23, 24 & 25 november

Om 4.50 uur gaat de wekker. Het begint dan al licht te worden. Op het strand zitten al zo'n 15 mensen, omringd door de kangoeroes. Ze zijn niet schuw en huppelen tussen de mensen door. Een medewerker van het park houdt toezicht en spreekt twee Franse meiden aan die een kangoeroe brood willen voeren. Triest dat dit moet maar wel goed voor de dieren zelf. Zowel bij het inchecken op de camping als op de camping zelf staat duidelijk aangegeven dat de dieren niet gevoerd mogen worden. Zeker van brood worden ze ziek. Ze zijn hier van nature gewend aan algjes, bladeren van de mangrovebossen en zout dat ze van het natte strand oplikken.

Wanneer een groepje van zo'n 4 mensen in een halve kring zit, komt een kangoeroe in de kring zitten. Hij kijkt niet om naar de mensen maar lijkt wel te genieten van de aandacht. Rond 6.00 uur houden de fotomodellen het voor gezien. Ze hoppen weg, de mangrovebossen in. Wij lopen naar het einde van de baai. Op het strand liggen twee sporen van dezelfde schildpad. Eentje heen, eentje terug. Het eind-/beginpunt van de sporen markeren een broedplaats. 'S nachts komen de schildpadden aan land om de eieren te verstoppen in een kuil. Later geeft de medewerker van het park aan dat hij het nest gezien heeft en aan de sporen kon zien dat het een grote en dus oudere schildpad moet zijn geweest.

In de middag gaan Rens, Frans en ik weer vissen. Vanaf onze baai kunnen we tijdens eb naar een eiland lopen. Dit schijnt een prima visplek te zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Nou ja, zo gedaan. Het eerste visavontuur kostte me al een paar Havaianas en ook nu verliep het klauteren over de rotsen niet vlekkeloos. Zeker met het water, de modder en de groene aanslag op de stenen was het opletten en rustig aan stappen. Het uitzicht vanaf de spot is mooi. Comfortabel zitten is het echter niet. Toch zijn de vissen vooral Frans goed gezind. Hij haalt tot twee maal toe dezelfde vis binnen. En dan denk je: "Dat moet wel een hele lompe vis zijn geweest om twee keer in hetzelfde aas te trappen". Prompt bijt er een andere vis die binnen nog geen 2 minuten ook voor een tweede keer toehapt. Even serieus...

Beide vissen waren te klein of niet eetbaar dus het zag er naar uit dat we wederom zonder eten naar bed zouden moeten. We verlaten deze visplek en lopen een stuk terug. Wanneer het vloed wordt moeten we terug omdat het anders een ongeplande overnachting op dit eiland wordt. En zonder vis of bier... op dit eiland geen plezier.

Op de tweede visplek zwemt een schildpad rond en vliegen wat zeearenden maar de vis wil niet echt bijten. Tot...het grote moment daar is... Frans hengelt een dikke rakker binnen. Een Coral Troutfish. En volgens Rens kunnen we die wel eten. Vakkundig wordt de vis verlost van zijn haak en daarna vakkundig naar de eeuwige jachtvelden geholpen.
Hij heeft daarna nog een kwartiertje stuiptrekkingen in de emmer met zout water maar dan is het toch echt gedaan. Ik denk dat hij zich zijn dag toch net anders voorgesteld had.

Met roodverbrande schouders keren we huiswaarts. Aan het einde van de middag beproeven Rens en Frans nogmaals hun geluk vanaf ons eigen strand. En ja hoor, hoewel niet eetbaar, vangt Rens een (ongevaarlijke) Shovelnose Shark. 'S avonds duiken we op tijd in bed, want morgen rijden we door naar Yeppoon. Een rit van 408 km.
De ouders van Mel, een oud collega van Rens, wonen daar. Vader is gepensioneerd en heeft een boot waarmee hij vaak gaat zeevissen. Misschien dat we overmorgen met hem mee de zee op kunnen.

De volgende dag rijden we door de binnenlanden naar Yeppoon. De temperatuurmeter geeft 39 graden aan. Tijdens de stop voelt het aan zoals in Dubai. Een droge, warme lucht stroomt langs je heen en de fel brandende zon staat loodrecht boven je. Tegen het einde van de middag komen we aan op de camping. Opnieuw een mooie stek. Rechtstreeks aan het strand, recht tegenover het toiletgebouw en op 30 seconden lopen van de barbecue. Ja, hoewel kamperen toch jaren geleden is voor mij, kan ik hier wel aan wennen. Helaas is er op de camping geen wifi dus dit verslagje upgraden zal niet gaan. Ach ja, eigenlijk wel lekker rustig. Tijd om wat te lezen in "Australië op blote voeten" van Marlo Morgan. Een verhaal over een Amerikaanse arts die met een groep aboriginals door Australië trekt. Tijdens haar voetreis leert ze te leven en denken als aboriginal. Het boek werd destijds gepresenteerd als non fictie. Marlo zou namelijk zelf de hoofdpersoon in het boek zijn die deze bizarre tocht gemaakt had. Jaren later viel ze door de mand en bleek het toch fictie te zijn. Desalniettemin is het een vermakelijk boek om te lezen. Zeker als je zelf in het land van de aboriginals bent.

In de avond krijgt Rens een berichtje dat we helaas niet mee kunnen op de boot vanwege familieverplichtingen. Jammer maar niets aan te doen. Dan houden we morgen gewoon een relaxdagje.

Rens en ik kijken die avond de zelfgevangen vis gaar op de barbecue, terwijl Marlie een gekruide mix van zoete aardappel en pompoen in elkaar draait. Vlak voordat de vis klaar is gaan er ook nog wat worstjes op de barbecue. Al met al een heerlijke maaltijd.

Onze bus wordt op dat moment verkend door een verdwaalde kakkerlak van een centimeter of 6. Na de nodige actie is hij weg...althans... hij is kwijt. Tsja, overal waar de zon schijnt komen die viespeuken tevoorschijn. Vanavond voor het slapen gaan maar even het bed controleren op deze badgast.

De volgende ochtend zijn we niet aangevreten en komt er niets uit onze oren gekropen. Ik ga er dus maar van uit dat hij weg is. Na het ontbijt gaan Rens en Frans vissen en ik zit met de dames op het strand. Heerlijk....
In de middag rijden Marlie en ik even naar het centrum. Na wat winkeltjes en een lekker broodje zoeken we Rens op die met Mel, zijn oud collega, een biertje aan het drinken is in de bar van het Strand Hotel. Haar ouders zijn er ook bij. Hun oudste dochter moest van het vliegveld gehaald worden vandaag, vandaar dat we niet met die vader konden gaan zeevissen. No worries mate...

Eind van de middag gaan we terug naar de camping en we duiken die avond op tijd de bus in. Morgen rijden we via Rockhampton, Gladstone en Agnes Water naar The Town of 1770. Deze plek is bekend omdat Captain Cook hier voor het eerst voet aan wal zette in de staat Queensland. Captain Cook, de Engelse ontdekker van Australië, zag op 19 april 1770 vanaf zijn schip de Endeavour voor het eerst de oostkust van Australië. In 1788 werden de eerste gevangenen gedropt op het eiland. Nu, 228 jaar later, zijn er circa 22 miljoen inwoners in Australië. Een land dat qua oppervlakte bijna even groot is als Noord- Amerika. Slecht een klein deel van die 22 miljoen mag zich nog tot de afstammelingen van de originele bewoners rekenen; de aboriginals.

Geschreven door Paulonthisglobe