Zoals gezegd hebben we als volgende bestemming Aranjuez uitgekozen, ook wel bekend als het Versailles van Spanje. Pap en mam waren hier al eens eerder geweest, toch alweer een hele poos geleden, en bleken zelfs toen op dezelfde camping te hebben gestaan...

De rit hiernaartoe was wederom fraai en verliep voorspoedig - en lekker kort met maar zo'n 150km... Veel nieuwswaardig hierover dan ook niet te melden, behalve dat we een prachtige plek vonden om een kop koffie te drinken onderweg bij een olijf boomgaard, en dat we rustig even boodschappen konden doen.

Toch was het alweer in de namiddag toen we op plaats van bestemming aankwamen. Het was rustig op de camping dus genoeg plekken vrij om uit te kiezen, en na ons gesettled te hebben gingen we gauw naar het zwembad, want het was warm!

De volgende ochtend de camping verder verkend, en iets verderop, slechts zo'n 100 meter, liep de rivier de Tagus en ook daar waren nog plekjes vrij met het zicht erop. Veel mooier vond ik en aangezien we toch nog het vuil water moesten lozen (en dus de camper verplaatsen) was het wel de moeite waard om daarheen te verhuizen - en dan ook een dagje langer te blijven. We boeken altijd voor 2 nachten en als het ons bevalt of als we aan een beetje meer rust toezijn verlengen we met een nachtje (of 2 of 3)...

Pap zag er het nut niet van in, maar mam was helemaal voor en dus was het 2 tegen 1 en ging pap er - onder protest, of daar wel even een formele aantekening van gemaakte kon worden - ook maar in mee.

Vlug zetten mam en ik wat spulletjes neer op het mooiste plekje op de hoek, want er kon eens iemand aankomen om het net voor onze neus weg te kapen - en inderdaad kwam er een Spanjaard met een caravan aanzetten die ook zijn oog op het plekje had laten vallen en ons vroeg in z'n beste Spaans (wat perfect was, maar wel de enige taal die hij beheerste) of die spullen van ons waren. Inderdaad beaamden wij vergenoegd, waarna hij het plekje achter ons innam en wij de rest van onze spullen verhuisden.

Nog niet waren we gesettled, (nou ja, net wel), of een meneer kwam ons gebaren dat we ons even bij de 'recepción' moesten melden. Ik dacht nog, positieve denker als ik ben, dat ik even de plaatswijziging door moest geven, maar aj - de meneer met de caravan bleek ons specifieke plekje te hebben gereserveerd en of we ons dus aub wel even weer uit de voeten wilden maken...

Gelukkig konden we een paar plaatsen verderop wel terecht, nog mooier zelfs vonden we achteraf, maar alleen voor twee nachten. Hetgeen we prima vonden want vrijdag wilden we toch weer verder...

Na de tweede verhuizen hadden we de pijp wel even weer leeg en bovendien was het heet, zo'n 36º, dus de rest van de dag lekker op de camping gebleven met af en toe een dip in het zwembad.

Donderdagochtend verscheen Loesje niet voor het ontbijt, wat nog niet eerder was gebeurd deze vakantie, en haar tracker lag aan de lading dus daar hadden we ook niks aan. We maakten ons toch allemaal een beetje zorgen, ondanks dat het wel eens eerder was voorgekomen op andere camperreizen en het altijd weer goed kwam, het zat ons niks niet lekker.

We besloten toch maar de stad in te gaan zoals we van plan waren, vooral om het Koninklijk Paleis te bezichtigen (dat mocht je volgens Google niet missen), pap en mam op de scooter en ik op mijn stepje. Door de hitte en een weg vol gaten was dit nog best een uitdaging, maar gelukkig was het maar een paar kilometer... Bij het paleis aangekomen parkeerden we de scooter en stepje volledig illegaal in de schaduw van de ornamentale bogen van het indrukwekkende complex en vlak naast een terrasje, waar we na een uurtje rondstruinen plaatsnamen voor een verfrissing en een hapje.

