Wij worden opgesplitst wakker vandaag. Wat een bizar gevoel.

Inge en Fae gaan de suppolowedstrijd bijwonen, Fae als SUPporter, Inge als deelnemer.

Ik doe dan weer mee met de winggames.

Het heeft een flink deel van de nacht geregend, door dat gekletter heb ik weinig geslapen. En ruim voor de zon opkwam, begonnen hier paarden toe te komen, dus hups, weer wakker.

Inge werd dan weer een hele nacht door gewekt door het geblaf van Bodhi die voor het eerst terug in de bench sliep.

Ondanks dat alles, konden we onze tijd nemen om wakker te worden deze ochtend. De slippers meeting was gepland om 11u, voor die tijd tuigden we onze spullen op. Chill dus.

Er werden 2 soorten wedstrijden uitgelegd. Ik had ze beiden door, er werd gestemd voor een model en dus: duidelijk. Dacht ik.

Vlak voor dat we het water opgingen, riep Jerre naar me: 8! (En dus niet het gestemde model waar we achter een boot aan moesten varen.). Schakelen, ok, dees kan ik. Op het water zelf bleek er bitter weinig wing te zijn. Dju.

De eerste manche was een valse start. Geen wind en plots een hevig gebliksem en gedonder. Iedereen snel terug naar de kant, even goed vloeken... Ik ging snel even inchecken bij Finn, aangezien zij best wel wat schrik heeft van onweer. Blijkt dat ze even in de mobilhome was gaan schuilen bij haar knuffels, de duts. Christina en Lindsay hebben haar vandaag zo goed als mogelijk opgevangen terwijl mama uit wingen was.

Hierna kon ik even het water op gewoon voor de fun en hier bleek nog maar eens hoe anders de golven binnen komen. Veel meer power, ik ging plots veel sneller, amaaikes. Vooral met de golven mee varen was echt wel scary.

Ik durfde niet te lang te spelen, enerzijds om niet nóg minder tijd bij Finn te spenderen, anderzijds om de volgende call te missen voor de wedstrijd.

Om 16u gingen ze het er nog eens op wagen. We zouden terug de 8tjes varen. 2 keer was er gezegd. (Dus: 2 achtjes achter elkaar.)

Goed, opnieuw klaar voor de start, ik ging natuurlijk als laatste de streep over en had mezelf als doel gegeven om alles uit te varen, zelfs als laatste. (Ik heb redelijk goedkoop materiaal, dat vaart ook gewoon veel minder snel.) Het wingen ging stug, de wind viel continu weg en het wacht echt vechten om dat parcours te varen. Voor Jerre (die als eerste over de streep ging) leek het peanuts te zijn, hij draaide de verste boei al de 2e keer wanneer ik ze de eerste keer moest draaien. Zotjes. Maar: niks vergelijk: ik vaar mijn eigen race en hou vol. De golven zijn in het terugvaren zo bizar, dat ik 2 keer goed crash. Water is dus echt beton wanneer je van hoog en snel valt.

Iedereen lag al een flinke poos te wachten (wat ik al bizar vond) en wanneer ik binnen vaarde -als laatste vermoed ik- ging de vlag weer omhoog. '-Hoezo, het was toch gedaan?' Nee nee, Heike, nog n keer riep Jerre. Amaai, da's even schakelen, ik was echt doodop.

Dus: nog n keer. Met verzuring in mijn armen en een beetje een schrik van die 2 keer crashen. Tijd om te bekomen was er niet. Dan nog maar een keertje eh. De wind stak een beetje op, dat ging al een klein beetje vlotter. Ik sprak iedere golf aan waar ik op reed met de boodschap dat we vriendjes zijn, geen. Katapultjes dus meer. Na heel wat gespartel deed ik ook dat parcours, mijn armen leeg, mijn hoofd moe van het schakelen en onder controle te houden van de angsten.

Oef, ook die eindmeet werd gehaald en ik was nog in 1 geheel. En niet meer de allerlaatste. En toch was iedereen nog aan het wachten. Ik sprak iemand aan op het water en die wist me te vertellen dat we dit nog 2 keer moesten doen. Whaaaaaaat? Lijf en hoofd leeg. Maar ik had mezelf gezegd van alles uit te varen.

Een derde keer dat parcours dus. Op reserve energie en pure wilskracht. Maar ook dat werd uitgevaren en deze keer zag ik iedereen richting kant varen. Oef, geen 4e keer. Ik wing heel graag, maar ik heb dus echt wel die pauzes nodig wanneer ik moe ben. En heb tussen de 3 manches nul komma nul recup gehad. Ah ja, want altijd laatste of bij de laatste.

Anneke stuurde ondertussen foto's van aan de plas waar Inge en Fae nog waren. En Bodhi. Ze liet zelf ook weten dat Marios gebeten was door een andere hond. Hij moest zelfs genaaid worden en al. Arme duts.

Fae zag ik helpen met het evenement en aan het einde van de dag zag ik dat Inge, Elisa en Hannah in de prijzen vielen. Cool!

Na hun eten zijn Inge en Fae vertrokken deze richting uit. Met het typen van dit verslag zullen ze er bijna zijn...

Mijn lijf is op, tijd voor bed!

Geschreven door Nature.lovers.on.the.move