Drie dagen geleden ben ik met de bus vertrokken vanuit Kathmandu naar Pokhara. Pokhara is een stad ten westen van Kathmandu en is gelegen aan een groot meer en vlakbij het Annapurnagebergte.
In de busrit van ruim zeven uur heb ik eigenlijk best veel zin want ik ben heel benieuwd naar de bergen en het landschap. In Kathmandu krijg je daar namelijk echt helemaal niets van mee.

Voordat we Kathmandu uit zijn, zijn we al een uur verder, want wat is Kathmandu groot! En wat zijn de wegen slecht! Een uur lang hobbelen we heel langzaam vooruit, grote kuilen en gaten ontwijkend. Onderweg stappen nog wat mensen in en de chauffeur blijft dan rustig nog even tien minuten staan koekeloeren om zeker te weten dat er echt niet iemand op het laatste moment nog instapt. Omdat proces wat meer kracht bij te zetten is er ook nog een speciaal kom-allemaal- in-de-bus-lok-mannetje die in de deuropening naar buiten staat te schreeuwen over (denk ik) waar we naar toe gaan en hoe fijn het wel niet is in de bus. Dat laatste vind ik erg tegenvallen dat eerste uur want we staan vaker stil dan dat we rijden. Er moeten mensen gelokt worden, en daarnaast staat het op sommige stukken ook muurvast. Al toeterend en slingerend bereiken we eindelijk een rustigere weg en langzaam kronkelen we de bergen in. Nog ongeveer zes uur voor de boeg!
Naast mij zitten twee Denen die zich voorstellen als 'de hotelmanager' en de 'plantenkas tuinier'. Zo leer ik nog wat over hoe de hotels in Kathmandu zijn vergeleken met die in Denemarken (het verschil is groot!) en weet ik precies welke gewassen gekweekt worden op de 'rijstvelden' die we passeren. Niet alleen rijst dus, maar bijvoorbeeld ook kool en grassoorten. De rijstvelden zijn echt prachtig, echt van die trappetjes tegen de bergen. Onderweg stoppen we een paar keer om de benen te strekken en eigenlijk verveel ik me geen moment. Ik zit bij het raam dus ik droom het grootste gedeelte heerlijk weg bij het bekijken van het indrukwekkende landschap.

Laat in de middag komen we aan in Pokhara. Mijn hotel valt nogal tegen. Geen ramen, een keihard bed (zeg maar gerust, een keiharde plank) en het lijkt ook een beetje vochtig te zijn. Alles ruikt naar een muffe grot. Buiten wordt het ook erg vochtig, ik ben net een minuut binnen of een enorme onweersbui breekt los. De regen komt met bakken uit de lucht en iedereen is meteen in rep en roer om tafels, stoelen en planten veilig te stellen. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en wil toch helemaal boven in het hotel kijken, hoe het uitzicht is vanaf het dakterras. Slecht idee, de deur knalt keihard open en binnen drie seconde ben ik zeiknat. Wel verfrissend in ieder geval! De bui is zo weer over en de rest van de dag doe ik het lekker rustig aan. Ik bekijk het stadje wat mooi gelegen is aan het meer. Ik heb gelezen dat je vanaf hier een geweldig uitzicht hebt over de bergen, maar omdat het zo bewolkt is, krijg ik daar niet veel van mee.