Toen weer terug want het zwembad lokte en ook konden we niet wachten om te zien of Loesje al teruggekomen was. Dat was helaas niet het geval en ook ons roepen over de hele camping, dat niet zo groot was, mocht niet baten. Was ze bij iemand in de auto gesprongen? Of op de rondvaartboot die aangemeerd stond voor ons in de rivier? Of misschien wel naast de boot gesprongen, en... ??

Je haalt je van alles in het hoofd. Of misschien lag ze gewoon ergens te pitten, geen zin alweer te vertrekken en je weet het nooit - niet op komen dagen verzekert in ieder geval nog een dagje blijven. Maar ze moet ons kunnen horen, dat negeert ze toch niet zomaar...? En ze zal toch wel een beetje hongerig zijn?

De rest van de dag verliep toch een beetje gespannen, ondanks dat we wel genoten van de warmte en het zwembad en vooral niet zoveel doen.
's Avonds bij het avondeten was Loesje er nog steeds niet en we begonnen ons steeds bezorgder te maken. En toen ineens, om een uur of zeven, schoot er een schim langs mam de camper in. En ja hoor, daar was ze, alsof er niks gebeurd was en klaar voor de maaltijd.

Direct kreeg ze haar trackertje weer om natuurlijk, terwijl ze hongerig in haar vleesje hapte, dit zou ons niet weer gebeuren!

Met een opgelucht hart de boel weer ingepakt om 's ochtends op tijd te kunnen vertrekken naar Salamanca, zo'n dikke 250km richting het noordwesten.

De volgende ochtend waren we op tijd klaar voor de start, maar, zoals ik in het vorige verslag al schreef, al wat er gebeurde was geen ronkende motor. Er gebeurde eigenlijk helemaal niks! Met net een nieuwe accu erin stonden we voor een raadsel, maar iets zal het wel leeg getrokken hebben...

Terwijl pap richting de balie liep om om hulp te vragen, sprak ik een buurman aan van een stukje verderop, ook een Nederlander, die net langsliep. Die had zo'n kastje die je aan de accu kunt koppelen in plaats van startkabels, want met één blik op onze camper zag hij dat met hun autootje niet zo zitten.

Het kastje bracht enkel een beetje gekug op gang, maar was volledig ontoereikend, dus op zoek naar een zwaardere auto. Die van onze buren leek ons wel ok en zij waren graag bereid te helpen, temeer omdat even tevoren hun kleine meiske van zo'n jaar oud na lang aandringen eindelijk onze Senna mocht benaderen voor een knuffel en een lik, waarbij Senna een paar kruimeltjes scoorde die haar halfafgekloven koekje op het wangen had achtergelaten.

Inmiddels was pap er ook weer met één van de werkmannen van de camping, die ook paraat stond met zijn werkauto te helpen, maar de buurman had net de kabels aangesloten.

Ook dit mocht helaas niet baten, al wat we probeerden de camper sloeg niet aan...

Dan maar (weer) Univé bellen om een professional erbij te krijgen met wat zwaarder geschut of misschien een acculader. Of ze er wel een beetje haast achter wilden zetten want ons plekje was gereserveerd en om 12 uur moesten we er weg zijn, zo had een briefje ons verteld die de avond ervoor was langs gebracht... Het was half 10 dus dat moest wel lukken, toch?

Een uur later hadden we nog niks gehoord. Univé had ons verteld dat ze ons een SMSje zouden sturen met een indicatie van de aankomsttijd van de hulpdiensten, maar zelfs dat hadden we nog niet gekregen. Een uur later nog niks, half twaalf nu, toch maar weer eens bellen.

Univé vertelde ons dat drie garages in de buurt waren benaderd maar dat ze allemaal de job hadden geweigerd (dat kan dus), waarschijnlijk omdat het een camper betrof en ze daar niet de voorzieningen voor zouden hebben. Het nu was overgedragen aan ergens op Europees niveau... ik weet het niet precies meer, maar het was duidelijk dat het nog wel even kon duren. In Spanje voegde ze toe was het niet ongebruikelijk een dag met zoiets onder de pannen te zijn, en het was bijna siesta, dus....

