We vervolgen onze tocht noordwestelijk richting het groene eiland Paxos, waar we over een paar dagen onze vrienden Peter en Ellen gaan ontmoeten, die met hun motor onderweg zijn en op Paxos in een studio met riant uitzicht bivakkeren. Er is een mooi zuidelijk windje voorspeld dus dit is de kans! Maar zoals wel vaker met voorspellingen waait ie pas de laatste 5 mijl uit die hoek. Het "ijzeren zeil" van 18 pk biedt uitkomst! We ankeren in de knusse baai van Mongonisi, door een laag bruggetje verbonden met Paxos, met één taverna en een handjevol huizen vlakbij een bijna privéstrandje. We ankeren dichtbij de oever en leggen om de boel goed te zekeren twee lange lijnen uit naar de kant, want er wordt nogal wat wind verwacht de volgende dag.
Volgens de mythologie zou Paxos zijn ontstaan doordat de God Poseidon met zijn drietand op het eiland Corfu sloeg, zodat er een stuk van het zuiden afbrak. Om zijn jaloerse vrouw te ontvluchten dook hij hier vervolgens vaak onder met zijn liefje. De drietand is nog steeds het symbool van Paxos.

Vanaf Mongonisi is het een mooie wandeling tussen oude olijfgaarden door van soms wel 500 jaar oud naar het fotogenieke havenplaatsje Gaios. Daar is zoals verwacht nu al geen plekje meer voor je boot te vinden, tenzij je veel geluk of geduld hebt. Chaos...! Bij de ingang van de haven staat een fier standbeeld van een vrijheidsstrijder uit Paxos met een fakkel in zijn hand. Hij stak in de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Turken een Turks schip in brand.
Op de kade wat verderop zien we een oude opslagplaats met vaten olijfolie. Paxos staat bekend om zijn hoge kwaliteit olijfolie. Het schijnt zelfs zo te zijn dat er bij het Britse warenhuis Harrods geen andere olijfolie wordt verkocht dan die van Paxos.
Rond lunchtijd loopt het plaatsje vol met toeristenboten en is het een drukte van belang op de terrassen en in de smalle straatjes.

De volgende dag varen we door een metershoge deining langs de westkust naar het plaatsje Lakka aan de noordzijde van het eiland, waar we ankeren in de baai met het mooiste blauwe water ooit. Het is een populaire plek en behoorlijk vol met boten, maar we vinden een plekje met voldoende zwaairuimte bij de wisselende windrichtingen. In het plaatsje ontmoeten we Peter en Ellen, die uitzicht hebben op de baai vanaf hun terras en ons zien binnenvaren, herkenbaar aan ons rode bijbootje. Wat ontzettend leuk !!! We liggen bijna letterlijk aan hun voeten!

Na natuurlijk het terras, lopen we via een steil pad met ze naar boven naar hun appartement dat inderdaad een prachtig uitzicht heeft op onze boot. Terwijl we op hun terras genieten van een drankje roept Paul opeens: "Hij drijft af!!!" En inderdaad zien we Lysander langzaam in de richting van een andere boot bewegen. Geholpen door de zwaartekracht trekken we een sprintje, dat een eeuwigheid lijkt te duren en springen in de bijboot.
Het anker blijkt gelukkig alweer wat houvast gevonden te hebben en Lysander drijft niet verder af. Wél moesten de mensen van de Duitse buurboot hun ankerketting vieren om vrij te blijven. We bieden onze excuses aan voor het ongemak en doen de hele ankermanoeuvre nog maar eens over en vergewissen ons ervan dat het anker nu wél goed is ingegraven door er overheen te snorkelen. De bodem bestaat uit fijn wit zand, dat overigens de prachtige lichte kleur van het water in de baai verklaart; echt veel houdkracht voor het anker biedt het evenwel niet. De buren aan weerszijden houden Lysander nog zeker een uur argwanend in de gaten...

In de vroege avond, als iedereen in het stadje gaat eten ligt de kade vol met aangemeerde rubberbootjes. Het doet ons denken aan een Marokkaanse dorpsmarkt, waar op een omheind terrein de ezeltjes van de marktkooplui staan vastgebonden. Naast ons tafeltje aan het water belandt een Nederlandse man tijdens het uitstappen létterlijk tussen wal en schip. Peter en Paul hijsen hem, geholpen door de restauranteigenaar, weer op het droge. Dat was even schrikken. De man, een hartpatiënt die bloedverdunners slikt, had in de twee dagen dat hun vakantie al duurde al voor meer consternatie gezorgd door flauw te vallen en zo, vertelde ons zijn wel érg mededeelzame echtgenote. Eigenlijk niet verantwoord, want hij liep ook nog een bloedende schaafwond aan zijn been op door de ruwe kade.

De volgende dag halen we Peter en Ellen met de bijboot op om met Lysander een rondje om het eiland te varen. Aan de ruige en loodrecht oprijzende westkust ligt een aantal prachtige grotten, waar de toeristenboten zelfs helemaal in kunnen varen. Dat proberen wij met onze mast van 15 meter maar niet. Er bestaat een mythe dat zich tijdens de tweede wereldoorlog in één van de grotten een Griekse onderzeeboot heeft schuilgehouden. (Hadden de Grieken toen überhaupt al duikboten?)
Het wordt een prachtige tocht en we varen dicht langs de rotsen tot vlak voor de grotten met wél een kritisch oog op de dieptemeter. We varen ook langs de drukbezochte stranden van Antipaxos, het eilandje zuidelijk van Paxos en gaan door het kanaaltje dat Gaios scheidt van de ervoor liggende eilandjes. De waterdiepte voor de zuidelijke ingang is maar nauwelijks voldoende voor onze diepgang, dus varen we er maar met kruipsnelheid in. Het houdt niet over, maar we komen er door en zien het plaatsje nu vanaf het water!

Na in de baai van Lakka weer zorgvuldig geankerd te hebben blaast Paul voor het eerst het SUP board op; dit is een soort opblaasbare surfplank, waarop je met een lange steekpeddel wordt geacht om staand te peddelen. Nou, dat valt dus niet mee! Hij staat wel 20 seconden rechtop en ...plons! Maar eens kijken of daar een (on line?) cursus voor te vinden is. Geknield gaat het echter prima zoals je ook met een Canadese kano peddelt en gaat hij de hele baai rond. We lopen een mooi pad omhoog naar de vuurtoren op de noordwesthoek van het eiland; terug gaat het langs de azuurblauwe baai met uitzicht op al die bootjes! Prachtig!
Na een heerlijke maaltijd nemen we afscheid van Peter en Ellen. Dank en wat gezellig!
We gaan morgen verder ...naar Corfu!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad