We worden wakker op het eiland Fur met langs de ene kant van onze camper de zon en langs de andere kant een hemel die zwanger is van onweerswolken. Inge gaat snel wandelen met Bodhi en wanneer ze binnen stapt laat de hemel donder, bliksem en een stortvloed van regen op ons los.

Hannah en de jongens schuilen in de Oehoe, Jeroen in de auto en wij laten de meisjes een kwartier langer turen op hun schermpjes zodat ze het onweer niet zouden horen.

Met pannenkoeken als ontbijt voor alle kinderen (ja, nog maar eens) dalen we wanneer het weer helemaal droog is de kliffen af op zoek naar fossielen. We houden Bodhi zo veel als we kunnen op de wandelpaadjes nadat we gisterenavond laat nog 4 teken bij haar ontdekten. Gelukkig geven we haar stipt de medicatie tegen teken en vlooien. Hopelijk sterven de niet-gevonden beestjes wanneer ze haar proberen te bijten.

De afdaling van het klif is minder spectaculair dan je zou denken: er zijn houten trapjes voorzien. Bodhi huppelt er vrolijk naar beneden en ook Inge haar kapotte knie is dankbaar voor de houten treden. Op het strand hebben gisteren andere Vlamingen een fossiel gevonden, dus wij kijken met 8 paar ogen hoopvol de 700m naar een rode rots naar de grond. Op een gegeven moment vind ik een steen met schelpen in. Ik smijt hem weer weg, denkende dat het geen fossiel is maar iets dat zich recent ontwikkeld heeft.

Finn haar ogen zijn snel op andere zaken gericht dan fossielen: er is een immense wand van verse klei. Ik vertel nog aan Inge hoe ik daar als kind zo hard mee gespeeld zou hebben. Net op die moment komt Finn naar ons toe met mouwen vol klei en in haar handen een klein potje dat ze gemaakt heeft. Die mini-me toch...

Fossielen worden er niet gevonden, een triljoen schelpen en de Rote rots wel. We kunnen sowieso niet verder wandelen en na het afschrapen van wat rood zand trekken we via het wandelpad langs de bovenkant van de kliffen terug naar de camper / Oehoe.

We zien een grote tor ons pad kruisen en wanneer we naar de zee kijken, kunnen we volgen hoe een regenbui onze kanten opkomt doordat de zee helemaal anders kleurt. Magisch! En ja, een minuut later valt de regen alweer op onze hoofden. Het stukje natuur dat we nu gezien hebben is wel mooier dan dat we tot hiertoe van Denemarken mochten zien. De ritten waren tot hiertoe redelijk eentonig met dezelfde soort wegen en bomen, weinig variatie. Deze korte wandeling maakte dat toch wel een beetje goed.

Gezin Defrancq gaat na deze wandeling al richting Hvide Sande waar gezin Claus al is, terwijl wij nog snel het museum willen bezoeken waar we wél echte fossielen kunnen bewonderen.

En of die er zijn zeg, van heel groot tot heel klein (dat mag je letterlijk nemen, bij sommige fossielen stond een vergrootglas voor). We slaken verschillende oeh en ah's en leren over lagen in de aardkorst. De meiden ontdekken die lagen door een interactieve zandbak waar ze zelf meren en bergen kunnen creëren.

Daar zien we dus ook dat de steen die ik eerder die dag vond wel een fossiel was. Omdat er een reuze exemplaar van in een etalage stond. De mijne had wel 3 afgebroken schelpjes, terwijl het voorbeeld wel heel wat meer en hele schelpjes had. Maar wel diezelfde schelpjes. Doeme toch, gemiste kans.

We overwegen even om een fossiel te kopen en te doen alsof we hem zelf vonden, maar bedenken ons al snel. Het echte vinders-geluk is niet te evenaren.

De ferry naar de overkant is alweer op 4 minuten tijd genomen en rijden richting onze vriendjes in Hvide Sande. Elisa laat weten dat Jesse op het water gaat en Hannah stuurt foto's door van de jongens in karts of zo.
De rit is er eentje vol bochten, kleine weggetjes en veel veel regen. De meisjes zijn helemaal in hun luisterverhaal gezogen zodat het lekker rustig is in de camper.

Toegekomen op Hvide Sande zien we Tim zich klaarmaken om te wingen. Tegelijkertijd zegt hij: het is hier ideaal om te windsurfen, je kan overal staan!
Gezin Hannah zou hier moeten zijn, maar we vinden ze niet meteen. Die blijken een surfspotje verder te zitten en vinden ons dan toch.

Ik zeg tegen Inge dat ze moet gaan surfen en overtuig haar van het huren van een klein zeiltje. En gelukkig maar. Ik hoor haar van ver roepen: dat (gehuurde kleine) zeil is te groot! We hadden dus nóg kleiner moeten gaan. Wanneer het haar lukt om te vertrekken gaat ze een vaaaaaaart. Jihaaaa!
Jesse gaat samen met Inge wat surfen en probeer dicht genoeg te geraken om wat tips te roepen of te tonen.

Tim is ondertussen met zijn winggerief heeeeeeel ver gewandeld en doet een poging om te foilen. Hij staat snel terug aan de kant. Het is er veel te ondiep en te veel wier dat in de foil blijft hangen.
Hij neemt een surfplankje en gaat met de wing tot bij Inge om haar te helpen met de waterstart. Merci Tim voor de privé-les. Ik hoop vooral dat Inge zich amuseert en niet te gefrustreerd geraakt van het vele vallen.

Dat blijkt gelukkig mee te vallen. Inge is erg blij dat ze het toch aangedurfd heeft. Yes! 🤙🏻💪🏻👊🏻

Gezin Defrancq rijdt al door richting een viking-dorpje. Morgen is Marcel jarig, geen betere plaats om dat te vieren! 🥳

Vanavond slapen we alweer aan het water (❤️) in het haventje aan Hvide Sande en hopen we dat de wind en de regen ons niet te hard wakker gaat houden. Morgen weten we nog niet goed wat we gaan doen, al vermoed ik dat het iets met water te maken gaat hebben.

Geschreven door Nature.lovers.on.the.move