Okayyy de wekker ging vandaag wel erg vroeg, zeker omdat we een paar uur daarvoor nog aan de limoncello zaten. We stonden snel op, want we wilden niet weer wegsukkelen en perongeluk de trein missen. Slapen kon wel weer in de trein. Toen we onze kamerdeur opendeden werden we weer ontvangen door Tania die al bezig was met het ontbijt, het was nu alleen 6 uur ‘s morgens 🥰. Deze vrouw is ook echt niet te stoppen hè. De broodjes waren al warm, sinaasappelsap was al zelf geperst en de lunchpakketjes van Walter en Thijs lagen al klaar. Ze had zelfs yoghurtjes gehaald omdat Thijs in een van de vorige dagen had gezegd dat hij de zuivel uit Nederland zo mistte. De meeste spullen waren de vorige avond al ingepakt en het was een kwestie van de lunchpakketjes in de tassen stoppen en we konden naar het treinstation gaan.
We hebben Tania ontzettend bedankt, en natuurlijk een dikke knuffel en een kus gegeven en vervolgens zijn we met Nina de auto ingestapt. We waren goed optijd bij het station en na even wachten kwam daar onze trein aan. Thijs en Walter namen afscheid van Jur en Nina, en we konden beginnen aan onze, gepland als 11:30 uur, lange reis. Bij de fotos is de totale planning toegevoegd, waar we achteraf maar een klein beetje van zijn afgeweken.
Jur had gisteren voorgesteld aan Nina om nog een paar dagen te blijven, omdat zijn lessen pas een week later begonnen. Zo kon hij zo lang mogelijk genieten van zijn vakantie en de gastvrijheid van Nina en haar moeder. Nadat Thijs en Walter afgezet waren kon hij weer het bed in duiken 😴.
In de eerste trein kregen we al berichtjes van verschillende mensen; “huh, reizen jullie niet met elkaar?” & “waarom staat Jur nog in Gallarate?”. Ze doelden hiermee op de Snapchat map, een kaart waarop je live kan zien waar iedereen van je vrienden is, heel grappig (zie foto). We hebben natuurlijk geantwoord dat we moesten rennen en dat Jur net aan te laat was 🙈. Dit was niet geloofwaardig genoeg dus heeft Jur zichzelf gephotoshopt in een foto van een lege stoel. Helaas trapten ze hier nét niet in 😉.
Inmiddels waren we in Zwitserland aangekomen en reden we een onwijs mooie route langs het meer van Lugano. Tenminste het zal vast onwijs mooi zijn geweest, wij hadden namelijk alleen maar uitzicht op wolken, wolken en nog eens wolken. De volgende trein was een flink luxe en als de koningen die we zijn, zijn we in de 1st class gaan zitten en niet zomaar een, dit was namelijk de “business class”. We werden pas na 1 uur weggestuurd, nadat we hadden gezegd dat we niet wisten dat dit eerste klas was. We moesten helemaal naar achter lopen, want daar zouden zich de tweede klas wagons bevinden. Er was een wagon met beduidend meer plek dan de rest, en later snapte we waarom, het was de kinderwagon. Gelukkig zonder huilende kinderen, dus nog niet eens zo slecht. Vooraf hadden we gekeken welke route we door de alpen zouden treinen en we zouden door de pas geopende Gotthard tunnel gaan, de langste tunnel ter wereld met 57km. We waren druk met de blogs bezig want door het weer was naar buiten kijken helaas niet zo boeiend. Toen hadden we opeens door dat we al lang de tunnel door waren en bijna in Lucerne waren?? Naderhand even opgezocht en blijkbaar kon de trein 250km/h in de tunnel en waren we met een kwartiertje aan de andere kant van de alpen, echt helemaal niks van gemerkt😅.
Jur heeft zijn extra slaapje hard nodig gehad en sliep tot 1 uur s’middags. De dag was toen al bijna voorbij joh! Rond die tijd begon de lunch al en we weten allemaal wat daar bij hoort in Italië: rode wijn! Nina bood een lekker glaasje wijn aan, maar dit was nog Jur’s ontbijt dus die is toch maar afgeslagen, Scuzi! Verder waren er nog wat restjes over die eigenlijk voor Thijs en Walter waren, maar hun magen waren niet groot genoeg (“stomacho picolo”). Dus zijn de yoghurtjes ook nog opgegaan. Kleine tip: yoghurt en rode wijn gaan niet goed samen.
