Onverwachte hoekjes.

Gisterenavond vroeg ik aan Anita: 'hee, waar zit jij dezer dagen?'

En dan bleek dat ze redelijk vlakbij zat, onderweg naar Antwerpen terug en wij richting zuiden. Toch te toevallig om te laten schieten, toch?

We zouden er nog een nachtje over slapen en dan bekijken hoe we de bijtetter zouden organiseren.

Want, onze ochtend bestond eerst uit opruimen, zwemmen, douchen (nu het nog kan, want geen idee wanneer we de volgende camping zouden gaan boeken) en vertrekken.

Finn wilde absoluut nog loempia's en met dat dat madammeke er gisteren niet stond, dacht ik voor de zekerheid even te gaan checken. Chance da'k dat gedaan heb, ook vandaag geen loempia's maar pannenkoeken. Een andere wel dat gisteren. Bizar ...

Er werd getroost met croissant en wentelteefjes om nadien de zaken te doen die moesten gebeuren.

Deze keer hadden we een klein gelukske met het vinden van een parkeerplek aan de surfspots, bleek dat laag water er wel heel laag staat en wingen pas rond 17u echt zou lukken. Dat vinden we wat zonde van de tijd.

Voor we afscheid van het eiland namen, wilden we nog een #travellingstone maken voor Christina. We zouden haar meenemen op de reis, er voila, de steen maakt het af. Te vinden voor een toevallige passant.

Na nog een passage in de oesterbar waar Inge al even over kwijlde genoot van plaatselijk oesters, de meiden proefden van oestersap , reden we dan het eiland af, richting Anita.

Ze overwoog nog een boot te nemen tot in Saint Martin, wat minstens even spectaculair zou geweest zijn. We hebben nood aan verkenning van andere stukjes Frankrijk, dus voila, deze dames rijden de brug over.

De meiden oefenen flink nog wat met blind leren typen, voordat we bij Anita zijn. We tetteren eerst wat aan de campers om nadien de tetter verder te zetten wat verderop op het strand.

Golfsurfen bleek heel moeilijk. Er zijn hoge golven, maar ze spuwen je uit op het strand. Na een poging tot golfsurf bleek ook bodyboard te lastig. Dixit Fae: 'de zee is boos!'.

Er staat een windje, recht vanuit de zee. Een beetje tricky, maar ik wil toch proberen te wingen.

Van zodra ik voorbij de eerste lastige branding ben, horen we een fluitje van de redden. Je mag hier langs te hele kustlijn niet wingen. (Golfsurfen mag wel???) Hij zei er ook bij: 'we zitten hier tot 19u, je kan er ook voor kiezen om nadien nog eens te proberen...'. ok dan.

Op zee bleek het even ruig als aan de waterkant. Ik oefen mijn golf-skills wat en hou het na een dik half uur voor bekeken. Ook met het ook op bedtijd van de 2 meisjes.

Wat dik mislukte, na ons verplaatsen, koken, eten en al die poespas, was het weer 22u eer Finn erin lag. Ach ja, ze hadden een mega gezellige namiddag en avond met Anita. Dat hebben ze toch maar weer mooi meegepikt. ❤️🙏🏻

Geschreven door Nature.lovers.on.the.move