Op naar Santiago de Compostella - (in het Nederlands zetten we er een elletje bij) - eindelijk dan toch zou ook ik hier een bezoekje afleggen. Het eindpunt van de 'Camino de Santiago', een pelgrimstocht dat diverse routes kent, maar die allemaal eindigen op het plein bij de kathedraal van Santiago de Compostela...

Zo'n 15 jaar geleden zouden Rob en ik 'm gaan wandelen, de Camino, een van oudsher bedevaart naar het graf van de apostel Jakobus in Santiago de Compostella. Als je naar de geschiedenis kijkt stamt het grotendeel van de route zelfs nog verder terug, naar vóór Christus toen Finisterre - een klif 90 kilometer westelijk van Santiago, al het eindpunt was van een heidense tocht.

Volgens Wikipedia is de Camino in zijn huidige loop in de eerste helft van de 11e eeuw ontstaan. De traditie van de bedevaart naar Compostella gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, nadat daar in 814 volgens de legende het graf van St. Jacob gevonden werd, maar vooral in de elfde eeuw kon het zo'n belangrijke bedevaartsplaats worden omdat toen de Abdij van Cluny de 'godsvredebeweging' ging stimuleren, die erop gericht was in West-Europa een grotere veiligheid te bewerkstelligen.

Deze eerste kerkelijke vredesbeweging stimuleerde niet alleen giften aan kerken en kloosters, maar ook de bedevaarten naar Santiago en daarmee de opkomst van de Romaanse kunst langs de pelgrimswegen.

Zo, zijn we weer een stukje geschiedenis rijker...

De poging van Rob en mij 15 jaar geleden duurde niet lang. Al in de eerste kilometers van de camper indertijd (pap en mam hadden ons weggebracht) naar het officiële startpunt (ben de naam van het plaatsje vergeten) liep ik blaren op en besloten we toch even de bus te pakken naar waar het allemaal moest beginnen - waar bij toeval pap en mam getuige van waren die aldaar ons vol ongeloof en hilariteit uit de bus zagen stappen. Een paar dagen later mochten ze een berichtje van me ontvangen met "we zitten in de trein naar Parijs hoor!".

Twee jaar geleden heeft Rob 'm alsnog gelopen, toch een fantastische ervaring vond hij en menig ander die het heeft volbracht... Ik betwijfel of ik daar ooit toe zal behoren.

Maar nu dus wel naar de kathedraal en het plein waar iedereen zegevierend aankomt, toch een bezienswaardig tafereel volgens pap en mam die er al een aantal jaren eerder eens waren geweest.

Maar eerst er nog komen, we zaten immers nog in Portugal, in het wonderschone Montesinho Natural Park.

We waren mooi op tijd weg, vóór negenen zelfs waardoor we het bestelde èn betaalde broodje achter moesten laten (die was er nog niet), we zaten nog een beetje in de Spaanse tijdzone die een uurtje later was.

Na een werkelijk prachtige reis door het national park reden we weer terug Spanje in en verliep de reis verder voorspoedig naar plaats van bestemming, waar we toch met enige anticipatie de camping naderden. De recensies waren nogal uiteenlopend en bovendien had men het over 'erg steile wegen' aldaar en ernaar toe. Maar we hadden de moed erin, ook omdat ik dit soort informatie vooralsnog vooral voor me had gehouden. Ik had er wel vertrouwen in.

Gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Het laatste stukje ernaartoe was inderdaad flink steil, zo ook de weggetjes op de camping zelf, maar geen uitdaging te ver en uiteindelijk mochten we zelf een plekje uitzoeken. Het plekje dat ons in eerste instantie was toegewezen was inderdaad van postzegel formaat (één van de klachten - 'minuscule plekjes voor exorbitante prijzen'), maar het was nog rustig dus plek genoeg. En het plekje dat we uitzochten bestempelden we achteraf als het mooiste plekje van de camping, dus van ons geen klachten!

We bleven hier twee nachten, waarbij we vrijdag de stad bezochten. Het centrum, plein en kathedraal, lag maar 3km bij de camping vandaan dus samen heen op scooter en stepje. Deze 3km bleek toch een hele uitdaging met lastige navigatie en steile hellingen, maar we hebben het gelukkig zonder kleerscheuren gered.

Bij Santiago zelf en het tafereel op het plein had ik me eerlijk gezegd iets meer voorgesteld; volop kraampjes, muziek, en gezelligheid bijvoorbeeld - maar ondanks dat het in mijn beleving wat 'kaal' was, was het qua architectuur indrukwekkend en brachten de vele pelgrims die binnenstroomden volop emotie. Menig traan en vreugdevol gejuich mochten we getuige van zijn, en vele fotomomenten van opgestoken armen en duimen voor de kathedraal...

We dronken een verfrissing op het enige terrasje aldaar en besloten toen een rondritje te maken met zo'n hobbeltreintje door de 'oude stad'. Dat leek mam zó leuk! En voor €6 per persoon nog te doen, helemaal als cadeautje van mij, hetgeen ook pap's gezicht deed oplichten.

Dat duurde niet heel lang... Het gehobbel en gebobbel was alles behalve comfortabel, de oortjes (hoofdtelefoon) liepen niet synchroon met wat we te zien kregen, en wat we te zien kregen was toch niet om over naar huis te schrijven - dus dat doe ik dan ook maar niet.

Maar we hadden er wel plezier aan, vooral omdat ik pap en mam eraan bleef herinneren dat het een cadeautje was en dus met verplichtingen kwam - waarna de oh's en aah's weer mochten klinken. Dit ter vermaak van de overige gasten die er verder ook niet veel aanvonden.

Al met al een geslaagde dag, en tijd om weer even verder te kijken want morgen gaat het regenen en dan kun je beter in de auto zitten... Waar we precies heengaan kijken we nog even, wordt vervolgd!

Geschreven door Bulkjesoppad