S’ochtends werden we wakker van enorm veel geluiden van oude mannetjes die vroeg opstonden en het gekraak van Walter- en Jur’s bed. We hebben geprobeerd uit te slapen maar dat ging gewoon niet. We wilden rond de middag naar het busstation gaan om te vragen naar de eerste trein naar Mostar. Op internet was te zien dat de eerstvolgende om half 5 s’avonds ging, dat hebben we maar bij het hostel even nagevraagd. Het antwoord was ja, hij vertrekt alleen half 5. Misschien hadden we eerder de bus kunnen pakken, maar we mistten die treintjes gewoon zó erg.
We hebben bij het hostel onze tassen laten staan en zijn toen maar een ontbijtje gaan halen bij de supermarkt. Om daarna onze spullen te wassen bij een wasserete die we op google hadden gevonden. De reviews van deze wasserette waren erg leuk en gingen voornamelijk over de eigenaresse met haar hondje. Het was lastig zoeken want we moesten een soort binnenplaats met meerdere winkelpandjes in. Nog voordat we binnen waren rende de chihuahua op ons af en begon tegen Walter en Jur aan te springen. De eigenaar vertelde dat hij Sancho heet en dat hij Spaans kan spreken.
Onze was zou na 2 uur klaar zijn dus we moesten even de tijd doden bij hetzelfde theehuis van gisteren. Dus hebben we weer een koffietje gedronken en zijn we verder gaan schrijven aan de blog. Leuk detail: het tafeltje waar we aan zaten was een naaitafel waarbij het rad nog werkte, voor ons was het een uitdaging om deze zo snel mogelijk te laten draaien. We keken uit over het centrale plein en zagen dat hier steeds meer duiven zich verzamelden. We liepen erheen en zagen dat mensen met mais, nootjes en brood aan het gooien waren. Zoveel duiven heb je nog nooit bij elkaar gezien. Sommige mensen konden ze vastpakken, in het bijzonder de kinderen die elke duif waar ze naar grepen te pakken kregen. Wij probeerde dat dus ook en een vriendelijke vrouw gooide wat mais richting onze kant. Het gevolg was dat Walter een duif op zijn schouder kreeg (zie foto). Walter kreeg van deze duif zelfs een souvenirtje mee…
Daarna zijn we nog even door de oude marktstraatjes gaan lopen want Walter en Jur waren op zoek naar oude militaire souvenirs uit Joegoslavië. Gisteren konden we dit nergens vinden, maar nu was het eindelijk raak. Hier waren Duits/Joegoslavische legerhelmen, pins, medailles en andere snuisterijen te vinden. Daarentegen was het wel heel duur hier vergeleken met de vorige shops. Dus hebben we maar 2 coole pins gekocht en zijn we doorgelopen. Even verderop was nog een winkel met petjes en patches, daar hebben Walter en Jur elk een patch meegenomen. De volgende winkel had veel mooiere petjes, de verkoper zag dat we geïnteresseerd waren in de legerpetjes en zette een bosnische beret op zijn kop. Hij schoof hem naar de zijkant, salueerde en sloeg op zijn borst. Hij vroeg er wel veel voor, maar na een beetje onderhandelen kwam Jur op een goede prijs.
We besloten terug te gaan naar het Hostel om onze tassen op te halen. Deze liggen in de woonkamer waar alle oude mannetjes ook zitten. Een arabische man komt gezellig naast ons zitten en vraagt waar we vandaan komen. Met zijn gebrekkige engels probeert hij ons uit te leggen waar hij vandaan komt: “Me, Egypt”. Hij verstond engelse zinnen wel, maar spreken was lastig. Hij pakt zijn telefoon en zoekt iets op youtube op. Wijzend naar het scherm zegt hij “amsterdam”. Het is een egyptische film die zich daar afspeelt. Hij wijst naar de hoofdrolspelers en zegt “Egypt”, vervolgens spoelt hij door totdat er een mooie hollandse dame in beeld is en zegt: “Holland beautiful!”. We kijken de film verder en de man probeert ondertussen het verhaal uit te leggen.
“teacher bad” terwijl de hoofdrolspeler de leraar de berm in drukt op de snelweg. Dat deed hij zodat ze tijdens de les “party” hadden. De leraar komt natuurlijk gewoon later aan en straft de hoofdrolspeler door hem aan het plafond te hangen met ducttape. Ondertussen word de leraar gesnapt, hij zegt: “general punish teacher”, dat begrepen we even niet. We zien dat iemand in een duur kantoor gebeld werd door een klasgenoot. “Father minister of education” hij bedoelde natuurlijk dat de vader van de hoofdrolspeler gebeld werd door de klasgenoot, die is toevallig ook de minister van onderwijs. Uiteindelijk begrijpen we het: de overheid vind het niet goed dat leerlingen fysiek gestraft worden door leraren. De man heeft ons gewoon een Egyptische propaganda film laten zien 😂.
