Hoi hoi,

Een dag later dan beloofd maar hierbij dan toch de laatste update vanuit Colombia.

Donderdag:
Becky, de vrouw van Victor, bracht ons na wat getreuzel naar het busstation. Nou ja, busstation.... de kant van de weg, waar (als je geluk hebt) de bus stopt. Aangezien het ri uiting spitsuur liep, waren de bussen vol. Drie personen met backpacks en daypacks erbij proppen ging dus niet. Maar gelukkig was er een boerke die met zijn overdekte pick up toch die kant op moest. Daar maar ingesprongen en dat ging vlot. Totdat hij de zware dieselmotor er mee stopte. Uhmm... wij hebben geen haast hoor. Het hostel weet dat we komen.

Aangekomen in Palomino stonden er motortaxis's te wachten bij de benzinepomp. Opnieuw een mooi 'busstation' dus. Hup, backpack op het stuur, daypack op m'n rug en zonder helm over de zandwegen richting Cabaña Praba. Tsja, veiligheid voorop!

Cabaña Praba ligt direct aan het strand. De golven geven een rustgevend geluid en aangezien er geen ca ana meer vrij was, moesten we in een hangmat op de bovenverdieping van een palenhuisje slapen. Hè toch, wat vervelend. Vanuit de hangmat keek ik links op het strand en recht vooruit was de zee. Palomino zelf is erg tranquillo. De strandtenten sluiten rond 23uur en dan gaan mensen het strand op met drank en maken een kampvuurtje. Met een uitstapje naar Tayrona National Park erbij, kan ik hier de laatste dagen in Colombia wel volmaken.

Vrijdag:
Vandaag was het de eerste echte stranddag. Terwijl we op het strand lagen, kwamen Walter en Heike aan. Dit Duits stel, hebben Manuel en Cristina voor het eerst in Moskou leren kennen. Daarna zijn ze elkaar volgens mij in Cambodja en Buenos Aires opnieuw tegengekomen. Ze hadden al wel contact gehad maar aangezien wij al doorgereisd waren, was de kans klein dat we ze zouden zien. Walter is een echte ouderwetse piraat van 63. Een bandana om, snelle zonnebril en flink bruin. Heike (55?) is een echte Duitse. Blond, praat niet zo veel Engels maar beide ontzettend aardige mensen. Walter kon met zijn 55 jaar stoppen met werken omdat hij bij de Duitse Defensie, zat. Hij heeft een boerderij en fokt paarden als hobby. Heike heeft haar baan als verpleegkundige opgezegd om samen met Walter 2 jaar de wereld rond te reizen. Mooi om te zien dat ze dit doen en er zo van genieten. Zo zie je maar... nooit te oud om te reizen dus. Als echt backpackers met smerige tassen en allerlei praktische zooi, nemen ook zij een hangmat bij ons hostel.

Walter is gedurende deze reis al vaak wat kwijtgeraakt, vergeten of hij kon op een of andere onverklaarbare wijze, iets niets vinden. Zo ook nu... zijn 'Handy' (Duits voor GSM) is ergens blijven liggen. De taxi, op straat of waar dan ook. Hij heeft er zelf niet zo veel haast mee om aktie te ondernemen maar als ik hem vertel dat ze op zijn Duits abonnement kunnen bellen en internetten (buiten zijn niet afgesloten bundel) wil hij de dag erna toch even op internet kijken of hij 'm kan blokkeren.

Zaterdag:
Bij The Dreamer Hostel is internet dus hebben we geprobeerd om de gebruikersgegevens van Walter bij Vodafone te achterhalen. Valt niet mee, aangezien hij geen klantnummer en wachtwoorden kent van zijn Vodafoneaccount en zijn G-mail. Uiteindelijk vinden we de contactnummers en belt hij met mijn telefoon (à € 2.29 p.m.) vanuit Colombia, via Nederland naar Duitsland. Het lukt hem en hij tikt meteen het verschuldigde bedrag
van $ 125,- af. Mooi, ik hoef de eerste dag niet te pinnen in New York ;). We zorgen ervoor dat onze daypacks 's avonds al ver ingepakt zijn, want morgen gaan we naar Tayrona NP. Indien mogelijk, blijven we daar een nachtje in onze hangmat op het strand slapen.

Zondag:
Schudden, schudden, schudden.... de bus naar Tayrona zit boordevol snufjes. Zo hangt er een DVD scherm in met vrolijke salsamuziek, kunnen de ramen twee kanten opgeschoven worden maar niet te ver, want dan pleurt het er uit. En de automatische deur probeert wel tot zo'n 400.739.382.392 keer een rijstzak ertussen te duwen. Zonder succes natuurlijk... Na een half uur, wordt de bus veranderd in het welbekende pluimveevervoer. Opa komt met zijn kleinkind en 2 kippen aanzetten. Zo komt die kip natuurlijk nooit aan z'n vlieguren!

