De dagen dat ik in Berastagi ben kreeg ik elke ochtend een groente omelet, erg lekker, maar ik wilde wel eens wat anders. Mevrouw noemde een rijtje op waaronder aardappels (kentang). Doe dat maar. Op de kamer keek ik het menu nog eens na, daarop stond kentang goreng. Het zal toch niet waar zijn dacht ik.
De volgende ochtend werd een bordje patat met hete saus, 3 pl komkommer en 3 pl tomaat opgediend.
De hotelmanager bracht me naar het station. Ik kon direct instappen. Met de angkot naar Kebajahe. Daar op de gereedstaande iets grotere bus naar Pematang Siantar met krappe zitplaats. Dat was een rit van 2,5 uur. Zowaar wendde een heer op leeftijd (70?) zich tot mij voor een klein praatje. Later op de reis nam een in het wit geklede, met gouden brilmontuur, dikke non naast mij plaats. Verder dan een goede morgen kwamen we niet. Dat zou ook niet goed mogelijk zijn geweest want het busje maakte een geluid gelijk aan een startend vliegtuig op een weg die bij tijd en wijle meer op een aardappelveld leek. De bus was vol maar toch werd nog gestopt voor een zevental jongeren waarvan een aantal met (houten?) geweer. Zij klommen op het dak.
Na 2,5 uur aangekomen.
Op het station werd ik direct naar de bus naar Parapat geleid. Ik betaalde 40.000 (2.40) dat was het dubbele van wat eigenlijk geldt, maar ik kreeg meteen een kaart dus ik dacht laat maar. Ik zou ongeveer een uur moeten wachten. Na 10 min. Kwam de man weer. Ik moest hem volgen.
Ik wil met de bus zei ik. Ja ja antwoordde hij. Hij bracht me naar een taxi. Taxichauffeur maakte een gezellig praatje. Ik zei dat ik al betaald had. Dat wist hij. Wanneer gaan we vroeg ik. Als er nog twee passagiers zijn.
Als ik 120.000 zou betalen ging hij meteen. Ik heb al 40.000 betaald zei ik. Uiteindelijk heb ik nog 80.000 betaald en voor in het totaal zo’n € 6.6o volgde een rit van iets meer dan 2.15 uur inclusief omleiding van een uur, langs houtkap en aanplant, met gezellige muziek.
In Parapat zette hij mij af voor het ticketbureau, kaartje gekocht voor de boot 25000 en op mijn i-phone een kamer geboekt. Bijna alles was vol. Sommigen (!) hadden al voorspeld dat het druk zou zijn. Daarna moest ik langs een registratiekantoor en daarna ben ik de boot opgesprongen.
Daar kwam de kapitein, hij wilde mijn kaartje zien. Dat kon ik even niet vinden. Ik kon nu ook betalen zei hij. Ik zoeken. Links van mij iemand die een tour wilde verkopen en rechts iemand die ook mijn kaartje wilde. Ik schoot uit mijn slof en zei dat ik tegen de kapitein praatte. Ze waren geschrokken.
Gevonden. Kaartje werd aan inspectie onderworpen. Ik wilde het weer opbergen. Toen kwam er weer iemand om mijn kaartje vragen daar kon hij geld voor krijgen. Gegeven.
Nog even afgekoeld op de boot.
Ik werd afgezet dichtbij mijn slaapplek. Nog even excuus aangeboden aan de man die ik had uitgefoeterd (kost niets) en op kade gesprongen. Mooie, nieuwe frisse kamer. Ontzettend aardige mensen. Ze wilde me morgen gratis het een en ander laten zien. Ze hadden nog een tip voor een restaurant met de naam Frenkie daar ga ik niet heen zei ik, voordat ik gevraagd wat ik er kon eten. Alles, ik pizza, europees, aziatisch. Mijn voorgevoel was goed.
Kim belde om te vertellen dat Wilma was gevallen en een heup had gebroken. Ik ben later gaan eten in het restaurant voor het hotel. Heerlijk.

Geschreven door Basbeweegt