Lopend naar het station van Sarajevo kwamen we nog een aantal gebouwen tegen waar de kogelgaten nog beter te zien waren. Voordat we een ticket kopen voor de trein naar Mostar hebben we nog even overwogen hoeveel contant we nodig hadden. We hadden precies genoeg voor de treinreis en zouden daar niks meer uit kunnen geven. Gelukkig konden we nog pinnen zodat we over hadden voor de laatste reis uit Bosnië. Onderweg hoorden we dat er in Mostar een paar dagen later een red bull event zou worden gehouden, net te laat voor ons. Dit is een wedstrijd in schoonspringen van de bekende Mostar-brug: Stari Most. Deze brug is 19 meter hoog en ligt midden in het centrum.
De treinrit zou een van de mooiste zijn die we zouden krijgen, alleen was het nou net de meest bewolkte dag die we hadden. Bij de aankomst zijn we weer een paar duitse dames tegengekomen die in dezelfde trein zaten. Ze hadden een goedkoop hostel geboekt en wij hadden nog geen slaapplek dus zijn we meegelopen met hun. Ze zaten in hostel David, vlak bij het station. Dat was voor ons ideaal want we waren toch niet lang in Mostar. Onderweg hebben we onze kennis van de duitse taal laten horen en ze vertelden dat ze, net als Babs, vlakbij München woonden. Bij het hostel kwamen we meer duitsers, maar ook een heleboel Nederlanders tegen. Een aantal zaten ook in dezelfde trein en kwamen tegelijk aan. Het was heel gezellig om met ze te praten, maar… het hostel was volgeboekt dus konden we niet eens blijven 🙃. We hebben wel even de wifi kunnen gebruiken om een andere slaapplek te vinden. Deze keer dichter bij het centrum, maar verder van het station.
Om naar onze overnachting bij Hostel Dada te komen zijn we door de hoofdstraat gelopen. Opeens stond daar Babs weer. Totaal onverwachts want ze had verteld dat ze nog een dag in Sarajevo zou blijven. Het was puur toeval dat ze daar ook liep, want Mostar is de tweede stad van Bosnië en is best groot. Alsof dat nog niet genoeg was, vertelde ze ook dat ze in hostel David sliep (het eerste hostel waar geen plek meer was). Babs was die ochtend al naar Mostar vertrokken met de bus, terwijl wij op de trein hebben gewacht. Wij vertelde over onze plannen voor morgen en ze zou ook de bus nemen naar kroatië dus daar konden we elkaar weer ontmoeten. Babs waarschuwde nog voor de vele winkels en toeristen die in het centrum te vinden waren en daarna zijn we doorgelopen want het was laat en we wilden avondeten.
De tassen hebben we achtergelaten bij hostel Dada, die gerund werd door een lief oud vrouwtje. Ze vertelde dat ze morgenochtend wel een ontbijtje met ei, tomaat en spek kon maken voor ons. Maar we hadden nu ook honger en dus hebben we een goedkoop restaurant opgezocht. Het stelde niet teleur.
We moesten eerst het centrum in, over de brug van Mostar en door de winkelstraatjes. Eerst even wachten op plek want er waren zó veel toeristen hier. Op het menu stond vlees, vlees en vlees, bij de buren zagen we al hoe het eruit zag. Ze hadden meer dan de helft van de maaltijd nog op hun borden liggen. We hebben nog even overwogen om een vleesplaat voor 4 personen te nemen, maar na dit te hebben gezien, hebben we dat toch maar niet gedaan. De naam van onze goudgele rakkers raad je vast niet: ‘mostar-sko’. Walter had dat van tevoren nog voorspeld trouwens. Vanaf nu noemen we alle biertjes hier ‘skootjes’. We hebben de volgenden al gehad: skopsko, niksicko, sarajevsko, mostarsko, burgasko en shumensko. In principe is dat gewoon (de naam van de plaats) + -sko. De vleesplaat kregen we behoorlijk snel al voor ons neus, hij was enorm. Het bestond uit geroosterde paprika, verschillende kazen, bosnisch (turks) brood, worstjes, hamburger, kip en een paprikasaus. We hebben het vlees opgekregen, maar de kaas en het brood was te vullend. Na het feestmaal hebben we geprobeerd om Mostar verder te verkennen, maar er was niet veel meer te zien naast de winkelstraatjes.
Bij het hostel zaten een paar duitsers buiten te praten met elkaar. De deur was een beetje geblokkeerd door hen, dus moesten we even een praatje maken. Ze vertelden dat je druiven uit de tuin kon plukken. Zo veel als je wilt. De Duitsers vertelden dat ze de eigenaresse van het hostel arm wouden eten. Er lagen al best veel druiventakjes op tafel. Toen we erbij kwamen zitten bood de eigenaresse ons een knipschaar aan voor de druiven en vertelde dat ze al 5 kilo in de koelkast had liggen. De rest was voor ons, elk hebben we 2 trossen op. Naast rode druiven, waren er ook witte druiven en kiwi’s..? Thijs was een beetje verbaasd want die zouden bijna alleen in Nieuw Zeeland verbouwd worden. Het was nog even gezellig, maar we moesten de volgende ochtend vroeg een bus pakken naar Makarska, Kroatië. Dus zijn we in bed gaan liggen met de airco op lage stand, want je moet wat inleveren voor een overnachting van 6€.

Geschreven door HarryVakantie