Vanmorgen ging om 4.45 de wekker. We gingen voor een zonsopgang dit keer. Niet geheel goed voorbereid, want het mooiste uitzichtspunt wisten we niet te bereiken voor zonsopgang. Het waaide heel erg hard en de tocht er naar toe te lang om te lopen. ( er rijden ook bussen, morgen herkansing.....).
Onderweg wel prachtige plekken gezien en een mooi en intiem moment bij het verstrooien van een klein gedeelte van de as van Jan. Jan is dichtbij ons tijdens deze reis en dit geeft mooie intense momenten.
Daarna ontbijten en opsplitsen voor de dag. Ben, Gerda en Mieke gaan een route fietsen langs de Grand Canyon en Maaike en Dionne gaan een hike maken de Grand Canyon in.
BGM gaan met de fietsen op een rek aan de voorkant van de bus eerst een stuk het park in, en daarna fietsen we met helm op de rode route. Het is 9.30, maar al aardig warm en het water gaat snel. Bij het eerste uitzichtpunt zien we de route die de meiden gaan lopen, dat ziet er indrukwekkend uit. ( terwijl ik dit schrijf krijgen we net bericht dat de meiden in de bus zitten terug naar de camper toe, fijn!). De fietstocht is heuveltje op, maar veel naar beneden gelukkig. Prachtige plekjes gezien. De wind is vandaag enorm en een fohn is niet nodig. Gerda en ik willen vanavond nog een keer voor de zonsondergang naar boven, het was zo mooi. De andere drie gaan nog een keer voor zonsopgang. Korte nachten, volle dagen, maar wat genieten we met elkaar van al deze natuur!

Hier nog het tweede deel van het verhaal, de Bright Angel Trail gelopen door Dionne en Maaike.
We hebben de trail tot de Indian Gardens gelopen (een oase midden in de canyon). Dit was 7,8 km naar beneden en naar boven, 1100 m hoogteverschil. We hebben twee uurtjes gedaan over het dalen. Dit ging nog wel aardig. Beneden hebben we even uitgerust in de schaduw en wat gegeten. Daarna moesten we er toch echt aan geloven, dat pokke end weer terug en dan STIJL omhoog. Beneden in de canyon kan het wel 20 graden warmer zijn dan boven. En het eerste stuk terug was dan ook echt zwaar afzien, elke 5 minuten even in klein schaduwplekje van een steen of boompje rusten. Toch kwamen we al aardig snel bij het waterpunt terecht halverwege de trail, wauw dachten we, we gaan echt goed!!. Dit gaf ons weer wat energie! Maar het waterpunt op het laatste kwart bleek toch nog wel wat ver weg te zijn, achter elke hoek dachten we dat hij er al zou zijn, maar nee weer niet. Gelukkig haalde we dan eindelijk dat punt, daar nog weer even gerust en toch weer verder moeten. Je kan niet zomaar stoppen met zo'n trail, je moet toch een keer naar boven.
Het laatste stuk gingen we echt kapot, we kwamen erachter dat we toch iets te weinig eten mee hadden. Ons energielevel was 0. We zaten samen op een rots en konden echt niet meer. Dionne vond het 'elvenbrood' (broodje pindakaas) in haar tas. Dit heeft ons leven gered. We hebben daarmee ons laatste stukje van de trail gelopen.
En wat zijn we nu trots. WE DID IT.

Geschreven door Miekes.reizen