Inmiddels ben ik weer veilig aangeland in de bewoonde wereld maar de afgelopen dagen hebben vooral in het teken gestaan van de Poon Hill trektocht in het Annapurnagebergte.

Een korte samenvatting: het was echt geweldig!!!

De iets uitgebreidere versie:
Nadat ik in Pokhara de vergunningen voor toegang tot het natuurgebied heb geregeld kan ik op pad. Met de taxi word ik afgezet in het kleine dorpje Nayapul, waarna mijn trektocht van vier dagen kan beginnen. Ik vind het best spannend, want ik heb nog nooit een meerdaagse trektocht ondernomen. En dan kies ik de eerste keer gelijk het land uit waar de meest hoge bergen ter wereld staan! Natuurlijk beklim ik niet de Mount Everest maar de wat meer bescheiden exemplaren van iets meer dan 3000 meter. Ik heb er echt super veel zin in. Vooral om even uit de drukte van de stad te zijn, lekker de natuur in, de frisse berglucht opsnuiven, het ultieme Heidigevoel.
Van een huppelende Heidi in de frisse berglucht is de eerste paar uur absoluut nog geen sprake. Nadat ik door een hele reeks controles ben gegaan waar mijn permits worden geregistreerd, wacht me een lange, stoffige weg die langzaam bergop slingert.
Jeeps met medereizigers rijden af en aan en de zon doet vandaag goed zijn best om me net niet levend te verbranden. Als dat zo doorgaat.. Na een tijdje voortploeteren verandert de weg geleidelijk in het verwachtte bergpad en daar zijn gelukkig de jeeps niet tegenop gewassen. Ook is er meer begroeiing en dus ook schaduw, fijn!
Het pad slingert als snel door allerlei liefelijke tafereeltjes. Ik passeer watervalletjes, beekjes en natuurlijk ook de echte Nepalese touwbruggen. Zo leuk om daar lekker overheen te springen en een beetje te zwierezwaaien. Ook kom ik veel andere wandelaars tegen. Veel mensen met gids, mensen alleen maar ook complete groepen. Zo ben ik wel een kwartier bezig geweest om een hele club trage Japanners te passeren. Allemaal in een mooie uitrusting, compleet met wandelstokken, wollen mutsen (het is minstens 30 graden!!) en parapluutjes. Aan de kant gaan is niet hun sterkste kwaliteit..
Ook lastig te passeren is een hele kudde kleine paarden die een poging wagen om de voedselvoorraden van de bergdorpjes aan te vullen. De paardjes zijn duidelijk oververmoeid en de herder is streng voor ze, zie ik. Vervelend om te zien, gelukkig kan ik ze na een tijdje achter me laten.
Ook zie ik veel dragers die soms wel twee of drie backpacks aan elkaar vastgebonden de berg op proberen te zeulen. Sommige hebben geen fatsoenlijke schoenen en lopen op gympen of slippers en komen maar heel langzaam vooruit. Gelukkig heb ik alleen het hoogstnoodzakelijke meegenomen en reis ik dus heel licht.

Laat in de middag bereik ik mijn eerste overnachtingsplaats, het dorpje Ulleri. In ieder dorpje zijn een aantal simpele guesthouses te vinden waar de vele trekkers van dit gebied opgevangen worden. Het is er heel huiselijk en knus, met een groepje rondom het vuur. Want het is 's avonds best koud, nu je wat hoger in de bergen komt.

De volgende dag loop ik naar het dorp Ghorepani. Het is een mooie route. De omgeving is prachtig, vol bijzondere bomen, slingerende beekjes, bloemen en vlinders. Al veel vroeger dan verwacht bereik ik Ghorepani. Het is zelfs nog in de ochtend! Ik kan moeilijk al verder trekken want het plan is om de volgende ochtend vanuit Ghorepani de top van de Poon Hill te beklimmen. Vanuit daar schijn je namelijk een prachtige zonsopkomst boven het Annapurnagebergte te kunnen zien.
Omdat ik weinig zin heb om me nu al in een guesthouse te installeren besluit ik nu ook alvast de Poon Hill te beklimmen en dan morgenochtend gewoon nog een keer terug te komen. De weg naar boven is best zwaar, het is eigenlijk een hele lange trap redelijk steil de berg op. Wel is het nu nog heerlijk rustig. Ik kom tijdens de hele beklimming misschien vijf mensen tegen. Bijna iedereen gaat natuurlijk morgenochtend deze uitdaging pas aan. Ergens halverwege zijn allerlei vlaggetjes geplaatst waardoor je van een afstandje denkt dat je er bijna bent, maar helaas! Het is slechts een rustplaats en daarna mag je nog een tijdje verder.
Eenmaal boven is het uitzicht best leuk maar eigenlijk is er niet zo veel te zien. Wat later op de ochtend wordt het overal wat heiig en zie je gewoon niet zo veel van het uitzicht. Ik zie alleen de wat minder indrukwekkende groene bergen om me heen.
's Avonds raak ik aan de praat met een Engels meisje die ook alleen op reis is. Als bijna voor 18 maanden zelfs! Leuk om ervaringen uit te wisselen.

