Met een gehalveerde bemanning, wat best wel even wennen is, steken we over van het eiland Zakynthos naar Katakólon op de westkust van de Peloponnesos. Het sparren met Tomas over zeilen, techniek en eigenlijk alles mis ik best wel. Er staat niet veel wind, dus mag de motor een groot deel van de 25 mijl voor de voortstuwing zorgen. Ongeveer halverwege de oversteek zien we plotseling dolfijnen rond de boot; de eerste van dit jaar. Marijke weet zowaar een prachtige foto te maken. Meestal zijn ze al net weer onder water verdwenen als je afdrukt. Dit hadden we zo graag nog aan Lindy en Tomas willen meegeven!

Katakólon blijkt een verrassend leuk plaatsje met een wel heel grote haven, die voor een groot deel is ingesteld op de cruiseschepen die hier afmeren om hun levende lading met touringcars naar de opgraving van het oude Olympia te brengen.
Het verbaast ons dat er in deze tijden überhaupt iemand op zo’n drijvende Schettini superspreader vakantie wil vieren. Zal wel flink zijn afgeprijsd. In ieder geval komt er ‘s nachts steeds zo’n drijvend flatgebouw de haven binnen sluipen en rijden in de ochtend de touringcars af en aan. Eind van de middag vertrekken ze alweer. Nu Amerikanen en Aziaten, de belangrijkste doelgroepen hier nog helemaal niet mogen reizen, vragen we ons af waar de passagiers dán vandaan komen. We hebben ze niet gesproken.

Zelf huren we een dagje een Panda om Olympia te gaan bekijken. In verband met de hitte staan we al voor negen uur voor de poort en blijkt het terrein, op wat groepen met een tetterende gids na nog opvallend leeg, wat vooral fijn is voor de fotograaf.
We waren hier in 2006 met de camper ook al eens, maar toen kon je écht over de koppen lopen. Marijke geniet hier voor het eerst 50% 65 pluskorting!
Het complex en het archeologisch museum spreken enorm tot de verbeelding; de foto’s spreken voor zich. In het aanpalende museum over de Olympische spelen leren we dat er al vanaf de achtste eeuw BC iedere vier jaar honderden jaren lang Olympische spelen werden gehouden tot in de vierde AD, toen christelijke heersers (!) de spelen verboden. Er werden zelfs complete oorlogen stilgelegd om de doorgang van de spelen te faciliteren. Moet je nu eens om komen....
Nu we toch de beschikking hebben over wielen, rijden we ook maar even langs de plaatselijke Lidl in Pyrgos om de voorraden weer aan te vullen.

Alexander, de havenmeester kent uiteraard wel iemand die onderdelen kan leveren om ons nog niet getackelde brandstoffilterprobleem op te lossen.
Mechanic Yannis levert een nieuw glas voor de waterafscheider en het bijbehorende materiaal om de boel aan elkaar te schroeven. Een half uurtje schroeven en ontluchten en de motor heeft weer twee aparte en omschakelbare brandstoffiltercircuits. Veilig gevoel.

Van Katakólon zeilen we noordwestwaarts richting Killini. Dat valt met de noordenwind nog niet mee; we moeten om een ver in zee stekende kaap heen en met de aantrekkende wind kunnen we gereefd maar moeilijk hoogte houden. Dat kon Lysander dan weer beter. Uiteindelijk toch de motor maar bij om in ieder geval rond die kaap te komen. Eenmaal voorbij de kaap gaat het weer voorspoedig en veroorloof ik me een siësta; Marijke blijft op wacht.
Killini hadden we in november al eens met de camper verkend. De haven zag er toen zeer leeg en ruimtelijk uit. Nu ligt hij helemaal vol met vissersboten, verlaten en vergurpte jachten en wat toeristenboten. Met moeite vinden we een plekje tussen twee boten uit de tweede categorie. Met de harde zijwind is het bepaald geen model landing.... gelukkig staat er wel een stoïcijnse Griek om onze lijntjes zonder commentaar aan te pakken. We nemen die avond niet eens de moeite om het wat fantasieloze plaatsje verder te gaan bekijken. Beetje moe van dat geworstel tegen de wind in.
Killini is wel een belangrijke veerhaven voor het contact met de Ionische eilanden. Aan het eind van de avond liggen er wel vier van die gele Levante veerboten. Ze varen hier af en aan. Het gemak waarmee ze die joekels achteruit aanleggen met gebruikmaking van hun ankers is jaloersmakend.

