Onze koffers zijn netjes weggehaald en nu maar hopen dat we ze op de juiste locatie weer terug vinden. We zijn wave 13 dus zodra ze beginnen met onboarden hebben nog tijd genoeg om lekker te ontbijten. Zodra we van board gaan staat daar een hele rij met werknemers om ons uit te zwaaien. Ik kan niet ontkennen dat ik er een brok van in mijn keel krijg. Ik kijk uit naar het volgende avontuur maar heb al heimwee naar de cruise zelf. Uiteraard is het weer super geregeld en wordt er niets aan het toeval overgelaten. Zo stappen we direct in de trein en hebben we ons eigen plekje en zitten we tegenover prettige mensen vanuit Chicago. Toevallig heeft meneer bij Akzo Nobel en hebben we gezellige gesprekken tijden de twee uur durende treinreis. Als er aankomen in Anchorage worden we met bussen naar een opvang centrum gebracht. Waar we onze handbagage achter kunnen laten en de stad in kunnen. Overigens was de bus er naar toe amper 5 minuten en hadden we makkelijk kunnen lopen net als de bus die we naar het hotel krijgen, Werkelijk drie grote gebouwen verder. Maar dat laatste lopen wij gewoon nadat we gewinkeld hadden. Het zonnetje schijnt weer lekker dus we hebben het weer weer mee. S avonds eten we een hapje in een soort bruin café, gezellig. We gaan op tijd naar bed want de volgende dag moeten onze koffers om zes uur, die trouwens netjes op de kamer stonden, weer op de gang gezet en om acht uur worden weer opgehaald om met de bus naar de trein te gaan. We zitten een uurtje of acht in de trein wat overigens erg luxe is. We zitten boven met een totaal glazen dak en beneden is het ontbijt en lunch aan mooi gedekte tafels tafels. Het doet ons denken aan de transsiberie express maar dan
Heel veel luxer. Onderweg zien verschillende elanden en dan eindelijk……. Daar waar Hans al jaren op hoopt…… EEN BEER. Hij loopt op zijn gemakje over de sneeuw een beekje over de berg op. Overigens wordt de pret wel licht gedrukt door de airco in de trein die lijkt een eigen leven te leiden. Van een prima temperatuur zonder jas zitten we te bibberen van de kou met jas, sjaal en handschoenen aan. Dit wisselt zich iedere tien minuten af. Als we aankomen in Denali komen we weer net als bijna in alle plaatsen Die we aandoen in Alaska tot het besef dat de Holland America line hier de scepter zwaait. Als het al niet in eigen beheer is van dr maatschappij dan hebben zeker een samenwerking. Daarom ook waarom er zoveel gestructureerd is. Uiteraard staan de koffer ik no time op de kamer en hoef je geen meter te veel te lopen. Overigens waren zelfs de wagons van HAL. We pakken onze koffers uit, en stappen weer onder een lekkere douche. Als we gaan kijken waar we wat kunnen eten is het al bijna acht uur. Dat het bijna niet donker wordt is best een dingetje. We gaan om half elf terug naar onze kamer en het lijkt net zes uur. Ik kom er achter dat ik donder toch ook wel fijn vind. Of eigenlijk is mijn ik een beetje in de wat er door. We hebben lekker gegeten in weer een soort kroeg met live muziek en prima bier. Morgen vroeg op dus… truste.

Geschreven door Smollies.op.reis