De volgende ochtend in de herkansing! De zon komt precies om 6 uur 's ochtends boven de bergen uit dus dat betekent dat ik al om 4.30 al pad ga om dit moment niet te missen. Het is nog pikdonker. Zoals verwacht hebben meer mensen dit plan en een hele slinger lichtjes puft en steunt de steile berg op. Ik kom uiteindelijk veel te vroeg boven en moet nog ongeveer een half uur wachten tot 'het grote moment'. Het is druk en wordt steeds drukker aangezien er steeds meer mensen de top bereiken. Maar vooral: wat is het koud! Het lijkt wel te vriezen en ineens snap ik de Japanners met de bontmutsen (ze hadden ze alleen een beetje te vroeg al opgezet). Ik wil een mueslireep eten maar die is compleet getransformeerd tot een keihard muesli-ijsje. Gelukkig mag ik af en toe de warme kopjes thee vasthouden van twee jolige Ieren met rode baarden. We besluiten als snel met een hele club elkaar een dikke knuffel te geven om een beetje warm te worden, dat helpt!
En dan is het grote moment daar: de zonsopkomst. Alle fototoestellen in de aanslag! Het is natuurlijk één grote toeristenvoorstelling, maar ik moet toegeven, het is werkelijk prachtig! De nog in het donker gehulde besneeuwde bergtoppen krijgen een oranje gloed en worden steeds een beetje duidelijker zichtbaar. In de verte zie ik hoe van een bergtop de sneeuw verstuift door de wind. Heel bijzonder.
Als de voorstelling een beetje op z'n eind loopt, ren ik zo ongeveer de berg af om weer een beetje warm te worden. Lekker ontbijten met een heerlijk Tibetaans brood met een gebakken ei en daarna verder met de tocht van vandaag.
Onderweg kom ik de twee Ieren weer tegen. We lopen een groot stuk samen aangezien we een beetje hetzelfde tempo hebben. Een van de twee Ieren woont al een hele tijd in Thailand, dus handig om alvast wat tips te krijgen over wat ik daar allemaal kan gaan doen.
Ergens in de middag kom ik aan in het dorpje waar veel mensen op dit punt overnachten. Omdat ik redelijk vroeg ben, besluit ik door te lopen naar het volgende dorp, Ghandruk. Eigenlijk is het net een stukje te ver. Als ik er bijna ben voel ik dat ik echt moe word en last van mijn rug krijg. Wel is het weer een mooie tocht, met veel rivieren en watervallen. Leuk om een beetje over de stenen in het water te springen.

De laatste dag loop ik vanuit Ghandruk terug naar Nayapul. Het is een relatief kort stuk over een redelijk makkelijk begaanbaar pad wat tussen allerlei boerendorpjes door slingert. Het laatste gedeelte is weer een weg waarop gereden kan worden (en dat gebeurt dan ook). Ik loop nog gezellig een stuk samen met een ontzettend lieve hond. Alle honden die ik hier in Nepal ben tegengekomen zijn tot nu toe lief, echt van die goedzakken die je smekend om iets lekker aankijken. Deze goedzak krijgt van mij wat droge koekjes waar ik eigenlijk toch vanaf wil. Want ja, ze zijn dus droog..
En dan ben ik weer terug in Nayapul. Bij de controlepost laat ik voor de laatste keer mijn vergunning zien zodat ze weten dat ik heelhuids het gebied weer verlaat. Terug naar Pokhara!

Geschreven door Reizendrijst