Vannacht kwam er een klein kajte ter grootte van een sinaasappel mijn kamer in. Buiten gezet daar waren er meer.
Vanochtend extra vroeg naar het station voor de bus van 0900.
Roel van Opa Oma bracht me.
De bus waarvoor ik gisteren een kaartje had gekocht vertrok al om 8.30 rechtsreeks via Medan naar Berastagi. Het comfort in de bus was toch iets minder dan verwacht. De AC was er niet. Alle ramen open. Dat was wel lekker. Weer terug naar Medan over een weg met voortdurend bebouwing links en rechts.
Koeien op de weg. Door een dorpje met aan beide zijden van de bus en al het doorgaande en lokale verkeer een markt met prachtige groente en fruit. (Stel je de Albert cuypmarkt voor met verkeer)
Niemand durfde naast me te zitten leek het.
Toen ik dit tegen de bijrijder zij zei de jawellll
Tanken bij een chaotisch station waar ook tientallen jerrycans werden gevuld.
Na het tanken reed de chauffeur of de duivel hem op de hielen zat, meer op de verkeerde helft van de tweebaansweg dan op de goede. Het regende inmiddels en dat bleef het de hele middag doen ook naar Berastagi.
In Medan bracht de Chauffeur me naar de kaatverkoop. Hij droeg mijn rugzak.
Hij sprak met een heel klein meisje achter de balie en vroeg daarna aan mij of ik twee uur wilde wachten en kocht een nieuw kaartje voor 20.000 naar Berastagi van zijn ‘eigen’ geld.
Beide busdiensten waren van de zelfde maatschappij maar kennelijk was dit een makkelijke manier van verrekenen. Ik dacht nog wel zou dit goed gaan?
Dus het wachten begon, maar viel mee er was veel te zien.
Ik nu ging toch maar even naar het heel kleine meisje achter de balie om te vragen hoe ik wist dat ik ergens kon instappen en wanneer. Zij zei me dat ik zou worden geroepen. Dus ik hoefde me geen zorgen te maken vroeg ik? inderdaad ik hoorde een uur later iets en keek naar het hele kleine meisje dat ergens heen gebaarde.
Na me door de menigte heen te hebben geworsteld vond ik iemand die me verzekerda dat ik die bus in moest. 16 perdonen in een AC bus met zonwerende ramen, maar het was al somber genoeg en het werd ook nog koud door de AC. De bus reed over een Kronkelende heuvelachige weg, woud, bergen, veel minder bebouwing, maar wel veel verkeer. Ik moest nodig plassen. Wat me opviel was dat er nergens snelheidsbeperkingen werden vermeld langs de weg. We reden Berastagi in en omdat ik niet goed oplette ook weer uit. Een vrouw vroeg me waar ik uit moest.
Ik stapte over op een Angkot ( een busje, ter grootte van een volkwagenbusje) en reed weer vijfminuten terug. Daarna ging ik een zo’n moderne koffie zaak in, vooral om even naar het toilet te gaan. De zwarte koffie die ik bestelde noemen ze hier net als bij ons wel gebeurd: Amercano. Het moet niet gekker worden.
Verder gelopen naar hotel.
Er wordt een nieuwe verdieping opgebouwd. Op de vraag of er voor morgen ook een kamer. Vrij was volgde een ingewikkelde verklaring. In de ‘stad’ op 20 minuten lopen, ben ik een sate gaan eten. Ik had geen trek.
Over de stoep met hindernissen, diepe afstappen en andere obstakels weer terug. Toen ik op de kamer lag ging opeens de deur open. Een andere gast had dezelfde kamer toegewezen gekregen.
Later op de avond naar de receptie om te vragen of er nu wel of geen kamer was. Die was er tegen meerprijs. Ik zei dat ik er dan wel een ontbijt bij wilde ik was toch zijn gast en zijn vriend. Na wat overleg kon dat.
De man legde uit dat er verschillende stromingen inde islam waren. De een met feest op vrijdag, de ander op zaterdag. Verder nog lekker wat gebabbeld e nu gaan slapen. Het was wat rumoerig, (onder meer de moskee, maar ook de gasten) maar het bed is lekker. Ik ruik wel de afvoer uit de badkamer.
◦

Geschreven door Basbeweegt