Deze ochtend begint met een lach. Onze gastvrouw Gonny, is een echte Limburgse gezelligheid die wel van een grapje houd. Ze was ook lekker fanatiek tijdens de damesvoetbal. Als het even niet lukte met het Franse team, dan riep ze keihard “muts”, doe dan toch wat. Ze vond het maar niets dat Duitsland won. In de ochtend stond er een prachtig ontbijt voor ons klaar in de tuinkamer. Alles op elkaar afgestemd en een heus hotelbelletje. Ben ging zitten en belde natuurijk direct de bel. “Ja, dat is dan 5 euro! Ik had nog niet verteld waar die voor was toch….” Een grote glimlach om haar mond, heerlijk om te zien. We hebben genoten van het ontbijt. Ze had er echt werk van gemaakt, zoals je kunt zien bij de boter. We maken ons klaar en gaan op pad.
Vandaag van Wanssum naar Swalmen, een tochtje van 45 km ongeveer dachten we. Hebben we toch iets verkeerd gezien want op het eind van de dag stond de teller op 57,2. En dan kun je zeggen 12,2 km trap je zo weg maar als de zadelpijn weer doorkomt en de algehele vermoeidheid je lijf laat protesteren worden de kilometers steeds langer. Gelukkig hadden we tijd genoeg om enkele pauzes te nemen onderweg. Bij de paters bijvoorbeeld in Tegelen war je heerlijke La Trappe biertjes kunt shoppen. Niet dus, op donderdag gesloten :(. Wel lekker geluncht daar overigens. Op driekwart van de reis hadden we een zadelpijn-relief-pauze. “Waarom heb jij je helm nog op”?, vroeg Mieke mij. “Nou, je weet nooit wat er uit een boom kan vallen”, zei ik. “De eikels zijn nog niet rijp”. bracht Mieke daar op in. “Ook eekhoorntjes kunnen uit een boom lazeren” opperde ik, waarop we in een slappe lach kwamen. “En dan kun je maar beter een helm op hebben”. Van het een kwam het ander en we hebben ons de tranen gelachen tot spierpijn in de buik aan toe. Nu is het avond en zijn we weer fris gedoucht en kijken we al weer uit naar de rit van morgen naar Sittard. De laatste lange etappe van rond de 50 km.

Geschreven door Miekes.reizen