Na binnenkomst in het park moeten we nog een klein stukje met een busje naar het begin van de looproute. Ook hier voel je meteen weer de vochtigheid van de jungle. De jungle mondt uit in de zee met supermooie stranden en wild water. Borden geven dan ook aan dat hier niet gezwommen kan worden. Aangezien Walter ook van fotograferen houdt duurt de hike zo'n 4uur. Hier een aap, daar een hagedis, daar een pelikaan. Mooi hoor. Af en toe is het nog best even klimmen maar vergeleken bij Ciudad Perdida is dit een lachertje. Desalniettemin... ook hier zweet je je weer kapot. Het einddoel is Cabo San Juan del Guia. Op dit strand is het hutje op de rotspartij te zien, wat ook de cover van de Lonely Planet vormt.

Daar aangekomen, lijkt het wel op de camping bij Lowlands. Honderden koepeltentjes staan over het terrein verspreid. Navraag bij de receptie levert op dat we onze hangmat op kunnen hangen in het 'hanggedeelte'. Vakkundig knoopt El Chico onze hangmatten vast aan de palmhutjes, en hoppa: De slaapplaats voor vanavond is geregeld.

Op het strand ziet het er een stuk minder druk uit dan al de tentjes deden vermoeden. Twee baaien worden gescheiden door een leuk, smal strandje waarachter een plas ligt (gevormd bij vloed) die de jungle in verdwijnt. Net buiten de baai, breken de woeste golven waardoor de baai relatief rustig is. Ook hier weer een hoop vakantievierende Argentijnse meiden in veel te kleine broekjes. Ze worden daar jong volwassen zeg maar.... Wat dan weer wel opvalt, is dat hun stem klinkt als die van een stoomschip: Hees en zwaar.

In het enige restaurant op dat terrein is het druk. Een half uurtje wachten voor een tafeltje is normaal. Ook de vier douches maken overuren, dus ik hou het maar bij mijn duik in de zee en een afspoeldouche. Na het eten nemen we nog wat biertjes mee naar het strand. Vergezeld door flinke zeekrabben maken we deze leeg en rond middernacht ga ik (zoals de Duitsers dus blijkbaar zeggen) 'In die Kiste'.

Maandag:
Ondanks de drukte op de camping, heb ik goed geslapen. Even een duik in zee en wat 'Lonely Planet foto's' nemen en dan zijn we klaar voor de hike terug. Bij het opruimen van de hangmatten, wordt Cristina im haar bil gestoken. Niet door Manuel of mij, maar een bij of iets dergelijks. Na een half uur staat ze onder de uitslag. Opgezwollen gezicht, plekken/vlekken op haar lichaam. Bij ee volgende stop vragen we de Baywatcher wat het is. Hij geeft aan, zoals wij ook al dachten, dat het een allergische reactie op een bijensteek is. Na 2 pilletjes en veel water moet het gauw weer beter gaan. En inderdaad. Tijdens de hike trekt het grootste gedeelte al weg en terug bij Cabaña Praba is de reactie weer verdwenen.

Aangezien de accu's door een stroomstoring niet opgeladen kunnen worden en we daarom geen foto's over kunnen zetten, tutteren we nog maar wat biertjes weg. Als we om 22uur eindelijk klaar zijn om ergens te gaan eten, blijken de keukens dicht te zijn. Resteert niets meer dan kokoskoeken en chocoladetaart met bier.Ook prima....

Dinsdag:
Vanochtend op tijd opgestaan en afscheid van Manuel en Cristina genomen. Zij blijven nog 1 nacht extra en gaan dan verder. 18-2 willen ze vanuit Colombia of Panama naar Cuba vliegen, dus ze hebben nog een maand voor de rest van Colombia. Ik zit nu op het vliegveld van Santa Marta. Nou ja...vliegveld... een landingsbaan waar elk uur wel wat (een heli, propellor- of straalvliegtuig) vertrekt met uitzicht op de zee en het strand (zie de foto's).

In Bogotá zal ik de middag en avond doorbrengen bij ome Frans en Alicia die me morgen heel vroeg naar El Dorado International Airport zullen brengen voor m'n vlucht naar Nueva York, zoals ze hier zeggen.

Vanuit die koude ellende zal ik weer wel wat posten!

Hasta Luego!

Pablo

Geschreven door Paulonthisglobe