Na het ontbijt, nasi goreng, maar een broodje hagelslag of jam kon ook, naar de de telefoonkaart maatschappij. De rijder van de gemotoriseerde becak wilde met alle geweld mijn e-mailadres en ik moest bij hem en zijn vrouw, dochter en zoon langskomen…
Het was nog een hele toer bij telkomsel binnen te komen. Via de ingang van een parkeergarage onder een slagboom door en over een hoge stoeprand, en langs allerlei mannen met bewakingstaken die allemaal vroegen waar ik heen moest.
Het was veel anderen ook gelukt.
Die waren waarschijnlijk met de auto of brommer gekomen.
In de wachtkamer moest ik nog op de foto met een man. Zijn vrouw wilde er met alle geweld ook bij. Ik had gelukkig precies genoeg geld voor de chipkaart.
Het vrijheidsveld waar ik naar toe wilde was omgeven door dichte hekken. Er was een renovatie aan de gang. Dus ben maar een wandeling gaan maken. Het is overweldigend druk. Grote 🚗 veel 🛵 en fietstaxi’s. Brede wegen soms wel vijf banen breed. En soms aan beide kanten marktkramen zonder stoep. Vaal eenrichting verkeer, maar dat betekent niet dat er van de andere kant niets kan komen.
In de middag naar hotel geweest en daarna naar een plek gewandeld waar ik vroeger ook ben geweest. In een warung een badak gedronken, een drankje dat volgens de vrouw die me bediende veel gedronken wordt in Indonesie. Het was lekker een soort lichte dropwater.
‘S-avonds weer in het hotel eten besteld dat ze ergens vandaan halen. Deze keer ‘nasi kari kambing’, lekker maar ook heet.
Daarvoor had ik nog wat kledingstukken gewassen en een jungle trip geboekt voor Bukit Lawang.
De avond heb ik niet goed geslapen. Het verkeersgeluid was te aanwezig. Toeteren, alarmsirenes, brommende brommers en oude lawaaimakende autos.

Geschreven door Basbeweegt