Toen we iedereen een goede nacht wenste konden we nog niet vermoeden dat we binnen een uur de kou weer zouden trotseren.
We lagen net te slapen toen we wakker werden van een ohhhh en ahhhh buiten. Gelijk daarna werd er op de deur geklopt. We hadden het bordje aan de deur opgehangen dat we gewekt wilde worden als het noorderlicht er was. Toen we dood moe ons bed in stapte hadden we ons voorgenomen om zeker niet te reageren op het geklop. Niets werd minder waar, voor ze uitgeklopt waren stonden we al naast ons bed. Waar ik regelmatig mijn vader naar al zijn spullen zie zoeken was dit nu ineens allemaal voor handen. Op naar het meer, we zien nog niets maar ach wie weet. En toen toch, toen we door onze camera’s keken was het daar! Waar ik wel eens dacht ach ik heb het op internet al gevonden en plaatjes gekeken is dat helemaal niets in vergelijking met de beleving. Zelfs op foto kan je niet laten zien wat je voelt. Prachtig en zo uniek.
Van alle opwinding duurde het wel weer even voordat we konden slapen, de honden die af en toe aanslaan (of was het nou pa die snurkte) het maakte de nacht wel wat onrustig, Ach uiteindelijk prima. Om half tien zitten we als laatste aan het ontbijt. We maken een mooie wandeling en zijn weer terug voor koffie en de lunch. Om twee uur is het dan zover, De husky tocht. Tussen al het blaf geweld ontmoeten we onze roedel van 6, pa gaat aan het stuur en ik neem plaats onder het dekentje, We gaan! Ook dit is eigenlijk op geen enkele manier vast te leggen hoe prachtig sereen het allemaal is. Over een ding zijn we het eens, dit wil je delen met de mensen die je lief hebt. Plonie zoek maar vast een datum voor volgend jaar! Halverwege ruilen we, met nog geremde moed, de vorige ervaring niet vergeten, stap ik op. Binnen tien minuten is het alweer zover; PAAAA waar ben je gebleven. Een kuil aan de linkerkant van het pad was van ons. Hij slingerde een meter of 10 weg en we hoorde het ijs kraken. Gelukkig zagen we nog zijn Apple Watch boven de sneeuw uit dus ja die moest gered ;-) met de hele groep maakte we een rij om zo ongedeerd hem uit het water te trekken. Poeh het scheelde maar een haar. Dit was wat er door mij heen ging in de paar seconde dat ik de val inzette. Gelukkig was de realiteit minder spannend. De sneeuw was zacht en de honden konden we goed in bedwang houden. Pa mag nog even bijkomen in de slee maar al snel wisselen we van plek. 6 honden bedwingen blijkt toch iets te veel voor mij. We genieten nog lang van alle pracht en zien de maan al opkomen. Als we terug zijn en onze honden nog even geknuffeld hebben krijgen we aan het haardvuur een drankje en een koek. We kletsen wat na met iedereen en gaan dan onze voetjes warmen. Al zittend bij de haard met onze nootjes, kaas en aan een biertje maak ik deze blog. Zo even douchen en klaar maken voor het diner. Morgen op de sneeuwscooter.

Geschreven door Smollies.op.reis