We hebben wederom prima geslapen op de ‘Camperplaats’ nabij het restaurant. (Sitecode: 64896).
We besluiten naar de CP te rijden bij een scheepswrak. Dit is weer zo’n ’Beach parking’, waar het overnachten soms wel en soms niet gedoogd wordt. Tot nu toe zijn we nog niet één keer ergens weggejaagd door de politie.
De CP bij het scheepswrak heet Dimitrios Shipwreck, sitecode 54943.
Als we aanrijden, nog hoog boven de kust, zien we de camper van Theo en Sophia al staan. Ze zijn in gesprek met een Nederlands stel, wat op de fiets Griekenland verkent. Heel dapper! Vanaf dit plekje heb je een mooi uitzicht op de kustlijn, en in de verte zie je de roestige coaster liggen. Hij kwam iets te dicht bij de ‘coast’, en dat werd het schip noodlottig. Het schip op het strand is nu een baken in zee.
We eten eerst wat in de camper. Een beschuit met verse aardbeien, een Grieks spinazie-ding in bladerdeeg, en ik pers vier gekoelde sinaasappels uit. Heerlijk!
Na het eten lopen we richting schip. Een jonge Fransman, Sébastien, is met een drone rond het wrak aan het vliegen. Hij heeft dezelfde drone als ik, en we praten wat. Ik had geen zin om terug naar de camper te lopen om mijn drone te halen, dus ik maak alleen wat foto’s. Ook door een gat in de scheepshuid. We lopen terug naar de camper. Er staan er zeker 10 of 12, meest Nederlanders en Duitsers, maar ook een Italiaan en een Hongaar.
We besluiten hier niet de overnachten, maar om een grote Griekse supermarkt te verkennen. De naam van de winkel is ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ. Geen idee hoe je dit uitspreekt. Iets van Eklabenities. Denk ik . Aangezien mijn Bourbon op is, koop ik nu weer eens Schotse whisky. De prijs valt mee, iets meer dan €15. Verder kopen we nog prei en champignons, zodat Nellie iets lekkers kan maken van het vlees van de dikke karbonade, wat we eergisteren overhielden. Nellie plukt nog een sinaasappel, om te testen hoe die smaakt.
We rijden een klein stukje verder, naar een wijndomein. De plaats heet Lacovino Winery, sitecode 104220. Het hek staat half open. We rijden het terrein op. Er is niemand te zien. We kijken even rond, en we besluiten hier gewoon te blijven staan.
Een half uur later komt er een man, die zich voorstelt. Hij spreekt een beetje Engels, en vraagt of we net aangekomen zijn.
Hij stelt voor om tegen zes uur ons wat van zijn wijn te laten proeven. We zullen er voor zorgen dan we dan klaar zijn met eten. We zijn benieuwd!
Om ongeveer zes uur kwam de wijnboer ons roepen. We gingen door de hoofdingang naar binnen. Daar was een gezellige ontvangstruimte, en achterin een grote houten tafel, waaraan we plaats mochten nemen. Recht een wijnrek, die de hele wand besloeg. We konden vier wijnen proeven. Twee witte, een rosé en één rode wijn. Hij vertelde er van alles over, ook over de oppervlakte maat STAVA, dat is een stuk grond van 33x33 meter, dat is dus 999m2. De wijnstokken worden in rijen geplaatst die 2,5 meter uit elkaar staan, de wijnstokken staan 2 meter uit elkaar. We hadden het nog over het feit, dat er zo weinig echte camperplaatsen zijn in Griekenland, of Griekse campers. Dat is, omdat de belasting gigantisch hoog is. En deze wijnboer heeft geen camper voorzieningen, omdat hij wijnboer is, en geen camping uitbater. We vonden allemaal de witte wijn die we het eerst proefden de lekkerste. We kochten gezamenlijk één doos met 6 flessen voor €50. Iets meer dan 8 euro per fles dus.
Daarna was er nog een proeverij, maar dan in onze camper. We hadden een klein flesje Metaxa gekocht, een soort Griekse cognac. Theo en Sophia hadden dat nog niet eerder geproefd. Sophia vond Ouzo lekkerder, en ook Theo zou het ook niet willen ruilen voor zijn geliefde Becherovka. Nadat Sophia en Theo terug naar hun eigen camper gingen hebben wij nog een Netflix film gekeken, over een team van mensen die kort na D-Day de door de Nazi’s gestolen kunst probeerden terug te vinden en terug te brengen. Goede film.
Hierna was het weer bedtijd. Morgen weer een stukje noordwaarts.

Geschreven door Jan.en.nellie.zijn.onderweg