Meer dan ons er maar bij neerleggen konden we niet, we stonden in ieder geval veilig en comfortabel (je zal maar ergens langs de weg staan!), en wat er ook gebeurde we zouden nog wel een extra nachtje hier blijven.

Receptie geïnformeerd en op naar het zwembad, het was weer een hete dag, elkaar aflossend natuurlijk want straks kwamen ze onaangekondigd toch.

Tijdens het tweede of derde bezoekje aan het zwembad richting het einde van de middag, tijdens het badderen, kreeg ik ineens een idee - wat als één van de contacten van de accu was losgeschoten? Niet erg waarschijnlijk, dat zou dan tijdens de verhuizing gebeurd moeten zijn een paar dagen geleden naar dit plekje want toen deed ie het gewoon nog, maar je weet nooit. Bovendien moest de accu toch 'blootgelegd' worden als de wegenwacht zou komen, dus ik wilde toch even kijken.

Het blootleggen van de accu betekende een matje eraf, dan een plastic deksel, en tot slot een ijzeren plaat - en dan ben je bij de accu met linksboven de plus zijde met de 'verdelerkap' zoals pap mij wist te vertellen, en rechteronder (geloof ik, of ook boven?) de min zijde. Op het eerste gezicht leek het in orde, maar na een beetje wiebelen hoorde ik ineens iets klikken en zag ik lampjes aangaan... en toen ik probeerde te starten... je raadt het al, succes!

Het was inmiddels een uur of vijf en ik had al met de receptie een plekje direct achter ons gereserveerd voor de nacht voor het geval we toch de camper nog aan de praat kregen. Zo zouden de katjes ons in ieder geval makkelijk kunnen vinden. Hier reed ik dan ook vlug de camper naartoe voor het geval het een toevalstreffer van tijdelijke aard betrof. Zo konden in ieder geval de gasten die onze plek hadden gereserveerd hier terecht...

Gelukkig was het geen toevalstreffer van tijdelijke aard en bleef de motor keer na keer gehoorzamen als ik het startte, maar we besloten toch de wegenwacht maar te laten komen, àls ze nog kwamen. Toch beter om even de experts ernaar laten kijken en eventueel de accu beter bevestigen... niet alle wegen in Spanje zijn fantastisch en zeker de toegangsweg naar deze camping niet, waar we toch weer langs zouden moeten bij vertrek - straks ratelende het weer los!

De jongeman van de wegenwacht meldde zich een half uur later en was even volledig in verwarring toen ik de motor startte vóór hij zijn kastje erop aansloot. Hij sprak geen woord Engels, dus mbv Google translate legde ik hem het verhaal uit... Inderdaad met gemak wipte de verdelerkap er weer af toen ik het probleem wilde illustreren, waarna hij met gepast gereedschap alles goed voor ons heeft aangedraaid en met een scheutige fooi van pap weer zijn weg vervolgde - waarschijnlijk naar een feestje want het bleek een regionale feestdag en inmiddels was de hele camping dan ook volgelopen met Spanjaarden klaar om een feestje te bouwen.

Wij waren ook in feeststemming, zo'n gemakkelijke (en voordelige) oplossing hadden we niet verwacht!

Om niet alles weer uit te hoeven pakken en ook omdat het zo lekker warm was gedurende de nachten, èn omdat buiten slapen onder de sterren als het even kan mijn absolute voorkeur heeft, legde ik mijn luchtbed op een grondzeiltje op de grond. Met Senna dekens ernaast waren we klaar voor een laatste nacht in Aranjuez.

Na een supergezellige avond samen babbelen, omringd door feestende Spanjaarden, en een nachtje onder de blote hemel (de meisjes en ik), vertrokken we zaterdag richting Salamanca.

Hier zit ik nu, dag 3, morgen gaan we weer verder.

Ik weet dat ik zei dat er geen uitgebreide verslagen meer zouden worden gemaakt, en nu alweer twee achter elkaar, maar vanaf nu worden ze weer korter denk ik en zullen vooral de foto's het verhaal doen. We gaan vanaf hier naar Porto, en dan naar Santiago de Compostella... of misschien wel niet, en slaan we Porto over, daar kijken we zo even naar.

Geschreven door Bulkjesoppad