Na al die stedenbezoekjes vind ik het hoog tijd worden voor weer wat meer natuur en rust en daarvoor lijkt het eiland Tioman me de ideale locatie! Tioman is gelegen aan de oostkust van Maleisië. Vanuit Malakka een reisje van west naar oost dus.

Omdat ik best een hele lange trip voor de boeg heb, is het mijn plan om 's ochtends de eerste bus naar het havenstadje Mersing te nemen. Ik heb mijn busticket zelfs vooraf al gekocht, dus dat kan niet meer mis gaan. Tenminste dat dacht ik...
Aangekomen op het busstation blijkt de bus zomaar zonder opgaaf van reden gecanceld te zijn. De volgende bus gaat pas laat in de middag en dat zou betekenen dat ik de aansluiting met de boot zou missen.
Ik heb het vermoeden dat de bus geannuleerd is omdat er maar weinig mensen die kant op willen vanmorgen. Naast een Franse reiziger zie ik namelijk geen andere teleurgestelde mensen bij de bushalte staan. Na wat moeizame pogingen om tot een oplossing te komen, kom ik er uiteindelijk achter dat ik ook via de stad Kluang richting Mersing kan reizen en vanuit daar weer over kan stappen op een andere bus. Dus dat gaat we dan maar proberen.

Ik raak met de Franse jongen aan de praat. Als hij vraagt hoe ik heet en ik mijn naam noem, duurt het even voordat hij bijgekomen is van het lachen. Zou Marloes een hele rare naam in het Frans zijn? Volgens mij niet, want ik heb me tijdens deze reis toch al wel aan heel wat Fransen voorgesteld. Uiteindelijk volgt de uitleg. Hij heet namelijk Malo, en Malo wordt dus eigenlijk precies hetzelfde uitgesproken als Marloes, maar dan zonder S. Makkelijk te onthouden dus, en best grappig als we weer andere mensen tegenkomen die vragen hoe we heten.

Een paar uur later komen we aan in Kluang en proberen vanuit daar te bekijken hoe we een bus kunnen vinden naar Mersing. Maar helaas, de volgende bus gaat pas weer in de avond. Weer te laat voor die veerboot dus. Niet handig!
Omdat we allebei weinig zin hebben om een nacht in het havenstadje door te brengen en daardoor dus een dag op het eiland te missen, besluiten we een taxi te nemen. Het wordt een hele mooie rit door de jungle. Eerst rijden we een heel stuk door de uitgestrekte palmolieplantages. Daar zijn er nogal veel van, hier in Maleisië. Dus palmbomen zover het oog reikt. Ineens in het afgelopen met de palmen en rijden we dwars door een dichte jungle. Langs de kant van de weg staan bordjes met ‘opgelet voor olifanten’ en ‘opgelet voor tapirs’. Vooral het bordje met de tapirs is zo schattig! Helaas zien we geen olifanten of tapirs voorbij komen maar wel een aap. En natuurlijk erg veel bomen en planten. De taxichauffeur vertelt dat er ook tijgers in deze jungle leven, maar of dat waar is? Wie weet!

En zo komen we in de middag toch nog aan in Mersing en gaan we vol vertrouwen op zoek naar een ticket voor de boot. En gelukkig gaat er ook nog een boot die dag, maar daar moeten we wel nog even een uur of vier op wachten. Een echt soepele reis is het niet vandaag! Heel wat tijd te doden dus in het kleine stadje Mersing waar eigenlijk niet zo veel te beleven is. Ik ben blij dat ik voor vandaag een medereiziger heb gevonden, anders was ik echt in slaap gevallen (en had ik alsnog de boot gemist!). We lopen dus wat rond, en rond.. en rond.. Totdat we constateren dat we al voor de derde keer door dezelfde straat slenteren. Dus dan maar weer ergens een drankje.
Het is nog best een uitdaging om een gesprek met Malo te voeren. Hij beheerst het Engels namelijk niet zo heel goed en mijn schoolfrans is nou ook niet echt meer wat het (n)ooit geweest is. Maar met een mix van Engels, Frans en Google translate komen we een heel eind.

En dan is het eindelijk tijd om weer richting de haven te lopen, en kunnen we aan de gang met de hele ticketprocedure. En dat is echt een hele procedure! Er moet een algemene ticket gekocht worden, dan wordt een uur voor vertrek het paspoort uitgebreid gecontroleerd en ten slotte mag je nog even twee extra tickets kopen voor allerlei natuurbehoudzaken. De natuur op Tioman zal vast prachtig onderhouden zijn, want alles bij elkaar is het best een heel flink bedrag! Uiteindelijk moet er weer een ticket ingeruild worden voor een ‘boarding pass’ en dan lijkt het toch echt zo te zijn dat we de boot op kunnen!
Eenmaal op de boot lijkt het net alsof we in een vliegtuig zitten. Je hebt aangewezen stoelen (te vinden op je boarding pass!) en de boot vliegt echt letterlijk over het water. Af en toe bonken we over de flinke golven zodat het een beetje voelt als turbulentie in een vliegtuig. Een bijzondere ervaring dus, deze ultra speedboot.

