Het is wel even wennen om weer in een “huis” te wonen. Het voelt toch minder vrij, maar met koudere dagen op komst is het wel comfortabel. George, de huisbaas die naast ons woont en in Nidri restaurant Ola Kala uitbaat doet er alles aan om het ons naar de zin te maken; de eerste dag van ons verblijf wordt er een gloednieuwe wasmachine afgeleverd; voor ons een hele luxe. Een dag later wordt het tafelmodel koelkast vervangen door een manshoog exemplaar met onderin een gigantisch vriesgedeelte. Ook worden er tapijten binnengesleept, want het is in de winter best wel koud met zo’n stenen vloer zonder vloerverwarming. De eerste wasbeurt met de nieuwe machine loopt uit op een waterballet, de afvoerslang aan de machine schiet direct al los. Ook de keukenkraan heeft kuren. De zwanenhals schiet soms spontaan los, waardoor er een waterfontein tegen de keukenkastjes spuit. Zorgvuldig terugschroeven helpt weer voor een poosje, maar het blijft een “tijdbom”, die kraan.

De naam Ola Kala is de Griekse uitdrukking voor “alles in orde” en schijnt dus ook de naamgever te zijn voor de Amerikaans/Engelse uitdrukking OK! Nooit geweten.
George is welbekend in de omgeving; in zijn restaurant schijnt hij allerlei acrobatische toeren uit te halen en soms horizontaal aan een paal van de veranda te gaan hangen, zoals ook op zijn visitekaartje te zien is.

De TV in de woonkamer beschikt over Netflix, een geheel nieuw fenomeen voor ons provinciaaltjes. We zijn in de lange avonden al een heel eind gevorderd in The Crown. Nederlandse TV is niet live te ontvangen, dus voor het NOS journaal verhuizen we dagelijks even naar de camper aan de overkant van de weg, waar de schotel wél contact heeft met Astra 3.

Op een mooie zondag stappen we op de fiets en rijden de bergen in. Het klimmen is met de elektrische ondersteuning goed te doen, afdalen is veel spannender op die steile hobbelweggetjes. Tijdens het afdalen rijdt Marijke lek: uiteraard de achterband, wat weer een extra uitdaging oplevert met die achterwiel motor en z’n bekabeling. Een deel van de meegenomen reservebinnenbanden blijkt van het formaat racefiets te zijn, dus echt te smal voor een e-bike. Als beloning worden we wel getrakteerd op prachtige uitzichten over Tranquil Bay en het eiland Scorpios. Aan de overkant zien we in de verte de haven van Vathi op het eiland Meganisi liggen.

Ondertussen gaat het werken aan Keros gewoon door: onderwaterschip schoonmaken, de wat roestige kiel kaal halen, een meerdaags karwei met de powerbeitel. Marijke “poetst het zilver”, de roestvrij stalen buizen van preekstoel, hekstoel en bimini en ook de ankerbak op de hekstoel, die we nu als lachspiegel kunnen gebruiken.

Op de werf ontmoeten we Bruce, een Schotse Zuid-Afrikaan, die een wel heel bijzonder verhaal heeft: Hij was in Engeland aan het werk, toen hij een berichtje kreeg: “je boot is gezonken!” Nog net voor de Griekse lockdown van 7 november was hij binnen 36 uur ter plaatse via Corfu en Igoumenitsa.
De boot lag in Tranquil Bay in ondiep water tussen twee ankers. Na het lichten en leegpompen trof hij een enorme ravage aan: alles vol olie en viezigheid, motor onbruikbaar, het interieur, dat uit tientallen houten schotjes bestaat aangetast en van z’n plek..
Maar hoe kon die boot nou zomaar zinken? “Speargun” volgens de werfbaas. Iemand is vermoedelijk met een harpoen-geweer aan het vissen geweest en heeft per ongeluk de romp van de boot op ongeveer het laagste punt doorboord. Een piepklein rond gaatje, maar groot genoeg om de Ariël, een 27 voets zeilboot binnen een etmaal af te zinken.
Bruce is nu al ruim een maand bezig om alles weer schoon te krijgen en het houtwerk opnieuw te verven.We helpen hem wat met onderdelen die we toch dubbel hebben en lenen hem wat gereedschap uit. Gelukkig is Bruce een onverbeterlijke optimist en ook nog boeddhist, dus hij slaat zich dapper overal doorheen. We hebben een leuk en leerzaam contact aan hem.

Intussen slaat het weer om. Het heerlijke najaarsweer maakt plaats voor donkere luchten en felle regenbuien
Tijdens een nachtelijk onweer waaien de twee kleine dakluiken boven de badkamer en het slaapgedeelte van de camper er finaal af. Vergeten af te sluiten. Het laatste luik weten we weer redelijk op zijn plek te krijgen, maar dat van het toilet ligt aan diggelen. Voor de natte cel is het gelukkig niet zo erg dat het even inregent. De volgende ochtend zoeken we de scherven bij elkaar en plakken ze met veel duct tape weer aan elkaar. Vervolgens tapen we het geheel weer aan het dak vast. Het blijft nog steeds droog binnen...

