Halloooo lieve luitjes!
Ik ben vandaag nu zo’n vijf daagjes in Quito. Het verbaast me omdat het voelt alsof ik hier al twee weken rondhang. Ik zal beginnen bij het begin, de stalen zenuwen voor de Spaanse les op maandag. Ik moest vroeg weg met Juanse die me de weg liet zien naar de school. Dit is met de bus door de stad en dan nog 20 minuutjes lopen tot ik er ben. Met bussen bedoel ik “herken je bus uit de Spaanse lappen tekst die erop staan in 2 seconden langs racen” ook “steek je hand uit en spring bijna voor de bus om deze aan te houden en roep GRACIAS om eruit te mogen of spring er al half uit om bij de straat eruit te gaan waar je wilt” daarbij “rennen rennen rennen is wat ze doen in om naast en bij bus” om nog toe te voegen “betaal 25 cent om mee te mogen en sta als een sardientje vastgeklemd tussen veel te veel mensen in een bus” en tot slot “bussen die rijden zonder enige tijd of vaste dienstregeling”. Oftewel de busrit is al een verhaal apart, neem een uur reistijd voor een stukje van 20 min met de bus. Nou, eenmaal aangekomen op school word ik gelijk in het diepe gegooid door alleen maar Spaans te horen. Ik heb van 9.30 tot 12.30 les en dan pauze waar ik in de omgeving mag gaan lunchen. Hier kan je voor drie dollar een woeste maaltijd krijgen met zoveel rijst, rijst en rijst. En veel fruit, maar super lekker dus! Nou middags nog de hele dag school en daarna even huilen in een hoekje en jezelf afvragen hoe je OOIT die taal gaat spreken.

Na 3 dagen Spaanse les, maak ik enorme stappen. Ik kan 75% verstaan wat er wordt gezegd en wijs nu als een soort gestoorde om me heen met de Spaanse vertaling wat ik ervan weet. Als we dus aan het eten zijn dan is het LA MESA (de tafel) LA SILLA (de stoel) etc. Ik begin nu zelfs al wat zinnetjes zelf te vormen! Ik leer de grammatica aan alsof ik in groep 3 zit, waardoor je doorzettingsvermogen goed op de proef wordt gesteld om de elke dag het te blijven proberen en meer te herkennen en durven om te praten. Ik geef eerlijk toe, een uurtje per dag dan is het even slikken en denk ik HOE DAN??? Maar als ik dan weer me progressie zie ben ik poepie trots dat ik dit toch even flik in drie dagen. Op school leer ik Spaans naar Engels en Engels naar Spaans, wat dus betekend dat ik het ook nog moet vertalen naar Nederlands. Dit levert zinnen op als “Alsjeblieft, close la puerta because it is frio” (alsjeblieft, doe de deur dicht want het is koud).
Ja het is hier dus ook koud, sochtends is het bloedje warm en op de een of andere manier doen ze hier niet aan zweten want ze lopen met 23 graden gewoon lekker met lange broek, jas en een sjaal. Ik als hollander ga bijna van me stokkie door de hitte in combinatie met de hoogte (3km) en verbrand door mijn factortje 50 heen. In the afternoon koelt het heel erg af en regent het elke dag! En dan niet hollandse regen, nee woeste woeste onweer regen.

Thuis is het echt thuis aan het worden. We zijn een grote familia en bij elke begroeting krijg / geef je een kus op de wang als begroeting. Ze helpen me heel erg met het Spaans door alleen maar Spaans te praten. Oh, ja het eten is ook wel een dingetje. Ik eet hier echt alsof me leven er vanaf hangt. Door de hoogte verbruik ik heel veel energie waardoor ik blijf drinken en eten, maar mi gusta woehoe. Sta ik al op een gestoorde manier te dansen midden in de keuken? Jazeker!! hahah, ik voel me hier dus zeker thuis en ze zijn aan het wennen aan mijn dolle vijf minuten buien en me gestoorde acties!

De frisdranken lijken wat anders te smaken, meer bitter. Ik drink dus vooral heeeel veel water en thee! Mijn koffie addiction is aan het detoxen, helaas geen lekkere cappuchino’s a la berry vastenholt.
Inmiddels ga ik elke dag zelf met de bus heen en terug naar school. Ook weet ik nu de weg steeds meer in mijn wijkje om het huis en om de school waardoor ik daar ook zelfstandig kan rond waggelen. De mensen hier zijn net minions, allemaal zo klein waardoor ik me net de Grote vriendelijke reus voel en ik gigantisch opval. Daarbij zijn krullen hier erg zeldzaam en val ik hierdoor nog meer op. Sommige mensen blijven zo lang kijken dat het hoofd meedraait als ik ze voorbij ben. Ik merk nu al dat de mensen minder aandacht aan je besteden als ze horen dat je Spaans kan, dus dat is fijn te weten.

Voor de jongeren onder ons, als je hier over straat loopt hoor je Don Omar,, Daddy Yankee, Marc Anthony en Wisin y Yandel uit de speakertjes komen en gaan die oh zo soepele heupjes van de mensen heen en weer alsof er geen bot en spier in hun lichaam zit. En ja dit gebeurd ook op straat, winkels overal hoor je de muziek. LOVE IT!
Ja, ik heb dus ook al gedanst met de locals. Dat was me nog is een ervaring, waar ik dit heb gedaan? In mijn klaslokaal, omdat mijn docente erachter kwam dat ik leerde door te doen. Oftewel muziek opzetten bewegen en de lyrics vertalen. Nou, de meeste onder ons weten dat ik soepele heupjes heb, maar vergeleken de mensen hier ben ik een stijve lange lompe hark haha!

Oke nou hier nog wat leuke foto’s erbij die vooral gemaakt zijn op de weg naar school. De stad is zo verschillend, van modern naar heel oud naar typische cultuur dingen als felle kleuren en indianen stijl. Ik denk dat ik dat ook zo leuk aan de stad vind, het wisselende en verschillende in elke hoek.
Geniet ik hier? Ja zeker, het is wennen doorzetten en vooral heel veel leren. Maar ik geniet intens, dat ik dit avontuur ben aangegaan!
Ik hou jullie snel op de hoogte, liefs & muchos besos

Geschreven door Britt.op.reis