De dag dat we Denemarken verlaten. Tijd om wat overpeinzingen te doen terwijl we nog van de ene plak naar de ander hoppen omdat we die dingen toch nog echt willen gezien hebben:

Denemarken - land dat in de top 10 staat van de landen waar de mensen het gelukkigst zijn, de wolken grijs, de regen met bakken uit de lucht valt...

Het land van ook:

Het fietspad zoeken en niet vinden omdat het even groot is als de rijbaan en er midden op staan.

Overal wc's, zelfs in the middle of nowhere. En proper dat die zijn!

Duizenden velden vol zonnepanelen en / of wilde bloemen. Plaats dat die Denen hebben.

Massa's landwegen, weinig autostrade, een triljoen verkeersdrempels, margrieten onderwerp die de weg tonen naar bezienswaardigheden om de weinige autostrades te vermijden.

Toch wel weer heel lekkere ijsjes, slushpuppies en koffies. (Deze kritische ijsjeseter at 1 van de lekkerste ijsjes ooit.)

Sporters, massa's sporters, jong en oud. Lopers (dat mag je letterlijk nemen, joggers hebben we bijna niet gezien, de meeste mensen doen echt aan hardlopen), fietsers, trainen in parken en fitnesscentra,... De vele parken voorzien altijd wel wat toestellen, overal zijn sportvelden te zien.

Fietsen in allerlei maten en soorten: heel gewone fietsen, retrofietsen, bakfietsen, cargo fietsen, we hebben ze allemaal gezien.
Land van de tuktuks ook, en wij dachten dat die enkel in Thailand te zien waren...

En zo gaan we de dag door: we blijven bedenken waar Denemarken voor ons voor staat, wat ons opviel. We zoeken op hoe het komt dat de Denen zo gelukkig zijn, want aan het weer zal het niet liggen. Blijkt dat ze opgevoed worden met een stevig principe van eerlijkheid en voor elkaar zorgen. De gezondheidszorg zit heel erg goed ineen en onderwijs is volledig gratis. Voor hoger onderwijs krijg je zelfs maandelijkse premies. Wintermaanden overleven ze door gezelligheid te creëren die ze 'Hygge' noemen.

Terwijl we over dit alles chitchatten gaat onze dag natuurlijk wel voort.

We pikken de bestelde bijvoeding van Fae op (want ja, niemand dacht dat we hier zo lang gingen blijven) en verkennen nog het laatste stukje Kopenhagen dat Inge heel graag wilde zien, uiteraard met de fiets... We fietsen naar Christiana, een eigen 'staatje' of zo binnen Kopenhagen waar eigen regels gelden. Het gehuchtje is helemaal hippie en de bijzondere geur van marihuana kan niet anders dan je neusgaten binnendringen. Alles is vrij te verkrijgen en de dealers overtreffen elkaar in het roepen dat hun producten echt wel de beste zijn. Ik mis een beetje de vrolijke 'all is peace'-vibe met al die roepende dealers, al hadden de kleine shops waar je de typische kledij, juwelen en armbandjes kon kopen wel zeker hun charmes.

Inge is helemaal blij dat ze de sfeer toch even kon op'snuiven'.

We fietsen terug richting Mobilhome, want hebben een strakke planning vandaag: de ferry richting Duitsland is geboekt en we moeten nog naar de winkel (ah ja, pant cashen) en hebben na de stad nog een natuur-fenomeen op ons lijstje staan.

Lunchen doen we in de mobilhome, al rijdende (echt, zo'n plezier dat dat huisje op wielen ons geeft) en we rijden richting Mons Klint.
Niet lang nadat we Kopenhagen verlaten krijgen we telefoon van collega/vriendin-Liesbeth. Of we aan het rijden zijn, vraagt ze? Ze is ons net gekruist op de autostrade. We wisten dat we elkaar op een haar na zouden mislopen, maar dit kleine gelukje 🍀, van elkaar te kruisen, dat was wel een hele grote toevalstreffer! Liesbeth is op weg naar het hoge Noorden, samen met dochter Linthe en pikt binnen een paar dagen man en zoon op aan de luchthaven van Tromsø.

Mons Klint, dat zijn giga krijtrotsen, werelderfgoed zelfs, omdat ze zo indrukwekkend zijn. We nemen Bodhi mee, die mag de 497 trappen naar beneden af huppelen. Aan de zee aangekomen blijkt dat het water rood is (de reden daarvoor zochten we op maar vonden we niet) en mega hard stonk. (maar eeeeeeeecht!)
Het toppunt van al was dat we eerst door die stinkende brij van - we vermoeden - rottend zeewier moesten dabberen om aan het steenstrand te geraken. Fijn dat onze grieten dat vonden! Bodhi kon er niet door, die moesten we dragen. (Al kon ze erdoor: we hadden ze wel gedragen, anders hadden we ze in bad moeten steken.)

De pijnlijke voeten en neus van de indringende stank was de hele plek wel waar. Maar zo schoooooon!

Finn amuseert zich met het klei-achtige gesteente, zij kan stappen zonder haar neus toe te moeten knijpen. Deze rotsen gaan zo 8km door. We hebben die ferry te halen, die wandeling gaan we dus niet doen, het had wel zomaar eventjes gekund... Of de geur na een km wandelen nog steeds dezelfde had geweest, dat gaan we niet weten.

We voelen de druk van het vertrekuur, doen terug onze schoenen uit en begeven ons alweer op pijnlijke keien en in de stinkende rode drab. (Onze voeten rieken er na stevig te schrobben nog steeds naar.) Deze keer moeten we de 497 trappen naar omhoog. Bodhi gaat de rugzak in, zodat ze deze keer geen spierscheur kan oplopen. Op 7 minuten staan we boven, redelijk buiten adem, nadat we verschillende families hebben ingehaald. 💪🏻

We rijden verder naar de ferry is zijn zelfs wat te vroeg: we kunnen zelfs met de vorige nog mee.

En zo zijn we terug in Duitsland. Heel lang gaan we hier niet blijven plakken: het water roept ons. We gaan toch wel nog wat avontuurlijke doen morgen, na een tip van Liesbeth.

Geschreven door Nature.lovers.on.the.move