De laatste bestemming op het mooie eiland Palawan is voor ons Puerto Princesa. Dit is een “stad” ergens halverwege op het eiland. De busrit hierheen was niet zo heel lang, een uur of 3. Nadat we aan zijn gekomen in PPC zijn we gelijk naar het immigratie bureau geweest. We moesten namelijk ons visum verlengen. Op het internet hadden we gelezen dat dit ongeveer 2000 Peso ging kosten dus ongeveer 40 euro. Nadat we het formulier hadden ingevuld en ons paspoort hadden afgegeven vertelden ze ons dat we maar een kwartiertje hoefde te wachten. Dat klonk goed. Wij dus geduldig wachten en inderdaad, na ongeveer 20 minuten krijgen we ons paspoort terug en moeten we betalen. Maar wat bleek? We moesten ruim 3000 Peso betalen ipv 2000. Omgerekend dus een eurotje of 60. Ik verhalen halen; ja nee het was toch echt 3000 Peso, ze begreep niet waar ik dat gelezen zou moeten hebben. Wij hebben dus maar betaald, ze hadden immers ons paspoort. Maar ik wou wel graag het bonnetje zien. En ja hoor, ik vermoedde het al.. We kregen beide 2 bonnetjes, 1tje van 2130 Peso voor het verlengen van het visa en 1tje voor 1000 Peso voor de “Express Lane Service”. Express Lane Service? Wat is dat voor onzin? Ze rekenden dus 1000 Peso per persoon, iets minder dan 20 euro voor een “snelle rij service”. Dit terwijl we bij een immigratiekantoortje zaten waar je überhaupt geen rijen had. Je gaat gewoon naar het enige bureautje en vraagt of je daar je visum kan verlengen. Vervolgens krijg je dan helemaal geen keuze of je dit op een snelle manier of op een normale manier wilt laten doen. We waren er dus weer even met open ogen ingetrapt. Of zoals Looman het altijd zo mooi zegt: “we zijn er met een gespreide anus ingetrapt”.

Die zelfde middag zijn we in het stadje een aantal winkelcentra afgegaan, beetje rond neuzen. Wij vermaken ons altijd wel in dit soort stadjes. Zelfs hier in PPC zie je bijna geen blanken. Iedereen staart je dan ook aan hier en wij vinden dat prachtig. Wij vrolijk lachen en zwaaien naar iedereen. Kinderen en meisjes trekken gelijk helemaal rood weg meestal. Heerlijk. We hebben nog even bij een speelhal gestaan, ook leuk om te zien. Ook hier werden we weer heerlijk aangestuurd door jong en oud. En het mooie is dat iedereen naar je lacht. In Nederland hebben veel mensen een “wat kijk je? houding” maar die zal je hier niet gauw vinden.

Op dag 2 gaan we wat interessants doen, we gaan een gevangenis bezoeken. En wat voor 1. We gaan naar de Iwahig Prison. De Iwahig prison is een interessante gevangenis aangezien de gevangenis geen muren heeft. De gevangen zouden in principe dus makkelijk kunnen ontsnappen. Maar dat gebeurt echter nooit! Wanneer je in de Filipijnen veroordeeld wordt voor een zwaar delict, bv moord of gewapende overal dan krijg je te allen tijden een zeer hoge straf. Al is het niet de doodstraf dan is het vaak levenslang of 40 jaar of zo iets dergelijks. Deze veroordeelden komen dan in de Maximum Security prison in Manila. Na een aantal jaren met goed gedrag komen sommige gevangen in aanmerking om verplaatst te worden naar de Iwahig Prison hier op Palawan. De Iwahig prison is een gevangenis zonder muren zoals ik al zei, eigenlijk is het 1 groot dorp. Nou ja, dorp.. Het gehele terrein dus incl. rijstvelden etc is ongveer 2 keer zo groot als Parijs. In dit “dorp” heb je een kerk, een aantal basic winkeltjes, een aantal tennisbanen, een basketbalveld, woningen voor de families van gevangen en vervolgens de cellen. De cellen en ook de gevangen worden onderscheiden d.m.v. een Minimum security, Medium security en Maximum security systeem. Alle minimum security gevangen en sommige medium security gevangen mogen vrij rond lopen op het terrein van de gevangenis. Ze hebben wel 3 maal per dag appel, ’s ochtends een keer, ’s middags een keer en ’s avonds een keer. Verder zijn ze in principe vrij om zelf te bepalen wat ze op een dag doen. De rest van de gevangenen, de meeste medium security en alle maximum security inmates zitten wel in hun gedeelte van de gevangenis vast, zij kunnen niet zomaar heen waar ze heen willen. Nu is dit een vrij uniek concept, voor zover ik weet heb je dit nergens anders in de wereld. Maar goed, het werkt wel. De gevangen ontsnappen namelijk nooit. Ze weten dat ze hun eigen ruiten ingooien als ze proberen te ontsnappen. Er is namelijk een vrij grote kans dat ze gepakt worden en als dat gebeurt komt er zomaar weer een jaar of 5 bij hun straf en belangrijker nog: dan verliezen ze het privilege om vrij rond te mogen lopen in deze gevangenis. De gevangenen krijgen namelijk 1 kans om te laten zien dat ze zich hier goed kunnen gedragen. Als ze ook maar 1 keer stelen, proberen te ontsnappen of wat dan ook dan is het over met de pret. Dan krijgen ze die kans nooit meer. Maar goed naast het feit dat ze nooit proberen te ontsnappen hebben ze ook gewoon een veel beter leven. Ze meeste gevangenen blijven in de gevangenis wonen nadat ze vrij komen. Ze wonen en werken er dan vaak toch al jaren en zien het nut er niet van in om wat anders te zoeken.

