Gisteren na een opgepropte busrit vol met locals en geen airconditioning, kwam ik ruim op tijd aan in Banlung. Een grote glimlach stak zijn hoofd naar binnen 'Hello, Banlung last stop, you are going to live here forever!' Ik sprong verbijsterd uit de bus, suf keek ik naar de grote glimlach de me een soort van hypnotiseerde en vroeg waar ik vandaan kwam. Ik vond het eigenlijk wel fijn dat ik niet op het busstationnetje hoefde uit te zoeken waar ik was en waar ik dichtbij kon overnachten. 'Come get your bag!' De grote glimlach sprong op zijn scooter en gebaarde dat ik achterop kon zitten. Met mijn grote groene fligtbag tussen zijn benen gingen we op weg. Ik verbaasde me hoe makkelijk ik mee ging en verder helemaal niet meer nadacht over wat ik wilde. Dat doet een 8- urige busrit zonder airconditioning en met verschillende soorten khmer muziek dus met je. Slimme man, die glimlach. Hij beantwoorde een telefoontje terwijl hij mij afzette bij zijn homestay. 'I'll be rightback!' Terwijl glimlach om een mysterieuze reden weg reed vroeg ik aan vrouw glimlach of ik de kamer kon zien. Ik vreesde voor een dure overnachting.. Maar daar kwam glimlach met 2 blonde dames. Zijn glimlach was nog groter dan eerst. 'I told you I got a cheap room for you, you share.' De duitse dames vonden dat ook prima voor 3 dollar per nacht. Nou gelukkig maar!

Geschreven door Myrthe.op.reis