Onze fietstoer start op de camping. Het is nog mistig en fris. Dus weer hele kledingwinkel aan. Straks zitten de fietstassen hier weer overvol mee.

De fietsroute start in Bossuit en rijdt langs de Schelde naar Spiere-Helkijn en Pecq. Je komt nabij de Franse grens.

Net na het kasteel van Bossuit is er de kunstkerk van Bossuit. De kunstkerk is een publieke ruimte in open lucht.

Daarna wenkt de eerste en enige heuvel van de toer: Mont Saint-Aubert. 147m hoog. Het hoogste punt van de streek.
Na vorig weekend 3 ritten geoefend te hebben met mijn nieuwe elektrische fiets, durf ik deze heuvel sneller met ondersteuning op te rijden. Ik ben eerste boven. En nog sta ik helemaal in het zweet.
Niels vond het minder fijn dat hij 2de was.

We rijden de heuvel weer af en zetten de toer verder richting Doornik. Hier doen we een kleine stadswandeling zodat we de voornaamste bezienswaardigheden gezien hebben: de kathedraal, het belfort, het stadhuis, de grote markt.
De kathedraal bezichtigen we ook even langs binnen. Jammer de schatkamer is gesloten.
Op de grote markt houden we halt voor een pintje. Tijdens de Middeleeuwen hebben ambachtslieden (bakker, goudsmid, slager, tapijtwever,....) zich in groep (gilden) gegroepeerd. 36 in totaal. Elke gilde had een eigen banier (vlag) met daarop een symbool of beeltenis verwijzend naar hun ambacht. Deze vlaggen hangen nog aan de gevels van de gebouwen op de grote markt.
Op het marktplein staat ook een standbeeld: Christine de Lalaing. Zij is een heldin die Doornik heeft verdedigd tegen de troepen van de Spaanse Nederlanden in de 16de eeuw.
In het stadspark staan 2 waterpartijen met voor het stadhuis een standbeeld van een kunstschilder.
Op het dak van het stadhuis (op foto: gebouw achter witte letters tournai) staan 4 vuurpotten.
Voor we Doornik verlaten, gaan we op zoek naar patisserie Quenoy. Dit ziet er de betere (lees duurdere) patisserie uit. Hier verkopen ze Clovis taart. Het is een gebak met frangipane, abrikozen en ananasconfituur en rijkelijk bestrooid met amandelschilfers (ik proef de ananas niet).

We rijden verder door Pecq en Estaimbourg. Aan château de Bourgogne stoppen we voor een foto.

We steken even de Franse grens over (gewoon voor de fun want die richting moeten we eigenlijk niet uit). En houden opnieuw halt voor een drankje op een idyllische locatie aan het water (Spierekanaal).

De route eindigt langs spoorlijn L85: de Trimaarzate (seizoensarbeiders werden vroeger trimards genoemd), van 1881 tot 1959 een pendellijn richting Wallonië en Frankrijk.

Geschreven door Zomervakantie2022JDM