Ook de volgende dag trekken met enige regelmaat flinke onweersbuien over. Tussendoor is het wel lekker zonnig. Als het aan het begin van de middag wat op lijkt te klaren, besluit ik het erop te wagen en ga ik een stuk lopen. Voordat ik het weet ben ik de stad al uit en bedenk ik dat ik wel helemaal om het meer heen kan wandelen. Volgens mijn navigatie zouden er wandelpaden moeten zijn. Nou, niet dus! Het meer loopt uit in een soort van punt en lijkt wel een waddengebied. Modder, poeltjes en waterstroompjes, wat gras en wat koeien die lekker door het water heen stampen. Mij gaat dat iets minder makkelijk af en het wordt een echt kliederboel. Uiteindelijk kom ik bij een wat serieuzere stroom die ik niet zonder te zwemmen over kan steken. Omdat ik ook een rugzak bij me heb, lijkt me dit niet het meest goede idee. Gelukkig kan ik meevaren met wat mannen in een klein bootje. De mensen hier zijn ontzettend behulpzaam, maar liggen wel volledig in een deuk als ik in het spekgladde bootje keihard onderuit ga..
Ik ga er snel vandoor en vervolg mijn weg. Nouja, weg.. Ik kom er al snel achter dat er eigenlijk helemaal geen weg is. Dan lijkt er een pad te zijn en dat verdwijnt dan weer. Zo ploeter ik een hele tijd rond over allerlei halfgare paadjes en kom zo uiteindelijk uit in soort van vallei met rijstvelden. Ondertussen is het steeds donkerder geworden en ineens begint het weer te onweren. En te hagelen! Het gaat enorm te keer en ik duik ergens onder een overhangende boom om nog enigszins droog te blijven. Zonder al te veel kleerscheuren kan ik een kwartiertje later mijn weg vervolgen. Iets meer avontuur dan ik aanvankelijk op de planning had voor vandaag!
Even later word ik geroepen door een boer. Hij wil wel eens weten waar ik naar toe ga. Tja, ik wilde eigenlijk om het meer lopen, maar dat lijkt dus vrijwel onmogelijk te zijn met al die bergen, dichte begroeiing en het gebrek aan paden. Volgens de boer kan ik het beste helemaal omhoog lopen, dan kom ik uiteindelijk bij een grotere weg uit. Ik volg zijn wijze raad op, en uiteindelijk kom ik op een smalle modderige weg en weet mijn navigatie ook weer waar ik ben. Al snel komt er een klein vrachtwagentje aanrijden, helemaal volgepakt met mensen en kippen. Ik mag wel achterop springen, dan krijg ik een lift, tof! Als ik net mezelf tussen de kippen geïnstalleerd heb, word ik geroepen. Ik mag toch voorin zitten. Met vijven op de voorbank, het is een gezellige boel maar iedereen heeft de grootste lol. Bij elke bocht wordt er hard gelachen en ik moet denken aan dat tv-programma 'Gevaarlijkste wegen' of zoiets. Deze weg zou er zeker tussen passen! Uiteindelijk word ik afgezet bij de World Peace Pagoda (niet te verwarren met die uit de Efteling). Een toeristische attractie voor vooral de Nepalezen. De pagode is erg kitscherig maar het uitzicht is perfect! Vanuit hier gaat een iets makkelijker begaanbaar pad de berg af en een half uurtje later ben ik net voordat het echt begint te schemeren weer in de bewoonde wereld.
's Avonds eet ik gezellig samen met een meisje uit Estland. Zij is ook alleen op reis en heeft er al een aantal maanden opzitten. Ze geeft met wat tips over de trekking die ik wil gaan doen en vertelt me ook wat wetenswaardigheden over Estland. Ik besef me dat ik eigenlijk helemaal niets over Estland weet, behalve dan dat het onderdeel uitmaakt van dat rijtje van drie. Het nationale gerecht van Estland is onder andere bloedworst, weten we dat ook weer!

En dan zijn we weer aangekomen bij vandaag. Vandaag heb ik een lekkere relaxdag gehouden. Een beetje bijkomen van het avontuur van gisteren en genieten van de zon. Alle nevel en bewolking is opgetrokken en toen ik vanmorgen op het dakterras ging kijken, zag ik tot mijn verbazing dan eindelijk de bergen die ook in mijn reisgidsje staan. Ik geloofde er al niet meer in, maar ze bestaan echt! Super indrukwekkend! Achter de wat lagere bergen zie ik in de verte de besneeuwde bergtoppen van de Macchapucchre van bijna 7000 meter hoog en de Annapurna II van bijna 8000 meter.
Behalve van het uitzicht genieten maak ik ook een kort boottochtje naar een klein eilandje op het meer. Op het eilandje is een tempel die druk bezocht wordt. Je kunt er met de klok mee omheen lopen en de bellen luiden om de goden tevreden te stellen. Een luidruchtig maar bijzonder ritueel om gade te slaan.
Verder lekker wat lezen en op een terrasje aan het water een mangolassi drinken, zo kom ik mijn dag wel door!

Morgen is het uit met de pret en ga ik opnieuw het avontuur aan. Een trekking van 4 a 5 dagen rond Poon Hill. Ben benieuwd!

Geschreven door Reizendrijst