lekker rondkijken en je niet hoeven te concentreren op het rijden leek hem ook wel wat dus we hebben eerst even ontbeten op dat mooie punt en zijn toen in de shuttle gestapt.. Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe mooi het daar is. Rode, oranje en witte duinen en zandvlaktes met zo nu en dan een boom en een gemsbok. Dat zand verandert constant van kleur en vorm door de zon en de wind. Echt schitterend. De shuttle bracht ons naar verschillende mooie plekjes en op de terugweg hebben we ook zelf nog wat mooie punten bezocht. Toen we terug waren op de camping bleek dat er geen stroom was. Het was bewolkt en dan redden de zonnepanelen het niet. Op zich niet erg maar we hadden geen vlees meer en waren van plan een burgertje op de camping te gaan eten. Dat ging helaas niet door dus toen maar weer inventief geweest. Nasi met groente en gebakken ei uit ons potjie!

Inmiddels zijn we in Swakopmund. Onderweg hier naartoe zijn we uiteraard even gestopt bij Solitair. Dat is eigenlijk geen plaatsje maar de enige pleisterplaats op de route. Ooit een benzinepomp maar toen daar jaren geleden de Schot Moose kwam en een bakkerijtje begon groeide het uit tot een plek waar iedereen die langs kwam stopte. Zeker nadat de Nederlandse journalist van der Lee tijdens een retraite reis besloot er een poosje te blijven en een boek te schrijven over Solitaire en over Moose en zijn fameuze appeltaart. Dit werd opgepikt door reisgidsen waaronder de Lonely Planet en sindsdien zijn Solitaire en Moose bekend. Wij hebben er 19 jaar geleden gekampeerd en uiteraard ook appeltaart gegeten. Inmiddels is Moose overleden maar de bakkerij zit er nog net als café van der Lee en ik kan jullie vertellen dat de appeltaart ook nog steeds heerlijk is.
Maar goed nu dus in Swakopmund, een van de grotere stadjes in Namibië en zeker in dit gebied. We hebben hier een B&B voor 2 nachten en dat is ook wel een keertje lekker. Zeker omdat hechter een stuk frisser is. Het stadje ligt aan zee en er is veel wind. Heerlijk om dan niet midden in de nacht je tentje uit te hoeven klimmen om naar de wc te gaan.
De reisorganisatie had hier voor ons een kayaktour bij de zeehonden geregeld. Ik zag er eigenlijk wel tegenop want het leek me best pittig en ook wel koud ‘s morgens om 08.00 uur. Maar dat viel echt reuze mee. Het was strakblauw vanmorgen en we kregen winddichte kleding aan. Je denkt bij Namibië niet meteen aan zeehonden en flamingo’s en dat soort beesten maar er leven hier dus meer zeehonden ( ruim 300.000) dan mensen!
In de baai hier zitten ongeveer 60.000 zeehonden. De jongen zijn nu een maand of 9 oud en vinden het heel leuk om met de kayaks mee te zwemmen en met de peddels te spelen. Ook vinden ze het kennelijk fijn om geaaid te worden dus als je je hand in het water doet komen ze naar je toe. Echt een hele leuke ervaring.
Vanmiddag nog even wat winkeltjes gekeken en een terrasje gepakt voordat we morgen eindelijk naar het noorden gaan, richting Etosha waar we natuurlijk toch wel grotendeels voor komen. Daar is het stukken warmer dan hier namelijk 38 graden. Wel een temperatuur waarin de dieren naar de waterplaatsen komen. We hebben er zin in!

Groetjes uit Namibië

Geschreven door Anjaenarno.reisdagboek