Nou, ik ben inmiddels alweer twee dagen hier en heb nu een momentje vrij om de blog te typen. Deze zal wat lang worden omdat er veeeeel gebeurd is in drie dagen.

Ik zal beginnen bij het moment dat ik donderdagnacht met een volle auto vertrok richting Schiphol. Eenmaal op Schiphol aangekomen begon de dag van wachten, wachten bij het inchecken maar vooral wachten voor de gate. Het moment van afscheid kwam in de bocht naar de gate. Manmanman, schiet me lek, sta je daar met je goede gedrag naar je lieve gezin te kijken die stuk voor stuk de traantjes in de ogen hebben. Laatste knuffels werden uitgedeeld en ik waggel met mijn rugzakje naar de gate. Op het moment dat ik bijna mijn ticket wil scannen krijg ik nog even een laatste hartaanval, ik zie zeven rennende meiden op me afkomen met de tranen in hun ogen. Kijk ik toch even recht in de ogen van mijn allerliefste vriendinnetjes die totaal als verrassing mij kwamen uitzwaaien, wat het weggaan toch net weer wat lastiger maakte. Na de traantjes en knuffels kijk ik achter me en zie ik al die lieve hoofdjes van me gezinnetje en vriendinnen door het raampje heen elkaar knuffelend en troosten. Geloof me, op dat moment sta je met je ticket in je handen en denk je "waarom wilde ik gaan?". Nou, de gate door en met volle vaart met me bil het vliegtuig in. Wat overigens niet gemakkelijk ging aangezien het vliegtuig overboekt was. Nou, ik in het vliegtuig op naar Madrid voor mijn overstap richting Quito.
Eenmaal in Madrid aangekomen was het zoeken en rennen naar de transfer, dit was een woest luxe en moderne tram waar ik door 33 roltrappen terecht kwam. In het vliegtuig naar Quito had ik heel chill twee stoelen voor mezelf waar ik op een lenige en creatieve manier gebruik van heb gemaakt. Ik denk dat ik in de vliegrit van 11 uur op elke mogelijke manier heb gelegen, wat de stewardess beaamde. In Quito aangekomen moest ik een bus pakken naar het oude vliegveld en daar zou ik opgepikt worden.

In deze rit kwamen de eerste indrukken heftig binnen, vleugjes van Turkije en Ethiopie kwamen voorbij. Kindjes op straat liggend, druk verkeer, verschil in moderne gebouwen en ingestorte huisjes.
Twee uur later belandde ik thuis aan, begroette het gastgezin en ben gelijk het bed in gedoken. Ik had inmiddels twee nachten overgeslagen en was veel te lang wakker door het tijdsverschil van 7 uur.

DAG 2.
Ik werd wakker in mijn eigen kamertje met heerlijke salsa melodieën die van beneden kwamen met de geur van verse broodjes. Juanse wekte me en vertelde me dat er een ontbijtje klaar stond. Eerste indruk toen ik beneden kwam, was een gezellig gezin waar een en al spaans gebrabbel was.
In het gezin zit 'oma', de zoon Juanse, vriendin van Juanse Nadine en meerdere vrijwilligers. Een jongen en twee meiden. Het huis is net als in een typische Latijns- Amerikaanse film en er staat altijd salsa muziek op.
Zit je dan aan je ontbijtje aan de andere kant van de wereld, te luisteren naar Spaans gebrabbel en de gedachte 'HOE ga ik dit OOIT leren"...
Nou na het ontbijtje ben ik met de andere vrijwilligers de stad in gegaan, bussen in en bussen uit (waar je 25cent voor betaald en dan een ritje krijgt alsof je in de achtbaan zit). Ze hebben me het centro histórico laten zien. We zijn in de kerk geklommen, (als je die trappen ziet dan vrees je voor je leven). Dit uitzicht was echt wauw, deze stad is ZO intens groot. Geografisch gezien vooral heel dun en lang, maar zo intens groot en er valt zoveel te zien. De hoge bergen die om je heen staan en de wolken die hier inhangen terwijl je zelf ook op 3km hoogte zit.
Aan het einde van de middag zijn we gaan eten, rijst met kip en als avondeten (rond 8) hebben we bbq op! Hier hebben we met vriendinnen van oma en het gehele gezin wijn gedronken en vooral veel gedanst.

Helaas is de Jetlag behoorlijk heftig ingeslagen bij me en vallen mijn ogen bijna dicht van vermoeidheid rond 18.00 uur (bij jullie dus 24.00 uur). Maar ik heb het volgehouden tot 00.30 voor mij!

DAG 3.
Vandaag is de eerste vrijwilliger vertrokken richting Peru. Helaas gaan de andere twee meiden eind deze week ook weg. Tussen mij en de vrijwilligers is het contact heel chill! We zijn met ons drieën vandaag naar een soort shopping hal geweest waar we de hele dag hebben rondgelopen. Deze slimme krul was een wereldstekker vergeten dus die heb ik even gehaald met heel veel vers fruit onderweg voor 1 doller woehoe!
Nu zit ik op bed te typen (19.30) en zo even een broodje eten en dan niet te laat slapen omdat ik morgen mijn eerste Spaanse les heb!

De aankomende twee weken zal ik elke dag Spaanse prive les hebben om zo snel mogelijk de taal te kunnen spreken! Ik begin dus pas over twee weken met mijn thesis.
Zie ik veel van de aardbeving terug? Qua schade hier in dit gedeelte van de stad niet, maar wel de hectiek erom heen. Er worden ontzettend veel inzamelingsacties opgezet en wij mogen niet richting de kust reizen. Zoals ze zelf hier zeggen "life goes on" ze zijn helaas aardbevingen hier gewend en er zijn wel zo'n 400(!!!) naschokken geweest. Alleen die van woensdagavond zijn nog heftig gevoeld en verder valt het mee.

Ja heftig veel ontdekt, meegemaakt en leren kennen. De taal gaat nu met woordjes als Yu, nosontros, tu, gracias, denada of hola. De basis dus, ik vraag veel naar woorden en probeer uit de Spaanse gesprekken toch het een en ander te volgen maar verheug me erg op de Spaanse lessen.
Ik zal vast nog veel kunnen vertellen maar dat komt denk ik ook in de andere verhalen.
Heb je vragen stel ze gerust!!

HEEL VEEL LIEFS. Muchos Saludos Britt

Geschreven door Britt.op.reis