Jur heeft gedurende de middag een aantal keer gevraagd aan Nina wat het plan was voor de middag. Het antwoord daarop was steeds ontwijkend, misschien wou ze het een verassing houden?? Ze vertelde in ieder geval wel dat we beter in de namiddag konden gaan, want nu was het te warm. Dus hebben we de hele middag gepraat. Er kwamen een paar diepe onderwerpen aan bod zoals onze ervaringen in het verleden. Nina vertelde over haar vader, Drago, en zijn drankprobleem. Twee jaar geleden hadden we deze man nog ontmoet en hebben we een Rakia met hem gedronken. Nina vertelde dat ze hem erg mist, ze zou over een maand vertrekken naar Servië om het oude appartement van haar vader te verkopen. Eerst moest ze alleen van haar baan in Italië af zien te komen.
Tania vroeg tijdens de lunch aan Jur waarom hij een paar dingen wel kon verstaan in het Italiaans. Hij vertelde dat hij een beetje Spaans aan het leren was en liet de app Duolingo zien aan haar. Dat is een app waarmee je een taalcursus kunt volgen, bijna elke taal is er wel te vinden, zelfs Latijn en Esperanto. Daar was ze dus de hele middag al mee bezig en dat ging best goed! Ze riep steeds een paar simpele engelse woordjes naar Jur.
In Basel zijn Walter en Thijs voor de tweede keer overgestapt en het was tijd voor wat eten, natuurlijk onder het genot van de heerlijke stoelen van de eerste klas😉. Hier waren tevens hele handige houders aanwezig waar we de bondi krem mooi in konden zetten. Het brood paste wat minder. Het broodje van Tania was trouwens heel lekker, het was een pistoletje met een koude schnitzel erop. Niet onze eerste ingeving, maar het was heerlijk! We moesten nog even overstappen in Mannheim, waar Walter in 2019 op exchange naar toe is geweest. Heel veel tijd om goeie herinneringen op te halen was er alleen niet. Onze trein was vertraagd en de volgende trein wachtte nog even op ons op het spoor tegenover ons. 10 meter rennen en dat was het tripje Mannheim! De reis tot aan de Nederlandse grens ging verder heel snel en moeiteloos, waarschijnlijk door de DEUTSCHE PUNKTUALITÄT!! Lekker met 300 de losers op de autobahn ernaast inhalen😜Onze laatste overstap in Duitsland vond plaats in Mönchengladbach waar Walter erachter kwam dat zn waterfles niet meer in z’n tas zat. Hij twijfelde spontaan waar hij hem voor het laatst had gezien maar het moest toch echt in deze laatste trein zijn. Deze trein bleef op het perron staan omdat dit de eindbestemming was dus Walter is terug naar binnen gegaan om zijn fles te zoeken. Helaas niet gevonden. Onze volgende trein zou er over 1 minuut zijn dus geaccepteerd dat ie kwijt was maar toen zag Thijs een schoonmaker door de trein gaan. We hebben aan hem gevraagd of hij een fles had gevonden maar dat had hij niet. Dan maar weer wachten op onze trein, die weer vertraging had! Tijdens het wachten zag Walter in de verte een andere schoonmaker en hij heeft hetzelfde aan deze vrouw gevraagd. Gelijk kreeg ze een grote glimlach op haar gezicht en al snel toverde ze van onderaan de afvalzak Walter’s fles naar boven, helemaal onder de bananenschillen en koude koffie😂 Wat een geluk dat de trein bleef staan, onze volgende trein was vertraagd en dat we het niet na 1 keer vragen opgegeven hebben.
