Na maanden aftellen is het grote moment dan eindelijk aangebroken: ik ga op reis!
Om heel eerlijk te zijn, ik ben al op reis, maar ik heb nu pas besloten om deze twee maanden vol avontuur ook vast te leggen in een soort van reisblogje. Ik vind het namelijk toch wel heel leuk om alles te kunnen delen met jullie en stiekem is het ook best onhandig om steeds dezelfde verhalen en foto's naar iedereen door te appen. Dus als je het leuk vindt, lees en beleef vooral mee. En mocht je heel enthousiast worden, voel je niet verplicht om thuis te blijven!

Maar even terug naar het begin, want zoals ik heb begrepen is het de bedoeling van deze site dat ik een 'pin' plaats bij een bepaalde locatie die dan weer gekoppeld is aan een bepaalde datum. En deze pin hoort bij 3 april dus dan dien ik ook een verhaaltje te schrijven over 3 april. Dus daar komt ie!

Rond de middag vertrek ik samen met Robin vanuit het pittoreske Tilburg met de trein naar het iets minder pittoreske Schiphol. Zoals verwacht zit ik meteen ontzettend te stressen als de trein vijf minuten vertraging heeft. Want natuurlijk mis ik dan de aansluiting en natuuuurlijk mis ik daardoor ook het vliegtuig. Niets van dat alles gelukkig maar het is wel heel fijn dat Robin nu nog even bij me is. Ik vind het afscheid moeilijk maar gelukkig reikt de Wifi van tegenwoordig helemaal tot in Nepal en verder, dus met het contact houden moet het wel goed komen.

En dan de vliegreis van ruim tien uur naar Kathmandu. Ik vind het vliegen toch altijd weer een beetje spannend, vooral met de turbulentie en dat soort ellende. Gelukkig valt het me allemaal heel erg mee, met dank aan het geweldige ingebouwde filmschermpje in de rugleuning van de stoel voor mij waarop je zelf films kunt uitkiezen en ook nog kunt afspelen! (En ja, Lala Land is even stom als ik al verwachtte)

Na ongeveer drie uur vliegen kom ik aan in Istanboel waar ik een tussenstop heb. Een redelijk bizarre plek. Te veel mensen in een te kleine ruimte. Iedereen schuifelt op blote voeten rond, ook in de smerige wc.. waar overigens een bordje hangt dat dit niet is toegestaan! Naast de frisdrankautomaten staan de schoenen netjes op een rijtje en wordt Allah veelvuldig en uitgebreid begroet. Na een half uur waarin ik precies genoeg tijd heb om dit hele proces gade te slaan en ook nog naar de wc kan gaan (met schoenen aan!) spring ik alweer in het volgende vliegtuig.
Weer een schermpje in de stoel, yes! En een ontbijt om 1 uur 's nachts! Yes! Onee wacht, ik heb net mijn avondsnack op, laat maar zitten. En dan krijg ik ook nog een mooie set met sokken, een oogmasker en oordopjes aangeboden. En later ook nog een dekentje. Maar van slapen komt niet heel veel terecht. Daarvoor ben ik toch net iets te hyper. Dus ongeveer drie films, geen slaap en een hyperventilerende achterbuurvrouw (we storten neeeerrr!) later kom ik dan eindelijk aan in Kathmandu.

Wo!

Wat een stad. Dat merk ik al gelijk als ik het vliegveld uit loop. Het vliegveld zelf is trouwens echt hilarisch. De bagagebanden worden nog net niet voortgetrokken door muilezels en ik vraag me nog altijd af wat de Nepalezen toch in die gigantische witte pakketten vervoeren. Het is echt een drukte van belang maar dat is nog niets vergeleken met wat ik buiten aantref. Meteen komen allerlei taxi- en buschauffeurs op me afgestormd met allerlei prachtige aanbiedingen. Omdat ik nog geen pinautomaat heb gevonden moet ik ze helaas vriendelijk en beleefd (de eerste 35 keer dan..) afwimpelen. Het probleem met de niet gevonden pinautomaat blijft nog even voortduren waardoor ik uiteindelijk besluit om het stuk naar het hotel te lopen. Volgens mijn navigatie zou dat ruim een uur moeten duren.
Het werden er uiteindelijk ruim drie. De stad is echt redelijk onbegaanbaar en dat heeft verschillende oorzaken. Bijvoorbeeld de complete chaos in het verkeer. Jezelf een weg banen door alle non-stop toeterden scooters, bussen en auto's is al een avontuur op zichzelf. En mocht het dan toch lukken om al het aanstormende verkeer te ontwijken (zebrapaden zijn er wel maar worden door de weggebruikers niet als zodanig herkend) dan word je weg nog geblokkeerd door bergen puin, koeien en allerlei goedbedoelde adviezen om toch echt een taxi te nemen. Vooral in de wijk naast het vliegveld zijn de sporen van de aardbeving nog heel goed te zien. Veel ingestorte huizen en kapotte wegen met enorme gaten. Soms houdt de weg gewoon op en moet je naar boven of beneden klauteren om je weg te kunnen vervolgen. Met al mijn bagage best een goede uitdaging. Maar tegelijkertijd kijk ik ook mijn ogen uit. Het is zo ontzettend totaal anders dan in Nederland. Echt een ware cultuurshock zoals ik die nog niet eerder ervaren heb.

De geuren, de kleuren, de mensen, de gebouwen, de drukte.. het komt allemaal heel hard binnen na een lange nacht zonder slaap. Wauw! De hele stad ruikt naar een bijzondere mix van wierook, kruiden, een vleugje riool en een nipje vijfdaags dixifestival zonder schoonmaak. De mensen zijn echt prachtig. Heel kleurrijk gekleed in de meest bijzondere creaties met allerlei tierelantijnen. Ik word echt constant aangesproken maar de mensen zijn verder niet heel opdringerig. Nee is vaak ook nee. Nee, ik wil geen fluit, geen schaakspel en ook vooral geen sleutelhanger!
Hoe dichter ik bij het centrum kom, hoe meer de stad begint te bruisen en te leven. Iedereen fietst, scootert, loopt en rijdt door elkaar heen. Onderweg vind ik eindelijk een pinautomaat waar mijn pas wel geaccepteerd wordt. Eindelijk water kopen, want de zon is hier fel en ik heb echt megadorst. En dan, na vele obstakels en omzwervingen, bereik ik eindelijk mijn hotel. Het hotel lijkt in niets op wat me op de foto's van booking.com beloofd werd, maar ik vind het prima. Er is een bed, een wc en een douche. En daar maak ik dan ook gebruik van. Even de stoflaag van me afspoelen, even bijkomen en dan weer de stad in. Lekker een drankje en een heerlijke maaltijd.
En 's avonds val ik om 20.00 uur heerlijk languit in slaap. Wat een dag (of twee)!

Geschreven door Reizendrijst