We rijden het binnenland in, op weg naar het westen. Bestemming voor deze etappe: Cuenca, omdat het op de route ligt richting Porto en Salamanca, en omdat we zo'n 300 km wel genoeg vinden op een dag... Verder hebben we geen specifieke reden voor deze bestemming. De camping zag er op de plaatjes mooi uit met een prachtig zwembad en prima reviews en temidden van prachtige natuur, waar we na het bruisende (lawaaiige) Peniscola wel weer even behoefte aan hebben. Ik wel althans, de nachten hier waren rumoerig met tot diep in de nacht feestende campinggasten die luidruchtig weer hun weg baanden naar hun onderkomen - vlak langs onze tentjes (die van Sen en mij). Eén keer was een groepje zo luid en klonken ze zo dichtbij dat Sen met een noodgang mijn tentje indook, zich geschrokken achter mij verschansend... net als Scooby Doo zoals pap vertederd opmerkte toen ik 's ochtends het verhaal vertelde. Op dat moment vond ik het zo lieflijk niet, ik schrok me wild! Ze bleef de rest van de nacht lekker bij me in het tentje slapen, uiteraard comfortabel uitgestrekt op ons eenpersoons luchtmatrasje... nou, dan weet je het wel...

Ik keek er dus wel naar uit weer even temidden van natuur te zijn zonder felle lantarenpalen en nachtelijke feestgangers, en Scooby Doo's in m'n tentje.

De reis was echt fantastisch! Het was erg rustig op de weg en de route leidde ons door prachtige bergachtige landschappen met oker en roestbruin gekleurde rotspartijen, bremmen langs de weg vol in bloei, en velden rood met klaprozen... We hebben een paar fotootjes geprobeerd te maken, maar dat is altijd lastig vanuit een rijdende auto. Wij hebben er in ieder geval van genoten...

Bij de camping aangekomen zochten we een plekje uit een beetje afgezonderd van de meute en dichtbij een dennenbos ideaal om even lekker de benen te strekken en Sen uit te laten. Een mooie grote camping met veel bos, in 'the middle of nowhere' zoals een stel Nederlanders opmerkte dat tegelijk met ons aankwam, blij verrast dat zij niet de enigen waren. Helemaal omdat direct bij de receptie al te zien was dat het zwembad, de grote trekpleister, in een staat van verval verkeerde en de beheerder die ons incheckte nu niet de indruk gaf z'n beste, meeste geïnspireerde leven te leiden.

De camping bleek echter aardig vol te zitten met reizigers zoals wij, op doorreis, die allemaal naar één zijde van de camping werden gedirigeerd. Ook grote gedeeltes stonden leeg - dwz wel caravans en tenten maar geen mensen, hetgeen het geheel een beetje een spookachtig gevoel gaf, helemaal onder de dennenbomen die met hun vallende naalden en hars de meeste onderkomens wat scharrig deden doen ogen.

Het toiletgebouw was groots opgezet, een beetje in de stijl van een Romeins badhuis, dat ook z'n beste dagen wel gezien had maar verder prima functioneerde, met zelfs één volledig ingerichte 'badkamer' met toilet, wasbak, en douche. Uiterst populair natuurlijk onder de campinggasten, maar ik heb er toch twee keer gebruik van mogen maken, fantastisch! Fotootje bijgesloten.

Dat 'in the middle of nowhere' bleek wel mee te vallen met het stadje Cuenca op nog geen 10km afstand, dat toch geen klein plaatsje genoemd kan worden met zo'n 60.000 inwoners en tal van culturele, historische, en architectonische 'sites'. Waar wij trouwens niet naartoe zijn geweest, overdag was het behoorlijk warm en dan zitten we toch liever niet in een stad.

Het plan was twee nachten hier te blijven, waar we ons ook aan gehouden hebben, met op maandag en uitstapje naar een heel mooi natuurpark zo'n 12 km verderop, hoog in de bergen, genaamd La Ciudad Encantada. Een prachtige 3km lange wandeling daar leidde ons langs indrukwekkende natuurgevormde beeldhouwwerken, die volgens de bordjes beren, honden, zeeleeuwen, schildpadden etc moesten voorstellen - en met een beetje verbeelding soms ook inderdaad wat gelijkenis vertoonde.

Pap zag overal vanalles in, over verbeelding gesproken, maar dat is een bekend fenomeen van het Parkinson gebeuren en dus een dagelijkse realiteit voor hem... Regelmatig checkt hij even met ons of wij het ook zien, zo van 'ik zie, ik zie, wat jij niet ziet', wat we dan meestal inderdaad niet zien maar wel samen veel lol om kunnen hebben.

De wandeling was een hele inspanning in de hitte, maar de moeite waard, en het ijsje na afloop was welverdiend. Dit was de eerste keer dat we met de camper op pad gingen overdag zonder de katjes, die achter waren bleven bij de tentjes en buitenmeubilair, een experiment dat gelukkig goed uitpakte... bij terugkomst zaten ze netjes op ons te wachten.

We stevenen op Salamanca aan, dat van hier met meer dan 400km een beetje te ver is om in één keer te doen, dus we knippen het in tweeën en hebben als volgende station Aranjuez uitgezocht. Hier zit ik inmiddels op dag 4 dit uitgebreide verslag te typen, wachtende op de wegenwacht - de camper gaf geen sjoegel vanochtend toen we weg wilden rijden. Pogingen met startkabels mochten niet baten en we wachten nu al zo'n 5 uur op hulp van een garage. We hebben ons er inmiddels bij neergelegd dat we hier nog wel een nachtje blijven.

Maar even Univé weer bellen nu of ze al iets meer weten... wordt vervolgd!

Geschreven door Bulkjesoppad