In de namiddag zei Nina dat Jur zijn zwemspullen moest pakken, maar ze zou niet zeggen wat we gingen doen! Nee grapje, blijkbaar gingen we naar de rivier de Ticine, waar ook het restaurant van gisteren aan lag. Alleen nu was de bestemming een soort badplaats aan de rivier. Nina vertelde dat ze hier in haar jeugd heel veel heeft gezwommen met vrienden, maar die hebben nu allemaal een baan of zijn druk. De rivier was hier erg mooi en helder, maar best koud en de stroming was erg sterk. Dus zwemmen ging niet echt, maar relaxen in de zon wel. Jur kreeg uit het niets trek in een ijsje, maar de dichtstbijzijndste ijswinkel was bij het restaurant. Dus zijn we na een kleine stop daarheen gegaan. Toen we aankwamen was de trek alweer verdwenen en hebben we toch maar Koffie of wijn? besteld. Deze keer was het panorama uitzicht wél te zien en de zon ging ook nog eens onder. Het uitzicht was super mooi zo over de rivier. We waren aan het twijfelen om nog wat van dat heerlijke vlees te bestellen, maar Tania had thuis wat lekkers voor ons
klaargemaakt. Gnocchi time! De honger was weer opgekomen en we zijn snel naar huis gegaan om de pan leeg te eten. Zodra we daar waren werd de rode wijn al ingeschonken door onze gastvrouw. De pan gnocchi stond klaar om op te scheppen. “Welcome Jur! How was the lake?” Was het eerste wat ze zei. Ze had wat engelse woorden opgestoken van duolingo natuurlijk 🥰.
Gelukkig waren Walter en Thijs na het bidon avontuurtje nog net op tijd voor de laatste trein, die ons de beloofde 1 halte verder zou brengen. Er waren werkzaamheden dus we moesten letterlijk 1 halte verder treinen en daar een bus pakken. We stapten hier in in een directe lijnbus over de autobahn naar Venlo. Daar aangekomen voelde het meteen goed om weer nederlands te horen, gele kentekenplaten te zien en het geluid van het inchecken met de ov-chipkaart weer te horen. We stapte in de intercity die gek genoeg op tijd wegging! Bovendien had de trein er flink de vaart in en heeft hij onderweg geen vertraging opgelopen. Tijdens deze reis kreeg Walter het idee om Marijke te gaan verassen door haar naar het station te lokken om te komen zwaaien. Wat ze echter niet wist (maar achteraf gehoord, wel verwachtte) was dat Walter de sprinter zou nemen, en 1 minuut nadat de intercity waarnaar ze zou zwaaien langsreed, zou uitstappen bij station Best! Wat een liefde ❤️! Walter is een paar uurtjes in Best gebleven en Thijs kwam inmiddels aan op station Sassenheim. Hier stonden Bas en Miranda hem op te wachten, en toen hij alleen uitstapte was er grote verbazing te zien bij beide. “Waar zijn Jur en Walter????!”. Gelukkig kon hij ze geruststellen met het nieuws dat Walter uitgestapt is bij Marijke en Jur nog in Italië was met Nina om zijn vakantie nog ietsjes te verlengen.
Thuis stond de broccoli klaar voor Thijs waar hij heel erg naar uit had gekeken! En een paar uur later was ook Walter weer thuis, nog even op echte Spaanse eettijden wat gegeten en naar bed, morgen weer eerste dagje uni!
Het was ons weer een genoegen om dit allemaal bij te houden voor jullie (en voor ons om terug te lezen als we ooit 80 mogen worden) en tot de volgende keer! Harry vakantie 4.0 in 2022? 2023? 2024? Who knows 😉
Zo dat was dus het einde, nee hoor want Jur ging gewoon nog door. Na de gnocchi liet Nina aan Jur een aantal van haar schilderijen zien, die echt super mooi waren. Ze vertelde dat ze niet meer schilderde en vroeger voor een tentoonstelling wat stukken heeft gemaakt. Ze was bezig met het ontwerpen van een tatoeage voor een oude vriend.
Ook wilde Nina heel graag wat oude spullen vanuit india laten zien. Ze vertelde dat ze een handgemaakt stenen standbeeld mee had genomen van daar. Ze was druk aan het zoeken, maar kon hem maar niet vinden. Dus vroeg Nina maar aan haar moeder waar de spullen lagen (dat zoeken was een herhalend patroon). Half slapend antwoorde Tania: “The statue is over there” terwijl ze wees naar de enge kelderdeur. Daarna kwam er een heel verhaal over de oorsprong van het beeld en waarom het een ding is. Ze legde heel duidelijk uit hoe je hem vast moest houden, want het was erg breekbaar. Tania ging slapen maar wij hebben nog lang doorgepraat. Soms liep dat wat moeizaam door de taalbarrière en de lange dag, maar het was erg gezellig. We hebben veel over onszelf verteld. Helaas zouden we de volgende dag vroeg opstaan, maar we gingen wel naar een bergvallei midden in de alpen. Heerlijk! 😍

Geschreven door HarryVakantie