Na ongeveer twee uur varen, het is nu zeven uur ’s avonds, komen we dan eindelijk aan op het eiland! We zijn precies twaalf uur onderweg geweest! Wauw! Bijna een nieuw record gelegd!

Gelukkig heb ik vooraf een huisje geboekt en hoef ik niet meer op zoek naar een slaapplaats. Malo is iets minder goed voorbereid en komt op het eiland tot de ontdekking dat de old-school-backpackers-ik-zie-wel-waar-ik-slaap-ervaring op dit eiland niet echt van toepassing is. Het eiland lijkt redelijk uitgestorven te zijn, en de accommodaties die we tegenkomen zijn erg duur of vol, of erg duur én vol. Omdat ik toch twee bedden in mijn huisje heb, besluiten we mijn huisje maar tot dorm om te toveren, en kan Malo bij mij overnachten.
En dat betekent dus het aanhoren van Franse chansons als hij onder de douche staat! Eh.. ja, je kan echt heel goed zingen hoor..!

De volgende dag gaan we op verkenning. Het eiland is echt prachtig! Heel groen (ja, de natuur wordt goed onderhouden hier! Hulde aan al die extra tickets!) en de zee is super helder en gelukkig niet zo warm als in Thailand. Heerlijk zwemmen en snorkelen dus. Het snorkelen hier is geweldig, zo rechtstreeks vanaf het strand het water in en een paar meter van de kust zie je al de meest prachtige koraalriffen en vissen. Ik zie zeeanemonen met lieve kleine Nemootjes, grote zwarte rupsen (ieuw!) en allerlei kleurige vissen onder me door zwemmen. Ook het koraal is heel mooi en kleurig. En zo dichtbij dat je echt je best moet doen om er niet per ongeluk tegenaan te zwemmen, dan kan het namelijk afsterven.

Als we ergens gaan lunchen blijkt dat het voor Malo toch wel lastig is dat hij het Engels zo slecht beheerst. Hij begrijpt de helft van de Engelse menukaart niet en het duurt echt een hele tijd voordat hij eindelijk doorheeft dat een strawberry een aardbei is, en geen bes. Met wat tekeningetjes kom je een heel eind!
Ook een leuke, Malo vertelt me een verhaal over dat hij op 12-jarige leeftijd met een vriend door Europa is gereisd. Twaalf jaar? Dat is wel heel erg jong om samen met een vriend op reis te gaan, probeer ik nog. Maar echt, hij was twaalf jaar. Uiteindelijk blijkt dat hij twelve en twenty door elkaar heeft gehaald. Aha! Malo vertelt dat hij zijn reis ook wel ziet als een manier om beter Engels te leren, en waardeert mijn Engelstalige tekenlessen dan ook zeer. In Frankrijk wordt op de middelbare school amper Engelse les gegeven en alle Engelstalige films worden in het Frans nagesynchroniseerd. Dan is het natuurlijk ook wel heel lastig om iets van die taal op te pikken.

Al snel laten we al die serieuze taalzaken voor wat ze zijn en besluiten we op zoek te gaan naar een goede fles drank. Omdat we op een eiland zijn moet er natuurlijk rum op het strand gedronken worden. Dat we die rum vervolgens stiekem mixen met cola hoeven de piraten niet te weten, toch?

Mijn reisgidsje waarschuwde me al voor zandvlooien op de stranden van Tioman. Maar ik dacht dat het best mee zou vallen, ik voelde en zag niets, dus het zal vast wel goed zijn. Maar de volgende ochtend blijk ik echt onder de rode bulten te zitten. Van top tot teen! En het jeukt echt verschrikkelijk! Nu, bijna een week later, heb ik er nog steeds erg veel last van. Ik probeer niet te krabben, want dan wordt het natuurlijk nog erger, maar dat is best moeilijk. En Malo is natuurlijk geen enkele keer gestoken… niet eerlijk!