Toen we aankwamen moesten we wel een soort van poort door en ons daar inschrijven. Vervolgens gingen we verder met de tricyle het terrein op. Een minuut of 15 later over een hobbelige onverharde klote weg kwamen we aan in het dorpje. Als eerste gaan we naar binnen in de recreatiezaal hall. Hier had je eerst een paar tafels met allerlei meuk die de gevangenen gemaakt hadden. Dit kon je dan kopen. Denk aan asbakken, portemonneetjes, schip in fles, dromenvangers. Dat soort spullen. Ook kon je een Maxium Security T Shirt kopen. Daar achter had je een soort ruimte waar een man of 7 aan het dansen was. Dit waren de eerste gevangenen die we zagen. Nadat ze klaar waren met hun dansje hebben we met hen een tijd zitten praten. De verhalen die ze vertellen zijn wel erg aangrijpend allemaal. 1 van die gasten, Jason heeft op z’n 19e 2 moorden gepleegd. Zijn ouders en zusje waren namelijk vermoord en hij wist destijds aan de moordenaars te ontsnappen. 2 jaar later heeft hij wraak genomen en de moordenaars van zijn familie vermoord. Hij heeft zich gelijk bij de politie gemeld en kwam toen vast te zitten. In eerste instantie op Death Row (dus de doodstraf). Uiteindelijk is dat veranderd naar levenslang. Hij heeft net als de rest eerst een aantal jaar in Manila gezeten en zit nu 3 jaar in deze gevangenis. Wat ook interessant is, is dat deze Jason dus een Nederlandse vriendin heeft gehad. In de Iwahig Prison! Die meid is dus 2 maanden in de gevangenis verbleven voor deze kerel. Hij dus gelijk z’n best doen om wat Nederlands te praten en liet een foto van haar zien. Ook viel het me op dat 1 van die gevangenen een pet op had met Nederlandse tekst. Blijkbaar komen er dus heel veel Nederlanders in deze prison op bezoek, veruit de meeste van alle bezoekers zeggen ze hier. Een andere kerel was gepakt met 300 gram Crystal Meth en zat ook levenslang vast. Nog 2 andere waren allebei gepakt toen ze een auto hadden gestolen. 14 jaar!! Ongelooflijk toch? Wat zou je in Nederland krijgen als je een auto steelt? 6 maanden cel waarvan 4 voorwaardelijk? Of nog minder zelfs? Ja, wat een wereldje. Ook hebben we hier geleerd dat als je hier gepakt wordt met 1 joint, zelfs als die bijna op is dat je dan levenslang krijgt. Dat gaan we maar even niet doen dus! (niet dat we dat van plan waren overigens). Verder vonden deze gasten het ook allemaal prachtig dat we wat Tagalog (Filipijns) spreken. Vooral de scheldwoorden werd hard om gelachen. Ze hebben ons nog wat woordjes geleerd en toen zijn we door gegaan.

Het was erg interessant om met die gasten te praten. In tegenstelling tot alle andere Filipijnen waren deze gasten juist onwijs open. Over wat ze gedaan hebben en hoe ze nu leven etc. Naast dat waren ze ook super vriendelijk maar dat zijn eigenlijk alle Filipijnen wel. Maar niet echt wat je verwacht van dieven en moordenaars. Het mooie is, is dat er dus ook bijna geen bewakers zijn. We hebben er 1 gezien, een vrouwelijke die in haar burger kleding aan het badmintonnen was. Verder geen 1. Verder hebben we met nog een man staan praten die ook een moord op z’n geweten had. Ook hij was 20 toen hij dit deed. Inmiddels komt hij over 2 jaar vrij, hij was wel van plan om wat anders te gaan zoeken. Maar wat wel duidelijk was is dat deze gevangenen een stuk beter leven dan de gevangenen in andere gevangenissen in het land. Bv al in Manilla is er elke week een riot (een rel), volgens Jason. Naast dat zijn er in Manila ook een hoop gangs, die heb je hier ook niet. Ik vind het wel een mooi concept.

Nadat we nog in de kerk zijn geweest hebben we nog hun zwembad bezocht. Dit was een soort stuk rivier waar de gevangenen en families (dus eigenlijk gewoon de bewoners van de Iwahig Prison) konden zwemmen. We zijn er zelf niet ingegaan maar het zag er op zich wel geinig uit.

Puerto Princesa noemen ze hier trouwens “The City of the Living God”. Onze tricycle chauffeur vertelde ons dat ze dit doen omdat hier al een lange tijd geen typhoons en aardbevingen meer zijn geweest. Afkloppen dus..

In PPC ben ik ook nog even naar een ziekenhuis geweest; ik had namelijk al een tijdje last van darmklachten. Na wat testjes kwam hieruit dat ik reizigers diarree heb en een darmontsteking. Hier kreeg ik medicijnen voor en inmiddels is het wel aardig weggetrokken. Ik hoop trouwens dat ik nooit wat ernstigs krijg hier want als je de staat van z’n ziekenhuis ziet… man man man. Daar wil je echt niet liggen. Alle gangen van dit ziekenhuis liggen bijvoorbeeld helemaal vol met patienten, het zag er niet echt best uit. Wou nog wat foto’s maken maar dat leek me een beetje ongepast.

Na PPC vliegen we door naar de volgende bestemming in de Filipijnen: Cebu City.

Geschreven door Giellah