Bijzondere dag!
Het is zeker niet zo dat we dachten dat de challenge een vakantie zou zijn maar dat we telkens zo’n lange dagen zouden maken, had ik van te voren ook niet ingeschat. Vanmorgen om 7 uur alweer vertrokken. Van te voren het kamp opgebroken en ontbeten dus ja, de wekker liep weer erg vroeg af. Om 11 uur stond de briefing gepland in Hotel Barbas in Bir Gandouz, zo’n 90 km voor de grens. Een deel van de groep is gisteren daar nog naar toe gereden en dat had ik achteraf ook wel gewild toen ik dat mooie hotel zag. Nagenoeg voor het eerst sinds het vertrek in Antwerpen zijn alle deelnemers nu tegelijk op 1 punt aanwezig en dat zijn er dus heel veel. Cor gaf instructies over de formaliteiten bij de grens en om 12 uur vertrok de karavaan. En hoe dichter je bij de grens komt, hoe meer het op een oorlogsgebied begint te lijken. Zeker in het stuk “niemandsland” tussen Marokko en Mauritanië. Daar liggen honderden autowrakken. In Marokko moet een buitenlandse auto het land uit dus alles wat niet meer rijdt, lijkt hier gedumpt te worden. Ongelooflijk!
We bereikten de grens rond 13 uur en na ACHT (!) wachten konden we verder. Formaliteiten, corruptie, cultuurverschil, heel veel visa die verstrekt moesten worden…. Je hebt er geen invloed op dus je laat het maar gewoon gebeuren. Het tijdverschil met Marokko is 1 uur (vroeger) dus we “verliezen” maar 7 uur. De douane had al aangegeven dat ze gingen stoppen als het donker zou worden en de volgende dag weer verder zouden gaan en dat is gelukkig niet gebeurd.
Vervolgens nog een kleine 50 kilometer doorgereden naar Camping Des Dauphins Nouadhibou. Daar brengen we met zijn allen de nacht door. Zojuist heerlijk met een grote groep kip met salade en frites gegeten. Zometeen komt de "verzekeringsman" om een WA-verzekering te regelen want onze Nederlandse verzekering is nu niet meer geldig.
Morgen gaan we om 10 uur met zijn allen tanken en wat inkopen doen en vervolgens 120 km rijden op de verharde weg en dan draaien we de Sahara in. Vanaf daar worden we begeleid door gewapende gendarmerie of het leger. We slapen dus 2 nachten in de woestijn en daar is absoluut geen telefoonbereik (aldus de kenners).
Geen nieuws=goed nieuws. En als het een beetje meezit dan kunnen we zaterdag weer iets van ons laten horen. Ik hoop dan weer een mooie update te kunnen plaatsen (en foto’s van wederom zand, zand, zand vrees ik).
Tot slot willen we iedereen ook bedanken voor de reacties; erg leuk om op zo’n afstand te merken dat mensen meeleven, geïnteresseerd zijn, steunen… fantastisch!

Geschreven door De-kempische-sandmeulen.rally