Bij het ontbijt was er de rigide gastvrouw weer die voor ons heel aardig was. Ze wilde van ons allemaal apart nog een foto als herinnering. Na het ontbijt en de definitieve afrekening vertrokken we over een prettige weg tot we een stenen klimgeitenpad op moesten. Dat vergde behoorlijk wat van de energie. Ik dacht nog aan de Duitser in Orthez met zijn tent die dertien k per gag al veel vond en die bij elk gesprek over de route zijn boek uit 2012 tevoorschijn haalde en onder je neus duwde. Hoe zou het met hem zijn. Gelukkig werd de weg later beter, we betraden Baskenland en de omgeving was prachtig. Witte huizen met rode daken en rode balken of luiken ( soms groen ). In Saint Palais dat we weer binnenkwamen over een oud spoorwegtalud zonder rails maar met sporttoestellen, hebben we wat gedronken en op de begraafplaats wat gegeten.
We gingen weer op weg, koeien, schapen, ganzen net een zwarte streep op de kop.
Uitgebreide vergezichten op de Pyreneeën.
De tocht werd zwaar met steile wegen omhoog en omlaag. uiteindelijk kwamen we na 24 k in Ostsbat waar onze refuge was. Christine op een kamer alleen en Jacques en ik in een kamer met nog 5 anderen.
Bij het eten zaten we met 20 man / vrouw aan tafel. De meeste Frans en twee Zwitsers.
Weer uitgebreid gegeten. Dat gaat lekker de laatste weken.
Morgen naar Saint pied de Port.

Geschreven door Basbeweegt