Voor mij alweer de laatste dag. Leuke dingen gaan altijd snel. Ik sta op met een prachtige zon en met weinig wind. We hebben geen haast. De bedoeling is om naar Middelfart te varen. Gezien de wind komt de gennaker het meest in aanmerking.

We hebben voor vandaag ruim 20 mijl op het programma. Geen grote afstand dus. Zo’n laatste dag is toch vreemd. We sluiten de tocht niet samen af. Jån gaat door met zijn Jøske en ik ga terug naar Tilburg. Twee werelden van verschil.

Als we uitgevaren zijn en het zeil is gezet nemen we de afgelopen dagen door en ook al onze vorige tripjes passeren de revue. Zeilen is doen en vooral veel doen. Die conclusie is snel getrokken. Jån is volgens mij zeilend ter wereld gekomen en die ervaring haal ik dus nooit meer in. Veel herhalen dus en veel oefenen en dat hebben we gedaan. Ook hebben we vandaag weer kennis gemaakt met Poetin maar hij weet niet goed wat hij met ons aan moet. Zijn oorlogsbodem, de Poetin 521 maakt op ons geen indruk, ook vandaag niet. Hij volgt ons een tijdje en nadat ik foto’s van ‘m maakt voelt hij zich betrapt. Laten we hopen dat hij snel terug keert binnen zijn eigen grenzen.

Denemarken was een herhaling van 2018 maar niets was hetzelfde. Zelfs de muziek uit de accordeån van Jån was vernieuwd. Een herhaling die voor herhaling vatbaar is.

De afgelopen dagen waren overgoten met mooi weer, een enkele dag met regen maar dan nog niet eens de hele dag. Wind kon beter maar zeker ook erger. Het meest belangrijke is echter de sfeer. Die is en was goed. En dat is belangrijk: kortom prachtige, gezellige en voor mij een leerzame dagen.

In de stadshaven van Middelfart (Nyhavn) zoeken we in de middag een plaatsje op. Het is er druk en we wringen ons tussen twee palen. Het blijft wennen om zo aan te leggen.

Een kort bezoekje aan de supermarkt maakt de fourage voor vanavond weer compleet. Morgen komen de dames en dan zien we verder.

Jån speelt nog een keer de nieuwe potpourri op zijn accordeån. Onze Deense buren kunnen het waarderen en een applaus blijft niet uit. We zijn weer het kleine café in de havn met de jødel jongens en met onze held Måry de schrik der zee en we doen het “our way” met bruggen over troebel water. Kom daar maar eens om. Of onze buren de liedjes allemaal kennen weet ik niet maar het maakt niets uit. Ik ga dit vreselijk missen. En de buren ook.

Tot slot komt nog een keer onze vlag ter sprake. De Denen vinden ons best vriendelijke Kroatiërs maar nadat we tekst en uitleg hebben gegeven en dat we Nederlanders zijn neemt de vriendelijkheid van de buren zienderogen toe. Wat blokjes in je vlag niet kan veroorzaken.

Traditioneel sluiten we de avond af met een schrobbelèr en nog een paar meer. Remco Campert had gelijk: Het leven is verrukkelluk.

Tot de volgende keer!

Døck en Jån

Geschreven door Dicks.zeilverslag