Negen uur sharp zitten we aan het ontbijt. Het is een goeie nacht geweest hoewel voor Richard veel te lang. Die had er dan ook al een wandeling op zitten. Als we aankomen bij de kennel staan de honden al voor de slee. Sommige zijn al wat aan het blaffen maar zoals we vijf minuten later ontdekken waren ze toen nog vrij rustig. Zodra we plaats nemen in de slee is het gedaan met de rust. Een oorverdovend lawaai van 30 blaffende honden. Aangezien de mannen zo complimenteus waren ons als slanke lichtgewichten te zien moesten wij in de slee. Met ons gewicht kregen we natuurlijk nooit de rem in de sneeuw gedrukt. Dus ja gevleid door het compliment strijken wij neer tussen de rendiervellen. Zodra we de rem er af hebben geven de honden geen kik meer en rennen of hun leven er van af hangt. Wat een pracht om ons heen! We zien alleeen maar sneeuw en witte bomen maar wat vooral op valt is die serene stilte. Je hoort alleen het knisperen van de sneeuw onder je slee. Oeps, wat doet Richard nu, die Sandro had smorgens wel verteld dat als je van je partner af wilt dat je dan van je slee moest vallen maar toch niet al aan het begin van de dag.... gelukkig loopt het goed af en heeft Jaimie alleen een slee met sneeuw er aan overgehouden (of te wel alles wordt nat). Rond twaalf uur gaan we lunchen we nemen onze rendiervellen mee om op te zitten rond het vuur wat Sandro voor je met je ogen knipperde hoog opgestookt had. De pan soep werd er aan een stok boven gehouden en de ketel voor thee stond op het hout. Dit is leven, zittend naast elkaar bij het kampvuur warm soepje erbij, voetjes warmen en genieten van de stilte. Nadat de geroosterde broodjes, thee en koeken genuttigd waren gingen we verder op pad. Zodra we op stonden was het weer gedaan met de rust. Nerveus opschietend om te zorgen dat de honden weer kunnen rennen gaan we weer terug naar de slee. Dit met af en toe wegzakken tot aan je liezen in de sneeuw. Het onvermijdelijke moest er toch van komen, plassen. Aangezien je tot aan je middel weg zakt is achter een boom geen optie. Naast de slee was het advies, zien jullie mij dus al zitten achter Hans zijn rug.... afijn het lucht wel op. De middag lijkt niet zo soepel te verlopen als de ochtend. De mannen zitten nu toch ook in de slee dus het roer is aan ons. Een ander stel lag dan ook al snel op zn kant, 2 keer. Trots dat wij nog steeds niet gevallen zijn trekken we verder maar dat duurde niet lang. Ook wij waren aan de beurt. Mijn poging lukte beter want hans lag om een boom gewikkeld. Eigenlijk ook wel fijn anders waren de honden al thuis geweest denk ik. Gelukkig was er niets aan de hand en zal het bij spierpijn en blauwe plekken blijven. De rest van de trip verloopt rustig en genieten we van alle rust en schoonheid. Terug op lokatie hebben we een biertje dubbel en dwars verdient. Na een overheerlijke douche (helaas was er voor de mannen geen warm water meer) waren we toe aan een glaasje en een spelletje 21. Richard nam direct een enorme voorsprong maar zoals het spreekwoord klinkt, wie het laatst lacht, lacht het best. Wie heeft er gewonnen...... ik uiteraard ;-). Tussen het spelletje door hebben we heerlijk gesmoorde eland gegeten. Op tijd naar bed want morgen is het volgende avontuur, twee dagen met de sneeuwscooter op pad.

Geschreven door Smollies.op.reis