We willen de Golf van Patras in en de beste springplank hiervoor is Mesolongi. De hele tocht hier naar toe kunnen we heerlijk met vol tuig zeilen. We komen onderweg maar één Zweedse zeilboot tegen. We passeren elkaar op enkele tientallen meters afstand en er blijkt helemaal niemand in de kuip te zijn; maar goed dat wij nog uitkijk houden.

Mesolongi heeft een lang uitgegraven kanaal landinwaarts tot bij de stad, geflankeerd door “pelades” de typische vissershuisjes op palen in het water, tegenwoordig ook vaak in gebruik als recreatiewoningen, uiteraard.
We ankeren in de kom voor de jachthaven en gaan de volgende ochtend even aan de wal om te douchen met een oude SEP kaart van vier jaar geleden, toen we hier ook EK wedstrijden bekeken in de Taverna. Er stond nog € 2.10 op. Met een beetje mazzel kunnen we op de terugweg uit de Golf ook weer douchen van de laatste € 1,20.

In de Golf van Patras blijft de wind weg tot de giga Rion-Antironbrug, die de Peloponnesos met het vasteland verbindt.
Na de brug zet Aeolus, de God der winden de ventilator aan en stuiven we met soms 8 Beaufort, tot 37 knopen wind de Golf van Korinthe in.
Met uitschieters tot wel 10 knopen snelheid, alleen op het voorzeil besluiten we gelijk maar door te zeilen naar het eilandje Trizonia, de enige plek met een beetje beschutting tegen deze wind in de wijde omgeving. We surfen bijna die kant op en als we moeten oploeven om in de haven te komen wordt het nog even spannend met beste golven dwarsscheeps en die wind. In de consternatie gaat er een lierhandel overboord. Gelukkig hebben we nog een paar reserve exemplaren.
Eenmaal in de beschutting van de haven besluiten we om met die wind maar geen harde kademuren op te zoeken en gooien we ons anker uit in een baaitje tegenover de haven. Ondanks de harde wind hebben we een rustige nacht, wél met twee digitale ankerwachten in de mobiel, maar deze laten zich gelukkig niet horen.

Eind van de ochtend gaan we met de bijboot naar het dorpje. Na een mooie wandeling, een late lunch met heerlijke ansjovis en gebakken courgette gaan we met de watertaxi naar Glifada, het plaatsje aan de overkant aan het vasteland. Een heel gehobbel dwars op die golven, die nog steeds doorstaan. Eenmaal terug bij Keros zien we dat het anker toch niet zo geweldig gehouden heeft. De boot is toch enkele tientallen meters richting lagerwal verdaagd; net op tijd terug dus! Er bleek weer veel zeegras met het anker omhoog te komen.
Ondanks de nog steeds harde wind besluiten we om ankerop te gaan en een plaatsje te zoeken aan één van de kades. Met wat hulp van medezeilers slagen we erin om Keros schadevrij langszij de ruwe betonnen kade te brengen. Dat geeft weer wat rust.

De volgende ochtend waait het nog flink, maar niet vergelijkbaar met twee dagen eerder. Zephyros, de God van de westenwind waait nog uit de goede richting, dus laten we Keros oostwaarts blazen naar Galaxidi. Het oorspronkelijke stadje ligt aan een prachtige natuurlijke haven met veel beschutting.
Het is zondagmiddag, dus we gaan maar eens lekker met de benen op de bank een goed boek verslinden onder de bimini. In de zon is het sowieso niet uit te houden.
We blijven twee dagen liggen en genieten van het authentieke stadje. De opblaasbare bodem van de vrijwel nieuwe bijboot loopt steeds leeg, maar een onderzoek met de zeepsopmethode brengt geen lekkage aan het licht.

Eigenlijk wilden we nog verder de Golf in, maar de deadline van 2 augustus met een ruime marge om ons tweede shot Astra Zeneca te halen, doet ons besluiten om weer westwaarts te zeilen.
Het wachten is nu op een gunstige wind uit de oosthoek, waarvoor de windgod Euros verantwoordelijk is. Die laat zich nog even niet zien, zodat we de hele ruim 40 mijl naar Nafpaktos tegen de wind op kruisen. De beloning is evenwel groot als blijkt dat er in het Venetiaanse ommuurde haventje niet één bezoekend jacht ligt. Er liggen er drie buiten aan de drijvende steiger, maar dat vinden we teveel gehobbel. We parkeren Keros achteruit in tegen een stenen trap en wanen ons even in Odessa.
Onbegrijpelijk dat er niemand in dit idyllische “Disneyhaventje” ligt. De vaarwijzers maken het echter ook wel erg spannend om daar te ankeren, maar wij lagen er met Lysander 4 jaar geleden al, dus we kennen het klappen van de schaats.

