Vandaag maakten we een toer naar de bergen waar de native Mexicanen wonen. We zijn met zijn drieën. Een Braziliaans meisje gaat met ons mee. We bezoeken een Mayavolk die de Tzotziles heten. Beide dorpen hebben dezelfde taal, maar er zijn in kleding en gebruik ook veel verschillen.

In San Juan Chamula is het feest. Ze vieren er ( een soort van) carnaval. De Mayakalender heeft 19 maanden van 20 dagen. Dan kom je op 360 dagen. Op de 5 dagen die over zijn is het feest. ( zie foto) We hebben dus heel veel geluk, want er is nu nog meer te zien en te beleven.

Onze gids verteld uitgebreid over deze mensen. Ze hebben een ‘status aparte’ binnen Mexico met hun eigen regels, politie, rechters en leiders. Deze leiders zijn herkenbaar aan een oranje band. De stad met 100.000 inwoners heeft drie districten waaruit deze leiders gekozen worden. Om de beurt wordt hier weer de ‘ major’ uitgekozen.

De hele stad is uitgelopen naar het plein voor de kerk. De kleding hier verschilt met het andere dorp. Voor vrouwen is dat een zwart wollen kleed gemaakt van schapenvacht die ze dragen als rok. Voor de mannen is het een zelfde wollen kleed in wit of zwart.
Daarnaast zijn er vandaag, vanwege de festiviteiten, veel groepen jongens en mannen die verkleed zijn in vrolijke kleuren. Zij lopen dansend en zingend door het dorp en maken muziek. Regelmatig wordt er ook vuurwerk afgeschoten. Vuurpijlen en harde knallen.

Met foto’s nemen moet je heel voorzichtig zijn omdat de mensen geloven dat een gemaakte foto een deel van je ziel afneemt. Foto’s van het grotere geheel mogen maar niet bij gebeurtenissen of ceremonies. Als er vlaggen gedragen worden en in de kerk mogen geen foto’s gemaakt worden.

We gaan naar het huis van de spirituele leider. Hier is een ceremonie met veel wierook en muziek. Het huis is versierd gekleurde lampjes en planten en bloemen (die allemaal volgens een bepaalde regelmaat in het jaar worden ververst.) Achter de bloemen zit de vrouw van de spiritueel leider.
Er staan 6 jongetjes in hun feestkleding met toetertjes. De sjamaan begint met ‘zingen’ en wordt begeleid door sambaballen en een gitaar.
Een spiritueel leider ben je voor een jaar en doe je geheel vrijwillig en zonder inkomsten. Je moet daarbij mensen in dienst nemen die je helpen. Het kost dus flink wat geld om dit te doen. Je kunt je bij de gemeente opgeven en dan kom je op een wachtlijst en duurt het soms nog jaren voor je aan de beurt bent.

Daarna gaan we naar de kerk. Deze kerk is geheel volgens de tradities van deze mensen en heeft weinig met het katholieke geloof te maken. We zijn beiden erg onder de indruk van wat we hier zien. ( Een foto van de binnenkant is van internet geplukt. Wij hebben ons aan de regels gehouden)
Bij binnenkomst valt meteen de zee van kaarsen op, alle rook en de wierook lucht.
Langs de muur staan allemaal kleurige beelden van (katholieke) heiligen met daarvoor tafels en kaarsen.
In de kerk staan geen banken maar mensen kiezen een plek op de grond waar ze gaan zitten en zetten dan allemaal kleine kaarsjes op de vloer. Deze steken ze dan aan en gaan bidden. Al het kaarsvet loopt op de grond en wanneer ze weg gaan komt er iemand het kaarsvet van de vloer krabben.
Er was ook een familie die een sjamaan en een kip had mee genomen. De kip werd met een ritueel geslacht.

Na dit dorp gaan we nog naar een ander dorp (Zinacantan) waar de kerk meer verbonden is met het katholieke geloof. Hier mag wel gefotografeerd worden, maar is het veel rustiger vandaag. Dit kleinere dorp ( 20.000 inwoners) is bekend om zijn bloemen en de kerk is dan ook uitbundig versierd met bloemen. De kleding van de vrouwen en mannen is versierd met bloemmotieven.

Al met al een geweldige belevenis.

Geschreven door Ruudenmarieke.op.pad