Wat een reis vandaag. We hebben alles meegemaakt in één dag. Zonder te letten op de volgorde:
* regen
* zon
* wind
* geen wind
* Gennaker
* vastlopen
* Kroatië
* wachten bij bruggen
* geluk
* Schotland
* accordeon
* Benidorm bastards
* betonning

De opsomming verdient wel wat toelichting.

We vertrokken vanaochtend met nagenoeg geen wind. Dat wordt dan motoren. Helaas, het is niet anders. We komen op het Kattegat ook wel bekend als Poezenbips. Ik ken het Kattegat alleen van aardrijkskunde en warempel nu ben ik er zelf in het echt. Bij Hals draaien we de Limfjord op. In het begin zie je daar nog weinig van maar gaandeweg merk je dat het landschap verandert. Breed water en minder breed vaarwater.

We merken dat de wind een beetje aantrekt en we kijken naar de windrichting. Dat is een hoek voor de Gennaker. Snel gezet en het tempo komt erin. Mooi om te merken dat je op zeil sneller loopt dan op motor. Na een paar keer gijpen houd de wind het voor gezien en kakt in naar nul. Dat betekent weer de motor aan en het zeiltje opruimen.

Ondertussen hebben we whatsapp contact met Schotland. Onze maat Piet zit daar alleen op de boot. Kennelijk heeft hij ander weer dan wij. Maar ook bij ons komen er donkere wolken onze kant op en dat belooft niet veel goeds. Uiteindelijk vallen er 10 druppels regen en voor we het in de gaten hebben zijn we terug in de volle zon.

We naderen Aalborg. De Limfjord is best breed maar niet diep en zeker niet overal. Er zijn plekken waar je kunt zitten en dan komt nog je hoofd boven water. We zijn druk in gesprek met elkaar totdat we constateren dat de dieptemeter het niet meer doet. Dat kan betekenen dat hij is overleden of dat we gewoon weg geen diepte hebben. Het laatste is het geval. We voelen de snelheid er uit gaan en we keren als de wiedeweerga om waar we vandaag kwamen. Opletten dus op betonning die hier toch al niet overdreven is.

Wat doe je als je midden in het water een rode boei ziet? Links of rechts er voorbij? Wij raken daarover in discussie. Gelukkig zijn we het eens maar zijn wij het na Aalborg nog steeds eens? Rood wordt groen en groen wordt rood. Linkeroever wordt rechteroever en rechteroever wordt linkeroever. Is het nog te volgen? De zeiler weet het of zoekt het op, de niet-zeiler leest gewoon door.

We naderen de brug en de vraag is of we er onderdoor kunnen. Wat is de doorvaarthoogte? Onze stelling van Pythagoras geeft nu een uitslag die we riskant vinden. Op de brug zie ik 17:00 staan. 17 meter denk ik nog dus dat moet kunnen. Het zou ook 17:00 uur kunnen zijn en dan liggen de kaarten anders. Dat laatste blijkt het geval en dus wordt het wachten bij de brug tot deze open gaat. Tijd voor een concert van Jån. Terwijl Jån zijn potpourri weer ten gehore brengt raakt een Benidorn Bastard zo ontroerd van dit moois dat ze haar scootmobiel bijna de kade afrijdt. “Where do you come from” vraagt ze mij? Kroatië? “Oh no, Netherlands” antwoord ik nog. Kroatië, hoe komt ze er op. Ze steekt haar duim op en vervolgt langzaam haar weg over de kade. Als dat maar goed gaat.....

Na een uur gaat de brug gaat open en vervolgen we onze reis. We komen nu bij een zeer smal stuk en het is zaak om de rode en groene boeien goed in de gaten te houden. Naast de boeien is de diepte soms maar 30 cm en dat is echt te weinig. Daar komt nog bij dat groen voortaan rood is en andersom. Het blijft dus oppassen. Iets meer boeien zou niet verkeerd zijn. In combinatie met de navigatie op de computer varen we feilloos door dit smalle stuk. Nog een brug te gaan en de vraag is of deze nog wel open gaat. Het is inmiddels rum 21:00 uur. Wanneer we vaart minderen zien we aan de lichtsignalen dat de brugwachter inmiddels in beweging is gekomen en dat er enige activiteit ontstaat. Dat is dus geluk hebben. Nog een twee mijl en we zijn bij de geplande haven. We passeren nog een zeehond maar ik was te laat met mijn camera dus jullie moeten me geloven. Teleurgesteld maak ik een foto van de naderende zonsondergang. Prachtig gewoon.

In de haven worden we naar een plaats gedirigeerd en leggen we aan naast een stevig motorjacht. Net wanneer we willen aanleggen stuift de eigenaar naar buiten. Op een agressieve wijze geeft hij commando’s aan Jån en trekt onze stootwillen tussen de boot uit. Het lijkt er op dat hij ons niet mag. Zijn vrouw doet dapper mee met deze benadering. Fijn, welkom hier in Denemarken. Als alles dan toch vastgelegd is, er liggen inmiddels 6 stootwillen tussen ons in, met andere woorden, raak ons niet aan, vraagt de vrouw aan mij in haar beste Engels. “Where do you come from” Kroatië? “Oh no, Netherlands” antwoord ik weer. Weer die stomme vraag. Dat is inmiddels de tweede keer vandaag en nu ik erover nadenk al de 6e keer deze vakantie. “Netherlands, very nice”. Met dit antwoord verandert de houding van het stel compleet. En dan komt het eruit. De Nederlandse vlag is toch rood, wit, blauw? En de vlag van Kroatië is rood, wit, blauw met in het middel het wapen van Kroatië. Dat wapen bestaat uit diverse blokjes. En laat Jån nu een variant van de Nederlandse vlag hebben, nl blokjes links boven. Dat staat voor Brabant maar leg dat maar eens uit in Denemarken. Ik begin het misverstand te begrijpen.

Maar waarom dan een zo agressieve houding? Ik opper Jån nog de mogelijkheid dat het voetbal er wel eens mee te maken kan hebben. Ik zoek op internet en ja hoor. In de achtste finale is het tussen Denemarken en Kroatië 1-1 geworden en dat wordt dus penalty schieten. Kroatië wint deze met 3-2. Denemarken ligt eruit (Deense waarheid negen) en de bal is weer rond. Moraal van deze ervaring is, ken je vlag en houd de voetbal uitslagen bij.

Voldaan nemen we een pilsje of twee. We hebben er 58 mijl opzitten vandaag. Skål roepen we iets te hard tegen elkaar. Oeps, hebben we nu een verzoek richting de weergoden gedaan? We zullen het morgen weten en jullie dus overmorgen.

Skål,

Døck

Geschreven door Dicks.zeilverslag