Help, hulp en geholpen worden.

Als een zeiltocht van toch een serieuze omvang start met panne, geeft dat veel onrust bij de schipper.
Niet alleen om de reparatie, maar ook omdat dit verloren dagen betekent voor de meevarende zeilmaten.
Wat een begrip, onvermoeide hulp en geestelijke bijstand hebben mijn maten getoond.
Chapeau!
Gelukkig was ook de hulp, die je als buitenlander wordt geboden overweldigend, waardoor we nog lang kunnen genieten van deze geweldige herinnering.
Hoezo? Herinnering?
Ja zeker, want na het afscheid van de maten Dick, Piet en Hans is er even een groot gat dat meteen gevuld wordt door de mooie herinneringen.
En ieder op een andere manier met een ander gevoel.
Voor Dick stopt de zee droom abrupt in Cardiff, terwijl Hans en Piet de Engelse zuidkust nog verkennen en wij, Joske en ik, de westkust van Engeland verder onveilig maken.
Hans en Piet gaan gewoon verder als zeilmaatjes, terwijl Dick en ik onze girls weer om ons heen hebben.
Dick rij veilig naar huis met Monique, Hans en Piet behouden thuisvaart.
We zien elkaar weer in de Dintel onze veilige haven.
En waar de plaaggeest die telkens weer voor verrassingen zorgde ook is, “Ich habe dass Schwein nog nicht gehabt”.
Of te wel: Het was weer een kadootje.

Geschreven door Dicks.zeilverslag