Ontbijt een boterham met pindakaa voor het eerst sinds twee maanden.
Dikke mist. Fris. Route langs de wegen en velden. Weer veel lopers. Eerst San Nicolas del real Camino en vervolgens door Sahagun, interessant stadje.
Cola gedronken en via calzada de Coto de noordelijke route volgen was het plan. Dat was echter onduidelijk aangegeven waarna ik besloot toch de zuidelijke route via el Burgo ranero te volgen. (Daarvoor kwam ik nog een schaapskudde tegen die de weg overstak.) Toen ik belde voor accommodatie werd er op geen van de drie locaties gereageerd. Ik nam geen risico en belde voor een plek een dorpje eerder. Bij de derde en laatste locatie was het raak. Daar aangekomen was er niemand. Even 10 minuten gewacht. Toen de andere deur geproberd. Die was open. Ik naar boven. Daar was een slaapruimte. Weer naar beneden om even te denken wat te doen en toen zei ik tegen de Italiaan (?) die er ook was. We hebben betaald. (Nog niet helemaal waar) dus we kunnen er in. Hij zag het niet zo zitten, maar toen ik mijn schoenen uittrok en onder de kapstok zette deed hij dat ook. Rugzak naar boven brengen en ergens wat drinken. Een uurtje later kwam ik terug. De Italiaan zat nog in de receptie. Het is van ons zei ik en ging naar boven om te douchen.
Daarna weer een rondje door het dorp en weer naar de bar voor een broodje sarranoham.
Ik was inmiddels gebeld door het nummer waarop ik had gereserveerd, maar dat had ik niet gehoord. Mmmmm. Dat broodje. Ik weer terug. De Italiaan zat nog in de tuin en ik ging even op bed liggen.
De Italiaan kwam later ook.
Van de beheerders nog niets vernomen. Dat wordt ergens anders eten vermoed ik.
Bij nog een rondje door het dorp zag ik daarvoor wel mogelijkheden. Raar die dorpjes. Al de ruimte tussen de huizen wordt opgevuld met asfalt of beton. Er staan ook weer wat sporttoestellen in een verborgen hoekje.
Ik hoor beneden kastjes kraken.
Komt de beheerder binnen?

In de supermarkt. Ik weet nog niet precies wat ik wil, pak twee flesjes water. Wordt meteen aangeslagen op kassa. De volgende klant moet nu wachten tot ik ben uitgewinkeld.
In het restaurant bestellen drie Koreanen bij een Spaanse vrouw aan de hand van een foto menu eten.
Er zijn veel vraagtekens. Ah. Dat is spaghetti. Nee, dat is pasta. Pollo, kip. 1 stuk, nee dat is te weinig. Veel onbegrip in de ogen. Ik ben benieuwd. Al die tijd moet ik wachten want er is maar 1 menukaart. Ik kan niet vast iets kiezen.
Verder is het lastig dat geen enkele winkel of restaurant aangeeft wanneer die / dat open is.

Geschreven door Basbeweegt