In de Venetiaanse tijd heette het stadje Lepanto. In 1571 vond hier voor de kust de zeeslag van Lepanto plaats, waarbij een geallieerde vloot van Venetianen, Spanjaarden, Genuezen en het Vaticaan, samen “De Heilige Alliantie” genaamd de Islamitische Ottomanen in de pan hakte. Het was een van de grootste zeeslagen uit de geschiedenis en de laatste grote slag waarbij galeischepen werden gebruikt. Alleen al 15.000 christelijke galeislaven (sorry, tot slaaf gemaakten, om het “woke” te houden) aan boord van de Turkse schepen kwamen om. Nu, precies 450 jaar later zit er nog steeds weinig voortgang in de verhoudingen tussen oost en west. What’s new? Het standbeeld aan het haventje doet ons sterk aan Don Quichotte denken, zoals deze vaak wordt afgebeeld. Later lezen we dat Miguel de Cervantes, de schrijver van het boek aan Spaanse zijde deelnam aan de slag. Dat is dan ook weer duidelijk. Weer eens wat anders dan tegen windmolens vechten, wat nu overigens ook weer heel actueel is.

Rond het sprookjeshaventje is het ‘s avonds een drukte van jewelste met flanerende locals. De terrassen puilen uit en wij zitten eerste rang en genieten van de gezelligheid. Het romantische decor trekt ook veel pas getrouwde stellen voor de bruidsreportage. Twee bruidsparen en hun fotografen lopen elkaar bijna letterlijk in de weg met camera’s en de onvermijdelijke drone. Heel vermakelijk om van een afstandje te volgen.
Eigenlijk willen we hier nog wel een paar dagen blijven, maar Euros heeft voor alleen de komende twee dagen een zak oostenwind klaargezet. Ideaal om weer uit de Golf van Patras te komen. Dat windwindow mogen we niet laten schieten. Dus lichten we ‘s morgens het anker en rollen we de genua uit voor de volgende 25 mijl naar Mesolongi.
Onder de Rion-Antirionbrug worden we nog van twee kanten belaagd door grote veerboten, maar we kunnen er tussendoor. Waarom hier nog zoveel veerboten varen met zo’n prachtige brug is ons een raadsel. ( gevaarlijke stoffen misschien?)

In Mesolongi maken we ons laatste douchetegoed op en eten we een visje op het terras aan de haven, voordat we in alle vroegte bij zonsopkomst vertrekken. (We hadden een slechte nacht, want de muziek aan de wal stopte pas toen om zes uur onze wekker afging). We verlaten de Golf via het ruige rotseiland Oxia en zeilen vervolgens met een lopend windje uit het westen noordwaarts naar Astakos. Qua windrichting een hele goede timing dus.
In Astakos gaan we weer op ons vertrouwde plekje naast de veerbootaanlegplaats liggen en genieten we van het kalme dorpse leven. Beetje zwemmen, terrasje pakken......
Een tweede poging om het lek in de bodem van de dinghy te vinden slaagt; waar het ventiel in de bodem gelijmd zit bubbelt zeepsop op. Nét op een plek die je niet kunt plakken. Ik prak er maar wat tweecomponentenrubberbootlijm tussen, zet er een lasklem op en maar zien of het helpt. De temperatuur van 30 graden plus helpt in ieder geval mee. Wie onze eerdere blogs gevolgd heeft weet dat banden en rubberboten plakken geen speciaal talent is van Blomsk.

Eind van de middag komt een boot met een Nederlandse familie van drie generaties aan boord aanleggen. Ook hen speelt de harde zijwind parten. Als dan ook de ankerlier er mee stopt wordt het opeens spannend. Met man en macht proberen we met andere omstanders de zware boot van de ruwe kade te houden. In de consternatie valt de schipper overboord en pas na veel geduw en getrek krijgen we met vereende krachten de boot op een aanvaardbare manier aan de kade. Die windgoden hebben altijd wel weer een nieuwe verrassing achter de hand voor de moderne Odysseus. Tja, de beste stuurlui..... liggen in de plomp....

Geschreven door Paulenmarijkeoppad