Fab vroeg me of ik mee wilde dolfijnen spotten met haar en haar vrienden in Lovina, ze beloofde me een mooie rit er naar toe en we zouden in een fijn hotel slapen, natuurlijk zei ik ja. Het was dan wel handig als ik de nacht ervoor bij haar in Denpasar zou slapen. Fab volgt 2 minors in Bali, ze is er in totaal een half jaar en samen met andere internationale studenten verblijft ze 6 maanden in een hotel, haar balzaalkamer deelt ze helaas met een niet zo sprankelend persoon. Om het nog erger te maken toen ik haar vroeg of ik wel daar kon slapen antwoordde ze; 'Jawel hoor Frida (bovengenoemde niet zo sprankelend persoon tevens kanergenoot) haar vriend slaapt hier ook al 3 weken.' Wat?? Fab dit meen je toch niet? Dat is toch niet te geloven? Ik zou me echt super oncomfortabel voelen als ik Samir zou opdringen aan mijn kamergenoot. Maar goed Frida is Hongaars en Hongarije kan dat kennelijk gewoon.. Daarnaast bleek het voor mij ook geen probleem om daar te overnachten. Fab haalde me op en via de hoofdingang wandelden we samen naar binnen, ze stelde me voor aan het personeel achter de bali(e); 'This is my friend from Belanda.' En we liepen door, ik had overigens gewoon mijn backpack en daypack om. We kwamen boven en ze opende haar deur, ik zag een enorme gang, een ruime badkamer, een trap naar beneden en 2 tweepersoonsbedden. Fab vroeg zich af waar haar kamergenoot uithing want die is standaard altijd in de kamer. Frida en haar vriend bleven die avond weg dus Fab en ik hadden het rijk voor ons alleen. De kamer die de meiden delen is groot, maar ik moet er niet aan denken dat Frida en haar vriend er ook nog bij moesten, ik heb niks tegen Hongaren maar dat zou gewoon een beetje het moment verpesten. Fab en ik konden nu lekker ongestoord kletsen tot we in slaap vielen.
De volgende ochtend hadden we afgesproken met de anderen om 8.00 uur aan het ontbijt. Natuurlijk waren Fab en ik als laatst, al hadden we onze tassen al mee en waren we na het ontbijt klaar om te gaan. Iris moest haar nog stijlen, Vroni moest nog een regenjas en Melvin moest zijn tas zelfs nog inpakken. Dit was lang geleden, ik moest wachten op anderen. Ik realiseerde me dat het eigenlijk best fijn is om alleen te zijn, want dan hoef je nooit op anderen te wachten. Uiteindelijk vertrokken we, een half uur later dan geplanned- maar dat mocht de pret niet drukken. Ik zat bij Melvin aka Mella achterop, Fab zei dat hij een ervaren bestuurder is of ik kon bij Vroni achterop die reed pas sinds gisteren.. De tocht door de bergen was prachtig, ik kwam weer door de bergen bij Bedugul maar de afdaling was nu nog mooier, de weg ging als een slang naar beneden en was omringd door Sawa's, palmbomen en bananenplanten.
We besloten de dolfijnen tour in ons hotel te boeken voor 100.000 (€7), Melvin was er van overtuigd dat het goedkoper kon, (wat dus niet kon) dus we hebben de tour pas in de avond geboekt. Ik had stiekem wel een beetje gemengde gevoelens over deze tour, ik was bang dat we dolfijnen zouden gaan jagen in plaats van ze rustig te aanschouwen in hun natuurlijke habitat, het groepsenthousiasme echter liet me snel mijn zorgen vergeten.
Om 5.30 uur moesten we opstaan want in de ochtend zijn de dolfijnen altijd dichtbij de kust. Het plan was om om 6.00 uur in de boot te zitten, maar door schone slapers Fab en Melvin werd het 6.10. Expliciet wil ik erbij vermelden dat ik Myrthe Denkers (voor degenen die mijn besef van tijd en de waarde die ik eraan hecht, kennen) op tijd klaar was. Fab en Melvin zaten helaas in een andere boot, want onze groep was te groot. De boot begon te varen en op de zee waren al veel andere boten verzameld, als de ene boot begon te varen, ging de rest erachteraan. Onze boot volgde. Dit herhaalde zich 3 keer en we zagen niks. Tot dat Iris een dolfijn spotte. Automatisch wees ze enthosiast naar het dier zodat we het ook zouden kunnen zien. Dat wijzen leek een signaal voor alle andere boten om ons heen, ze gingen er allemaal op af de een nog sneller dan de ander. De dolfijn was inmiddels allang weer onder water verdwenen. En zo ging het een uur, ik had gehoopt rustig in het kleine bootje te dobberen en af te wachten. Maar telkens weer roerde onze kapitein en alle andere bootbestuurders hun motor in water en scheerden we op de inmiddels meerdere dolfijnen af. Er waren zelfs een paar idiote chinezen die histirisch begonnen te gillen en te klappen bij het zien van ook maar een rugvin. Ik vond het niet fijn, al die herrie van al die motors en sommige roekeloze kapiteinen die over dolfijnen leken te varen.. Nee dit was absoluut niet wat ik had gehoopt dat het was. Ik was blij toen we naar het strand terug vaarden. De kapitein stoptte ergens halverwege alle andere bootjes waren inmiddels weg. Hij haalde kopjes te voorschijn en begon koffie in te schenken niet veel later verscheen een plastic tasje met pisang goreng, Melvin had hier om gevraagd. Wat een pech dat hij niet in onze boot zat. Vroni kletstte met de man over snorkelen en het willen halen van haar PADI, de kapitein wilde ons de snorkel plek wel even laten zien. We konden daar wel zwemmen maar als we met snorkels wilden moesten we nog 100000 extra betalen. LingLing voelde niet zo de behoefte om te zwemmen en Iris al helemaal niet. Vroni en ik keken elkaar aan en sprongen in het water. Het water was zo mooi helder en er zwommen zoveel prachtige vissen, je kon het ook goed vanaf de boot zien maar wie mij kent weet dat ik een waterratje ben en in de boot blijven zitten is dan geen optie.

Geschreven door Myrthe.op.reis