Het regenachtige weer houdt wel een week aan. Het water in de baai stijgt flink en op sommige momenten staat het water tot aan de rechterbanden van de camper. Het is opmerkelijk hoe de waterstand hier zonder getij toch kan fluctueren. Op - en afwaaiïng misschien?
Tussen de buien door klussen we voornamelijk binnenin de boot of chillen we lekker in huis.

Wanneer het weer droog wordt maken we met Bruce een zondagse fietstocht/wandeling naar de waterval van Nidri. We waren hier alleen nog maar in een droge periode. De beek stroomt woest en bij een oversteekplaats staat het water wel kniehoog, dus halen we de waterval niet zonder onze bergschoenen te verpesten. Volgende keer maar sandalen meenemen.

De 8 pk Yamaha achter de bijboot van Keros voorzien we van een nieuwe schroef. De oude slipte bij meer gas geven door op zijn rubber breekbeveiliging . We vinden het bootje van dik drie meter met zijn zware motor toch een beetje “overkill”.
Een topsnelheid van bijna 30 km per uur is even leuk, maar eigenlijk nergens voor nodig. Bovendien hebben we onze gloednieuwe Talamex bijboot van Lysander nog achter de hand, mét de superlichte Mercurymotor. Én overdruk ventiel, niet te vergeten. Makelaar Matt wil zijn oude bijbootje eigenlijk best wel terugkopen en heeft nog een lichte bijboot van 2.40 meter in de aanbieding. We worden het snel eens en op zondag vindt de “grote dinghyswap” plaats. Het lichte bootje kunnen wij weer gebruiken om Lysander compleet met dinghy aan te bieden. De 4 pk Yamaha maakte al deel uit van de aanbieding.

Tja, de verkoop van Lysander wil nog niet zo vlotten. Er zijn diverse belangstellenden uit onder meer Portugal en België, maar door alle reisbeperkingen kan er niemand “even invliegen” om de boot te bekijken. Pas eind april vliegen er weer charters van Transavia en RyanAir op het nabijgelegen Aktion Airport. Volgend jaar wordt alles beter, zullen we maar denken. Volgens David, de makelaar op Cleopatra Marina loopt de verkoop van boten “als een dolle”. Hij verkocht pas nog een Lagoon catamaran van een kwart miljoen(!) ongezien. Alleen van een video filmpje. Zo’n koper zoeken wij nu ook, maar die zijn helaas dun gezaaid in onze bescheiden prijsklasse.

We trotseren de lockdown voor een tweede keer om te kijken hoe Lysander er bij staat na de regenval van de afgelopen weken
Dat valt alleszins mee, maar we bouwen uit voorzorg toch maar een tentje boven de kuip om het teakhout op de vloer en de banken te beschermen. We blijven een paar dagen op de werf en kunnen zowaar nog een bbq doen in het lekkere weer.
De katten op de werf en zwerfhond Number Six zijn ook heel blij met onze aanwezigheid; we hadden ook voor hen al boodschappen gedaan. Op de terugweg naar onze stulp rijden we nog naar Ormos Rougas en Vónitsa aan de Amvrakikos Kolpos. Bij de baai waar we eerder ankerden kunnen we nu heerlijk staan met de camper. We zien er zowaar een koppel pelikanen overvliegen. Een strandwandeling met vuilniszak levert binnen twintig minuten twee volle zakken met plastic flessen, blikjes en ander zwerfafval op. Ze willen het maar niet leren, die Grieken.
In Vónitsa rijden we langs Jim Akos, bij wie we de inventaris van Lysander hadden opgeslagen. Die spullen kunnen we inmiddels wel aan boord van Keros kwijt.

Het vervangen van de manchet van de saildrive (dubbele haakse aandrijving van de schroef) van Keros brengt tot onze schrik een aantal nieuwe problemen aan de motor aan het licht. De keerkoppeling is kapot en de klepseals moeten vervangen worden. Ook is de warmtewisselaar van de koeling helemaal verzilt en/of verkalkt.
Monteur Theodoris neemt de hele motor maar mee naar zijn werkplaats, dat werkt wat comfortabeler. Gelukkig hebben we nog een paar maanden voor de tewaterlating, die voor half maart gepland staat.

Door al die lockdowns overal en het hoge aantal besmettingen in Nederland weten we nog niet zeker of we wel “op verlof”
terug naar Nederland kunnen komen. Misschien na de lockdown eind januari? We leggen nog maar niets vast. Voor je het weet heb je weer een oninwisselbaar voucher te pakken.


Inmiddels zit Kerstmis er aan te komen. We gaan het vieren met Bruce en Karl, een Duitse zeiler, die ook op zijn boot op de werf bivakkeert. De avondklok is met kerst verruimd tot 10 uur ‘s avonds.

Vanaf een nog steeds zonnig Lefkada wensen we iedereen heel fijne kerstdagen en een veilige jaarwisseling, waarbij hopelijk alleen de kurken zullen knallen.

Dit is voorlopig ons laatste verhaal; als Keros weer drijft pikken we de draad weer op.
Tot volgend jaar!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad