Bewaar het beste tot het laatste. Vandaag sprongen we de fiets op om via de bergetappe naar Møns Klint te gaan. Niels liet tijdens het fietsen al verstaan dat zijn enkel pijn deed (hij had zich gisteren tijdens het klimmen pijn gedaan. Maar kon verder klauteren. Adrenaline?). Zijn enkel is blauw en dik. Zijn schoen drukt net op het punt waar het meest pijn doet.

Over een lengte van acht kilometer eindigen de bossen van Møn abrupt met krijtrotsen in de Oostzee. Deze krijtrotsen vormen Møns Klint. De rotsen bereiken op hun hoogste punt een hoogte van 143 meter. Het kiezelstrand is bereikbaar via een aantal steile trappen (ongeveer 500 naar beneden+ 500 naar boven). Het strand betreden is niet geheel zonder risico, want regelmatig breken er grote stukken krijtrots af en verdwijnen in de zee.

Niels mankt mee de trappen af. Beneden besluiten we dat hij op een rots blijft zitten terwijl Jan en ik even een stukje langs de kustlijn wandelen.

WAUW! Adembenemend! Fenomenaal! Gewoon prachtig.

Na dit mooi stukje natuur in ons geheugen gegraveerd te hebben, kunnen we trappen omhoog trotseren. Bovenaan bespreken we wat we gaan doen: terug naar de camping zodat Niels zijn voet kan rusten?

Weer op de camping aangekomen, rijden Jan en ik nog even rond. We denken dat we 2à3 km op de camping gefietst hebben (zo groot is ze). Dan is het tijd voor picknick en plan B te bedenken. We gaan met de auto nog naar een naburige haven. Ze lijkt verlaten. Ondanks dat er vakantiewoningen staan. Maar op heel de vakantie hebben we zoveel eettentjes en drinkgelegenheden niet gezien. Tijd voor een ijsje/smoothie/ijskoffie.

Tot slot nemen Jan en Niels nog een plons in het zwembad van de camping. Niels heeft nadien het idee dat zwemmen de pijn aan zijn enkel verzacht heeft (of heeft de 3x zalf smeren al zo snel geholpen?).

Morgen onze laatste dag in Denemarken. Overmorgen keren we huiswaarts. Wat is de tijd hier gevlogen (ons geld ook)...

Geschreven door Zomervakantie2022JDM