Die ochtend doen we het maar een beetje rustig aan want het regent echt keihard. Malo doet het vooral heel rustig aan, die blijft slapen tot 12 uur in de middag! Laat in de middag neemt hij de boot terug en ik maak een wandeling naar een ander strand. Er zijn amper wegen op het eiland en de stranden zijn met elkaar verbonden door een soort loopbrug en kleinere paden. Alleen in en rond het ‘hoofddorp’ zijn wat asfaltwegen te bespeuren. Maar dat weerhoudt de lokale bevolking er niet van om met scooters en zelfs auto’s over het eiland te scheuren. Die auto’s vind ik wel een beetje vreemd, want alles bij elkaar zullen de wegen die toegankelijk zijn voor auto’s toch niet meer dan een kilometer of acht beslaan.

De volgende ochtend ben ik van plan lekker een dagje door te brengen aan het strand, maar dat loopt toch even net wat anders. Als ik mijn spullen bij elkaar zoek, blijkt dat mijn fototoestel verdwenen is. Paniek! Ik zoek al mijn spullen door en keer het volledige huisje binnenstebuiten, maar niets te vinden. Ook navraag bij de receptie en het lokale politiebureautje levert niets op. De politie adviseert me om verslag te laten leggen, zodat ik thuis gemakkelijker het verlies kan opgeven bij de reisverzekering. Dat doe ik, en eigenlijk is het een best wel grappig proces. Het valt me meteen al op dat de politie van Tioman zo ongeveer de hele dag niets te doen heeft, en mijn aangifte is dan ook echt dé belevenis van de dag. Alle politiemannen komen om de computer heen staan en proberen zo goed mogelijk verslag te leggen van mijn antwoorden op de vragen. Helaas gaat het Engels en vooral ook het typen ze alles behalve gemakkelijk af. Uiteindelijk mag ik zelf alles invoeren in de computer. Ze zijn echt zwaar onder de indruk van mijn typsnelheid, en nog meer politiemannen komen tevoorschijn om naar deze grootse gebeurtenis te kijken.
Er wordt een printje gemaakt en dan moet ik om onduidelijke redenen wachten… en wachten… en nog meer wachten. Ik ben op reis, ik heb alle tijd, ik ben zen… Nee, uiteindelijk werken die gedachten gewoon niet meer en ben ik gewoon best wel ongeduldig! Ik probeer te vragen waarop ik eigenlijk aan het wachten ben maar mijn vraag wordt niet echt begrepen. En dan ineens mag ik gaan. Oké, bedankt hoor!

Ik besluit als laatste poging om mijn fototoestel terug te krijgen, dezelfde tocht te maken als gisteren en bij alle plekken die ik onderweg tegenkom navraag te doen. Best wel een hele onderneming, want het was een flinke wandeling. Onderweg maak ik maar wat foto’s met mijn telefoon, want als mijn fototoestel weg is, ben ik dus ook mijn foto’s van de laatste dagen kwijt. Best heel erg balen dus! Toch is het een mooie tocht, want in tegenstelling tot gisteren is het vandaag wel zonnig. En dan is het water extra helder en blauw, de bergen extra groen, echt het ultieme paradijselijke eilandgevoel!

Helaas lijkt mijn zoektocht op niets uit te draaien, nergens een spoor van mijn fototoestel. Als ik weer bijna terug ben bij het huisje, doe ik nog een laatste poging en loop een klein winkeltje in waar ik gisteren een fles water heb gekocht. Ik hoop al lang nergens meer op, en vraag echt tussen neus en lippen door of er toevallig een fototoestel gevonden is. En dan... als een soort van magisch wondermoment, verdwijnt er een hand onder de toonbank. ‘Is het toevallig deze?’ En daar! Mijn fototoestel! Ja!! Ik ben echt enorm verbaasd en kan me echt niet meer herinneren dat gisteren mijn fototoestel in dit winkeltje uit mijn tas is geweest. Maar blijkbaar dus toch! Ik bedank de vrouw uitvoerig en zie andere mensen in de winkel mij vrolijk toeknikken als ik onder luid yes-geroep de winkel uitloop. Wel krijg ik nog de wijze les mee om voorzichtiger te zijn met mijn spullen. Ik zal het proberen!

De rest van de dag lig ik lekker in de zee en aan het strand. Maar wel op een ligstoel om eventuele gemene zandvlooien zo weinig mogelijk kans te geven.
En dan na een prachtige zonsondergang en een lekkere maaltijd op tijd naar bed, want de volgende ochtend om 7 uur(!) gaat de enige boot die dag terug naar het vaste land. En dan moet je er ook nog eens een uur van te voren zijn. Echt, waarom was ik ook alweer op reis gegaan? Dus de volgende ochtend ben ik al om 5.30 op pad. Het is nog stikdonker en voelt aan als midden in de nacht. Eenmaal bij de haven, gaat het loket natuurlijk pas om iets voor zeven uur open. Bedankt hé, Tioman!

Maar ondanks alles, het waren mooie dagen op een prachtig eiland!

Geschreven door Reizendrijst